Siódme niebo

Czwartkowe popołudnie. W domu zaległa cisza.  Domownicy wylegli za sprawunkami, wzięli ze sobą psa. Jestem sam w dużym pokoju, gdzie można pospacerować wokół stołu. W kominku buszują płomienie ognia, pryskają iskrami po szkle. Za oknem rodząca się wiosna, taka o jakiej marzą poeci. Świeża zieleń trawników upstrzona kobiercami różnobarwnych kwiatów.  Zza chmur od czasu do czasu przebłyskuje słońce.

W saloniku w kącie martwy ekran telewizora. Unikam go jak ognia. Nie mogę słuchać wrzeszczących, sztucznie nadętych głosów z reklam. Nie mogę patrzeć na gęby skaczących sobie do oczu tych samych, zgranych polityków. Co się stało z tym światem, w którym tak bardzo potrzeba spokoju, rozwagi, taktu i mądrości, w którym żyć można na drodze kompromisów, bo przecież podejmowane są decyzje, od których zależy nasz los? Świat polityki, świat mediów, świat pełnej zakłamania, upolitycznionej religii chrześcijańskiej widocznej z ekranu TV „Trwam” lub Radia „Maryja”, a obecnie jeszcze dodatkowo  telewizji państwowej zdominowanej przez PiS, przypominającej jako żywo czasy PRL-u, ten świat staje mi się coraz bardziej obojętny, obcy.

Mam dość. Lepiej o tym nie myśleć.

Na szczęście nie muszę. Mam wolną wolę. Mogę w każdej chwili otworzyć białą kartę na ekranie monitora, która zachęca do pisania. Ale to nie jest takie proste i łatwe. By pisać prozą trzeba mieć coś interesującego do powiedzenia, a pisać wierszem, to jeszcze trudniej. A dlaczego? Spróbuję to wyrazić wierszem:

Pisali poeci wiersze  -   o kobiecie,

opiewali jej oczy płonące, łabędzią szyję,

usta różane, piersi alabastrowe.

Pisali, że jest gwiazdą na orbicie,

Że wszystko co żyje dla niej żyje,

Że nie da się wyrazić tego słowem.

Poeci wielcy i mali  -  o kobiecie wiersze pisali.

Pisali poeci wiersze  -  o miłości,

mówili że treścią jest życia,

że jej płomień oczyszcza lub niszczy.

że jej nimbem chcą serca wymościć,

w blasku jej aureoli się ziścić.

Poeci wielcy i mali  -  o miłości wiersze pisali.

Pisali poeci wiersze  -  o ojczyźnie

do macierzy ją porównywali,

dla niej życie gotowi byli poświęcić.

I tęsknili za nią na obczyźnie,

łzy ronili, szaty targali,

w jej imieniu chcieli wrogu łeb ukręcić.

Poeci wielcy i mali  -  o ojczyźnie wiersze pisali.

Pisali poeci wiersze  -  o kobiecie,

o miłości, ojczyźnie, posłannictwie dziejów,

o tym co piszczy w trawie

o tym co się dzieje w kuwecie,

o mięcie co pachnie przy stawie,

o przeszłości Polski Piastów – kołodziejów.

Poeci wielcy i mali  -  pisali wiersze i pisali.

Więc dlaczego, na miły Bóg , młodzi ludzie

wygaszają monitory wieczorami,

z niegasnącym entuzjazmem, w znojnym trudzie,

zapełniają wciąż kajety  -  wierszykami?

Właśnie, zadaję sobie to pytanie, dlaczego?  Dodałbym jeszcze nasuwającą się refleksję – dlaczego ja to robię, człowiek już na bocznym torze tego wszystkiego, co w życiu się liczy?

Sięgam na półkę z książkami. Mam w ręku tomik wierszy K.I. Gałczyńskiego „Poezje”, a w nim „Siódme niebo. Z wierszy do Natalii”:

„Zima była, gdy wysiadłem z autobusu

i rzuciłem się w twoje ramiona,

i twych włosów, twych wieczornych włosów

ogarnęła mnie woń niezmożona.

Księżyc zniżył się, błysnął nad klamką,

potem odszedł i wplątał się w drzewo.

Pierścień nocy nad nami się zamknął

i otwarło się siódme niebo.

Choć godzina trochę późna,

jeszcze świecą twoje okna,

więc wołamy:  - Hola, wpuść nas,

wpuść nas pochmurnooka  -

nie będziemy spać na dachu,

otwórz drzwi i wprowadź w nocy

w twe mieszkanie pełne kwiatów,

instrumentów, świec płonących.

Przelecimy przez pokoje

wiatrem, walcem, tłumem szumnym,

ozłocimy loki twoje

dźwiękiem gitar siedmiostrunnym..”

Ty jesteś najpiękniejsze zwierzęta,

włosy twoje o świcie są modre,

tyś wysoko jak światła na okrętach,

do oddechu twojego się modlę.

Tobiem wszystkie zbudował instrumenty

wszystkie owoce zniósł, wszystkie kwiaty,

Ciebie ścigam przez wszystkie firmamenty,

wszystkie światy, wszystkie klimaty…”

Jest świat, w którym można odnaleźć to co w człowieku najcenniejsze, jest świat wolny od pruderii, fałszu obłudy, nienawiści, zła. Jest świat miłości nieskrępowanej, żarliwej, gorącej. I tak jak u mnie, pokrytego szronem czasu emeryta, jest świat dawnych, pełnych czaru wspomnień. Odnajduję w nich swoje, niestety już byłe, ale pełne nostalgii „siódme niebo”.