Coś co było, ale się zmyło

  Na palcach jednej ręki można by zliczyć takich mieszkańców Głuszycy, którzy byliby w stanie wskazać część gminy o nazwie  -  Nowa Głuszyca. Tymczasem Neu-Wüste Giersdorf za Niemców, a Nową Głuszycę po wojnie, można odszukać na dobrych mapach lub przeczytać o niej w słownikach, choć istnieje już tylko umownie, stanowiąc od dawna kolonię Głuszycy Górnej.

Bo istotnie jest to maleńka osada, składająca się z kilku domów, położona w górze Złotego Potoku, na granicy Gór Suchych i Wzgórz Wyrębińskich, czyli mówiąc prościej, wzdłuż drogi prowadzącej z Nowej Rudy do Głuszycy. Właściwie składa się z dwóch przysiółków: Nowej Głuszycy (po prawej stronie drogi) i Złotych Wód (po lewej stronie drogi). Ten pierwszy przysiółek znalazł się w granicach administracyjnych Głuszycy Górnej, a drugi we wsi Bartnica w gminie Nowa Ruda. Obie kolonie tworzą małą, zanikającą osadę, choć w czasach obecnych wszystko jest możliwe, a w tym miejscu wręcz właściwe, aby ten trend odwrócić, bo jest to miejsce niezwykle urokliwe krajobrazowo i przyrodniczo. Z jednej strony rozległa przestrzeń z pięknym widokiem na pola i łąki zamknięte zalesionymi zboczami Wzgórz Wyrębińskich, z drugiej zaś gęste lasy Gór Suchych z bajecznie położonymi polanami.

I znajdują się obecnie znów mądrzy inwestorzy, którzy wznieśli już nowe domy mieszkalne lub letniskowe, zaś kolejni przymierzają się do takich działań.

Piszę znów, bo był taki okres, kiedy wydawało się, że będzie tu miał miejsce boom inwestycyjny. Było to w XVIII wieku, kiedy dobra te stały się własnością rodziny von Hochbergów z Książa (Nowa Głuszyca) i barona Stillfrieda z Nowej Rudy (Złote Wody). Wówczas to wybudowanych zostało kilkanaście domów. W 1787 roku  w Nowej Głuszycy była szkoła, a we wsi mieszkało 16 chałupników. W 1825 w Nowej Głuszycy były 23 domy oraz wolne sołectwo, natomiast w 1840 roku w osadzie działało 27 krosien bawełnianych, było też pięciu innych rzemieślników. W tym czasie Złote Wody liczyły 12 domów, potem ich liczba spadła do 9.

Od połowy XIX wieku dał się zauważyć proces stopniowego wyludniania, który miał związek z upadkiem tkactwa chałupniczego. Trudno było na tym obszarze górskim utrzymać się z rolnictwa. Część mieszkańców przeniosła się do innych miejscowości, zwłaszcza do Głuszycy, gdzie z impetem powstawały nowe fabryki i rozwijał się przemysł włókienniczy. Przed 1945 rokiem Nowa Głuszyca uchodziła za najmniejszą gminę wiejską. A po wojnie straciła oficjalną nazwę i została administracyjnie wchłonięta przez Głuszycę Górną.

Podróżując samochodem z Nowej Rudy po minięciu wsi Świerki Dolne i dalej rozciągającej się po prawej stronie wsi Bartnica, dojeżdżamy do miejsca, które czeka na swoich dalszych odkrywców. Po obu stronach ruchliwej szosy, niedaleko Głuszycy Górnej, widoczne są rozległe tereny, które aż proszą się o zagospodarowanie. Od dawna nie ma tu już upraw rolnych. Był taki moment, kiedy pojawiali się w urzędzie gminnym potencjalni inwestorzy, by wybudować przy drodze, w miejscu gdzie funkcjonowała jakiś czas grillowa smażalnia, stację benzynową z hotelem, ale z powodów formalnych (błędy w mapkach geodezyjnych, które wymagały długiego czasu na ich wyprostowanie),  nie doszło do realizacji tych planów .

Czy odżyje dawna Nowa Głuszyca? Czas pokaże. Warto jednak pamiętać, że była. Że jest takie przyjazne miejsce, gdzie może się stać cud odrodzenia.

 Fot. z miejskiej strony intrnetowej. Dane źródłowe ze "Słownika geografii turystycznej Sudetów" cz. 9.