Co wiemy, a czego nie wiemy o naszej stolicy ?

 

To dzięki książce Jadwigi Śmigiery „ Moje warszawskie zwariowanie” nastąpiło moje ponowne zafascynowanie stolicą Polski. Wcześniejsze zachwyty miały miejsce na wycieczkach szkolnych a potem w czasie dłuższego pobytu w Warszawie na wakacyjnym kursie nauczycielskim. Nie wspomnę już o ostatniej wycieczce naszego głuszyckiego „Uniwersytetu III Wieku”, o której pisałem niedawno w moim blogu, a która pozwoliła mi przeżyć ponowne wzruszenie i oczarowanie. Oczywiście było to za każdym razem „liźnięcie miasta”, które swym ogromem powierzchni i zabytków wymaga znacznie dłuższego rozpoznania.

„Warszawska Stokrotka” w swej książce fascynuje rozmaitością i bogactwem szczegółów dotyczących tych wszystkich miejsce w stolicy, które są w programach wycieczek krajoznawczych, ale także obfitością interesującej wiedzy z historii i współczesności miasta, które jest i pozostanie na zawsze jej „krainą lat dziecinnych, świętą i czystą jak pierwsze kochanie”.

Powodem tego, że wracam do Warszawy jest niezwykle ciekawy artykuł w ostatnim numerze „Polityki” ( nr 31 z 1-8 sierpnia 2018), w którym Monika Stelmach stara się przekonać Czytelników, że Warszawa jest także „Stolica przyrody”. I pisze dziennikarka o tym, że w granicach administracyjnych miasta jest aż 12 rezerwatów przyrody i 6 obszarów Natura 2000, tworzonych dla cennych przyrodniczo terenów UE. Na szerokim korycie Wisły wyrastają zielone wyspy. Są one pod ochroną jako legowiska rzadkich ptaków wodno-błotnych. Prawy brzeg rzeki w rezerwacie Wysp Zawadowskich porasta gęsty las. Samych zwierząt doliczono się ok. 4 tysiące gatunków, tak samo jak ok. 2 tyś. gatunków grzybów. Tereny zielone wraz z wodami zajmują prawie połowę powierzchni stolicy (ponad 22 tys. ha).

Cytuję z artykułu:

„Ważnym czynnikiem była struktura społeczno-przestrzenna XVI – XVII-wiecznej magnackiej Warszawy (poza obszarem Starego i Nowego Miasta). Charakteryzowały ją dziesiątki przypałacowych i przydworskich ogrodów. Do dziś pozostały Łazienki Królewskie, ogród Saski, ogród Krasińskich, Jazdów i inne. Znikły pałace i dwory więc je postrzegamy jako miejskie parki. Drugim znaczącym elementem kształtującym zieleń miasta jest szeroki – miejscami na kilka kilometrów – teren zalewowy doliny Wisły. Zwłaszcza jej dzika prawobrzeżna część stanowi wartość środowiskową i krajobrazową na skalę europejską.”

Warszawa jest nie tylko pełna zieleni, ale otoczona jest ze wszystkich stron kompleksami leśnymi Puszczy Kampinowskiej, Mazowieckiego Parku Krajobrazowego oraz Lasami Kabackimi. W skali krajowej pod tym względem jest wyjątkowa.

Przyznam się, że o tym nie miałem wyobrażenia. Stolica Polski kojarzyła mi się z Pałacem Kultury i Nauki, Zamkiem Królewskim, Starym i Nowym Miastem, Pałacem Wilanowskim i Belwederem, Łazienkami i Ogrodem Saskim i oczywiście Grobem Nieznanego Żołnierza. Ale także z kompleksem wieżowców w centrum, hotelami i restauracjami, budynkami rządowymi i rozległymi dzielnicami mieszkaniowymi. Teraz dowiaduję się, że jest to także miasto zieleni. Autorka artykułu maluje szczegółowo misterny obraz życia ptaków i zwierząt, wyławiając różne ciekawostki z przeszłości i współczesności, dzięki czemu nasza stolica staje się w naszej wyobraźni bliska człowiekowi wrażliwemu na piękno przyrody. Okazuje się, że nie jest to tylko miasto betonu i stali, oszałamiającej komunikacji, a ostatnio jak się okazuje nieustannych politycznych parad i  zamieszek ulicznych.

Artykuł w „Polityce” jest dobrym rozwinięciem pasjonującej książki Jadwigi Śmigiery, o której wspomniałem na wstępie. Warszawska Stokrotka z ogromną czułością pisze o bliskim jej sercu Parku Łazienkowskim, a także o innych miejscach zielonej Warszawy. To niewątpliwie miało duży wpływ na ukształtowanie się jej uczuciowej więzi ze swoim miejscem urodzenia i zamieszkania.

Osobiście mogę Jej tylko tego zazdrościć, tak samo zresztą jak milionom innych Warszawiaków. Ale nie wszyscy Polacy mogą mieszkać w Warszawie, za to wszyscy mogą ją pokochać, bo przecież jest stolicą naszej ojczyzny.

I dlatego zachęcam moich Czytelników do lektury artykułu, a zwłaszcza książki „Moje warszawskie zwariowanie”.

P.S By zamówić książkę podaję adres mailowy :  rusinowa@op.pl