Nie ma ochłody dla rozgrzanych głów !

Dystrybutor pogody uśmiechnął się do nas wczoraj po południu, więc skorzystaliśmy chętnie z zbawiennego natrysku jak się okazało lejącej się z nieba z lekka chłodzącej wody. Po kilku dniach słonecznej spiekoty było to jak kojący balsam dla ciała rozgrzanego do granic wytrzymałości.

Dzięki temu w nieomal świątecznym nastroju oglądałem finisz przedostatniego etapu Tour de Pologne, a przy tej okazji fascynujące obrazki ze śmigłowca „spod samiuśkich Tater”. To co widziałem przekraczało moje najśmielsze wyobrażenie Edenu. Cudownie zagospodarowane tereny Białki Tatrzańskiej, Bukowiny Tatrzańskiej, Czarnej Góry w słonecznej poświacie i otoczeniu podniebnych tatrzańskich szczytów i wijący się krętymi szosami kolorowy wianuszek kolarskiego peletonu -   to wszystko robiło wrażenie świata fantasmagorii.

Pomyślałem sobie: jeśli tak ma wyglądać obraz PiS-owskiej" Polski w ruinie"|, to ja chciałbym w niej mieszkać do końca moich dni i niczego więcej nie potrzebuję, zwłaszcza tych bezsensownych reform prawa i konstytucji dokonywanych z naruszeniem fundamentalnych zasad ustrojowych i moralnych przez parlamentarną zgraję bezmózgowców, którzy dorwali się do władzy.

To gorzka refleksja, ale nie jest ona wyssana z palca, a z wnikliwej penetracji dorobku twórczego jednego z wybitnych polskich historyków. Okazuje się, że mimo gorącej aury udało mi się skumulować kilka jego „złotych myśli”, dających wiele do myślenia właśnie dziś, w związku z tym, co się dzieje obecnie, mimo tego, że ich twórca już nie żyje.

Pisałem swego czasu w moim blogu o szczególnego rodzaju epitafium jakie zostawił po sobie znakomity historyk i  powieściopisarz, Paweł Jasienica, pisząc tuż przed śmiercią swoje „Pamiętniki”. Przy tej okazji znalazłem w internetowych googlach jego kilka, jak mi się wydaje, proroczych, dalekosiężnych sentencji.

Zdecydowałem się przypomnieć najtrafniejsze z nich, dodając swoje maleńkie komentarze:

Nasza wiedza o przeszłości zawsze jest ułomna, nawet szczątkowa. Nigdy nie może być pełna, bo wśród dokumentów i zabytków wszechmocnie gospodarzył los, ślepy traf. ( I dlatego tak łatwo jest historię tworzyć dla własnych potrzeb, a nie dla odkrycia prawdy).

Niczego się nie wyjaśni, rozprawiając o charakterach narodowych, które są zmienne, kształtowane przez okoliczności historyczne. Faktem jest za to, że umysły i charaktery konkretnych, sprawujących władzę osób wpływają na dzieje państw, a nieraz rozstrzygają o nich. Na samej górze, w ośrodku rządzącym zapadają decyzje, kiedy, na co i jak użyć sił, nagromadzonych pracą bezimiennego tłumu, a historia tysiąc razy dowiodła, że wcale nie każdy błąd można odrobić. ( Na błędach człowiek się uczy, ale koszty tej nauki bywają zbyt kosztowne)

Praktyka dowiodła nieskończoną ilość razy, że długotrwałe pozostawanie w opozycji wykoleja ludzi, wdraża ich do nawykowego wykrzykiwania: „nie!”  (Spójrzmy na zachowanie się posłów PiS-u wobec propozycji posłów mniejszości – wszystko  na nie).

Cóż, istnieje, rozpowszechniony jest typ człowieczy skłonny do mniemania, że zawsze i wszędzie należy mu się wygodne życie na koszt publiczny. W ostatnich czasach ta odmiana ludzka rozmnożyła się niepokojąco, przynajmniej u nas.  ( Niestety, ta odmiana rozmnaża się w postępie geometrycznym)

Kościół katolicki bowiem, to nie tylko wiara i dziedzictwo kulturalne, lecz również zwarta organizacja kleru, dążąca do własnych celów politycznych, potęgi materialnej, a nade wszystko do władzy. (I to szczególnie teraz  wychodzi jak szydło z worka, przykłady można mnożyć)

Powstanie Warszawskie było wymierzone militarnie przeciwko Niemcom, politycznie przeciwko Sowietom, demonstracyjnie przeciw Anglosasom, a faktycznie przeciw Polsce. (Aż skóra cierpnie na myśl, gdy to przeczytają poczytujący się za „prawdziwych patriotów”)

Nie należy dawać się zwodzić słowom i pięknie brzmiącym sformułowaniom. Pergaminy nie robią polityki, czynią to ludzie, przedstawiciele konkretnych sił, interesów. A zwłaszcza tacy ludzie, co sprawują władzę. ( I dla nich pergaminy są tylko środkiem do osiągnięcia celów)

Czemuż upieramy się pamiętać tylko zjawiska ujemne, a skreślamy z rejestru piękno własnej historii? Piękno i prawdę…

( To pytanie zadaję sobie od samego początku, gdy zainteresowałem się historią. Nie potrafię pojąć, dlaczego nasza największą dumą narodową są poniesione klęski, a nie zwycięstwa?).

Polityka nigdy zresztą nie przypomina dyskusji filozoficznej. Istota jej to walka określonych interesów i sił, a nie spór naukowy pomiędzy zwolennikami rozmaitych poglądów. (Okazuje się, że polityka rozpala ogół społeczeństwa do czerwoności, a dyskusje filozoficzne w najlepszej sytuacji ten ogół usypiają) .

To tylko kilka sentencji wybranych na ten zbliżający się weekend do przemyślenia przez moich znakomitych Czytelników. Nie za wiele, bo nadal jest gorące lato, a zdaję sobie sprawę z tego, że nie  staną się one chłodzącym strumieniem dla naszych rozgrzanych głów. Niestety, polityczny sezon ogórkowy ma miejsce w wielu krajach, tylko nie w Polsce.