Tobie dziś piszę

Nie odważę się napisać coś od siebie. To byłaby profanacja talizmanu jakim są przysłane mi w darze tomiki wierszy Danuty Capliez-Delecroix Bylińskiej, która żeby było prościej pozwoliła mi nazywać się Duszką.

Paczuszka mieściła w sobie aż pięć tomików wierszy wydanych w latach  2014 – 2017. Akurat przeczytałem na facebooku dowcipne życzenie mojej bliskiej znajomej Oli, aby piątek okazał się dla mnie dniem szczęśliwym. Okazuje się, że są życzenia, które się spełniają. Pod wrażeniem pobieżnie przejrzanych literackich skarbów, jakimi obdarzyła mnie Duszka pomyślałem, że cokolwiek bym napisał od siebie, to byłoby tak jakby kowal w kuźni próbował wykuć pozłacaną broszkę i próbował przekonać klienta, że jest arcydziełem.

A ja chciałbym powiedzieć Czytelnikom o moim zauroczeniu wierszami tak  „na gorąco”, choć przejrzałem je w pośpiechu tak jak zgłodniały pustelnik połyka kęsy świeżutkiego chleba. Wiem, że nie jestem w stanie dorównać słowem i stylem temu co stanowi dla mnie wzór kunsztu poetyckiego. Wybieram, więc niezbyt grzeczną formę opisania moich wrażeń słowami samej autorki. Mam nadzieję, że tym sposobem zbliżę się do poziomu oryginału, a zarazem zachęcę do bliższego zapoznania się z Jej twórczością.

Wszystko co napisane jest kursywą, to wybrane fragmenty z tomików Duszki  -  „księżniczki poezji”:

Za oknem słonecznie, od rana uśmiech do drzwi puka. Słowo stanęło pod mym progiem – ornament z chwili zgrabnie ujęty. Czy wiosna wniesie łagodność promieni, naręcza pełne obfitych zapachów?

Twoje Duszko wiosenne zamieszkanie na najwyższej półce mojego regału nie tylko przyniosło mi radość, ale także ślad współistnienia poprzez słowo, i szczere wzruszenie. Przymknąłem oczy dyskretnie ocierając łzę. A tu obraz począł wnikać, w liniach kartki wiersz się maił.

Wsłuchany w ciszę poranka dotykam marzeń. Świt w słonecznych promieniach widzę.  W oddali  -  czy to mgła nad łąkami?  Wsłuchując się w ciszę wiatr dyskretnie dotknął konwaliowe dzwoneczki.  Osobliwym dźwiękiem  zielonych nut popłynęła melodia. Cichej nuty pieśń poddanej wibracjom radości wnosi o wschodzie słońca rodzący się świt. Drzewa najbliższego gałąź poruszana lekkim wiatrem stukała miarowo w szybę. Delikatnie myśl opadała. Myśl w muzykę wsłuchana nie kłamie – odradza się. Pod parasolem wspólnych myśli dzień wezbrany jak cicha łza, wydaje się trwać bez końca.

  

Mam nadzieję, że tą właśnie zabawą metaforyczną udało mi się wprowadzić moich Czytelników w magiczny świat poezji Danuty -  misternej mistrzyni miniatury.  A dla pełni obrazu przytaczam poniżej kilka jej metafizycznych perełek:

Po co

noc gasiła wszystkie lampy

po horyzont ciszę wlokąc

chwilę później zawróciła

chcąc pytanie

zadać po co

po co na co i w ogóle

cisza milczy tak uparcie

wnet spojrzała w biel księżyca

lecz i ten miał

- usta zwarte

jakaś zmowa pomyślała

czy ten chochlik w głosach zasnął

lecz dla ciszy mając respekt

niech tak będzie

- szepcze gwiazdom

Spójrz

Słucham muzyki

ulatuję

oddycham

przy tobie tak blisko

bursztyny iskrzą pod przymkniętą powieką

lubię

gdy moja myśl

pachnie tobą

zawsze

ciepłymi słowami biegnie

gdy ją czytasz

Pytanie

zmierzch przytulał powoli

podając bukiet aromatów

roześmiał się wiatr

czy odgłos zmylił (?)

szła

w poszumie traw

łagodnych pocałunkach słońca

idąc

lekko stawiała stopy

przechyliła głowę

spojrzała za siebie

szepcząc

dlaczego całujesz moje ślady

Promień

nie budzi ciszy

spojrzał

błękitny list pisała…

wiosna –

gdy oczy słońcem się śmieją

niebo w kopercie

A ja otrzymałem w darze  takie właśnie niebo w kopercie za która mogę jedynie przekazać - serdeczne dzięki.