Liryka, liryka - światło i muzyka

Dziś świętujemy! 15 sierpnia  -  Dzień Wojska Polskiego. Upamiętnienie „cudu nad Wisłą”, triumfu oręża młodej Rzeczpospolitej nad bolszewickim żywiołem ze Wschodu.

Postanowiłem ten dzień świąteczny zapoczątkować uroczyście, tak  jak to ongiś bywało…

Lata dzieciństwa spędziłem na wsi i wyniosłem z niej coś drogocennego – wczesne  budzenie się ze snu . Utkwiło w mej pamięci i dźwięczy w uszach nieprzemiennie muzyczne unisono, a jest nim radosne „kuku- ryku”. Widzę za oknem na podwórku barwnego koguta, który bez żadnych skrupułów  w radosnym uniesieniu przerywa poranną ciszę, kiedy noc jeszcze drzemie, a cała przyroda uśpiona przeciera oczy muskane bladymi promykami słońca. Ja też dostrzegam tę jasność, która rozświetla mgłę snującą się nad ziemią i czuję zapach macierzanki i jeszcze inne wonności z ogrodu płynące  do pokoju przez otwarte okno.

Nie ma mowy o dalszym leżeniu. To najlepsza pora do parzenia kawy i sięgnięcia na półkę, a tam liryczna miniaturka Danuty:

z nadzieją na radość

poranek rozwarł powieki

najczulsze szepty nocą

sen przyniósł myśli moich dziurawe niepokoje

nie odtrącaj mnie

chwila teraźniejsza jest jedynym czasem jaki mamy

krzątam się

i znów jestem radośnie młoda

choć przybyło świeczek na torcie

życie to śpiew

lęk

śmierć

przygoda

w sporcie tym czas się wykazać

z dni zupełnie zwykłych i tak dalekich

że czas spadającej łzy i sny

przeciągnęły się w lata

zostawiłam w miejscach

myślach

słowach

i kontakcie z człowiekiem

ogrom niewyczerpanej miłości

cząstkę siebie

 okruch

to mój dla ciebie testament

( Danuta Capliez- Delcroix Bylińska, „Ślad” z tomiku „Tam gdzie piasek szept rozkłada”)

Zaś w najnowszym tomiku wierszy  Romany, kolejny „genesis” liryczny:

Pachnę najładniej

gdy odchylam

rąbek wiersza

wtedy spomiędzy liści

tryskają promienie

Jestem

gdy się przytulasz

do wiotkich gałązek

na nich liście jak serca

plącze wiatr

Jestem wśród brzóz

co nie zawsze w szeregu

Czy wiesz

że wyrosłam

na zgliszczach?

P.S. Pochodzę z rodu Niepiekło herbu Rawicz. Wieś Niepiekły istniała w Księstwie Mazowieckim, w XV wieku przodkowie przenieśli się na Podlasie i na pamiątkę nazwali nowa wieś Niepiekły. Epidemia cholery w XIX wieku spowodowała śmierć mieszkańców, zabudowania spalono. Rosną teraz tam brzozy.

( Romana Więczaszek, „Jestem brzozą” z tomiku „Krople ze źródła”)

To jeszcze nie wszystko, to dopiero zachęta, by sięgnąć po kolejny tomik wierszy, a w nim znaleźć odpowiedź Marka na pytanie:

co może zrobić wiersz…?

może wywołać dreszcz

i rozkołysać zboże

łzy wycisnąć kropelkę

wsłuchać się w muszelkę

i uspokoić morze

wiersz może rozśpiewać ptaka

który się w wiersze wplata

wieczorną ciszą

ludziom dać chwilę wytchnienia

i rozmarzyć marzenia

tym co go słyszą

więc budzę wiersze do życia

jak wyrobnik najmita

niech lecą do słońca

niech wiatr je wyrwie z piersi

i nad górami rozwiesi

z głębi głupiego serca…

(Marek Juszczak, „Co może wiersz” z tomiku „Wytrwałość pamięci”)

No i zrobiło się lirycznie i sympatycznie z samego rana. Co będzie dalej? To zagadka. Życie jest pełne niespodzianek. Z naszymi planami na cały dzień jest tak samo jak z prognozami pogody, albo się sprawdzą, albo nie. Ale tego co się już stało nikt nam nie odbierze. Poranny rekonesans z wierszami bliskich mi autorów nieomal jak uwertura przed  uroczystym spektaklem, to jest zapowiedź dobrego dnia.

Tego też życzę z całego serca moim Czytelnikom !

P.S. Przepraszam tych uwrażliwionych patriotycznie moich Czytelników, że ja dziś zachęcam do czytania wierszy zamiast przemówień okolicznościowych ministra Płaszczaka o potędze naszej armii. Po prostu  -  nie mam dziś nastroju bajkowego.