"O zieleni można nieskonczenie"

tak niedawno było tu bielutko 

O zieleni mozna nieskończenie

Powielając dźwiękiem jej znaczenie,

Można kunsztem udatnych powieleń

Tworzyć światu coraz nowszą zieleń.

Nie dość słowo z widzenia znać. Trzeba

Wiedzieć jaka wydała go gleba,

Jak zalęgło się, rosło, pęczniało,

Nie  -  jak dźwięczy, ale jak dźwięczało,

Nie  -  jak brzmi, ale jakim nabrzmieniem

Dojrzewało, zanim się imieniem,

Czyli nazwą, wyrazem rozpękło,

W dziejach wzrostu słowa  -  jego piękno”…

Tak sobie mimowolnie przywołuję strofę z wiersza Tuwima „Zieleń”, zaprzęgnięty do prac w ogródku i próbuję odgadnąć głęboki sens tego cudu jakim jest odradzająca się na wiosnę przyroda. Tegoroczna wiosna zawitała do nas wcześniej niż zwykle, z początkiem kwietnia i od razu pośród młodej zieleni traw rozpromieniały różnokolorowe krokusy i stokrotki. I zrobiło się w mgnieniu oka zielono, ale także kwieciście, kolorowo, a przebijające się przez chmury wiosenne słońce ozłaca ogród klejnotami promieni.

Co ja mogę, że nie chce mi się w tym momencie siadać przy ekranie monitora i klawiaturze, choć nie powiem, żeby to było dla mnie nieprzyjemne. Lubię nanosić na bieluchną przestrzeń ekranu plony swoich przemyśleń. Teraz pod wieczór też czynię to z przejęciem, zwłaszcza że  jest to dla mnie zarazem moment relaksu i odpoczynku.

A kopanie grządek, rozdrabnianie, grabienie, sianie i sadzenie warzyw i kwiatów, koszenie trawników i wszystkie inne zajęcia na łonie natury mają swoją niezaprzeczalną wartość. Człowiek znajduje czas do spokojnych, niczym nie zakłócanych rozmyślań. Nie ma tu prasy, radia, telewizji, komputera, książek. Jest świeże powietrze, ciepło, cisza i wspaniała wokół przyroda. Jest zieleń w swych „udatnych powieleniach” i odcieniach. Jest naturalna egzemplifikacja tego co mieści się w najważniejszym pytaniu człowieka o sens życia. Skąd to się wszystko bierze, że z maleńkiego nasionka wyrastają duże, dorodne rośliny, że korzonkami drzew i krzewów przenikają soki glebowe w górę aż do korony, zapełniając gałęzie gąszczem liści i kwiatów, a nieco później owocami? Jaka to siła powoduje i skąd się ona bierze? Jak to się dzieje, że ten proces powtarza się jak islamska mantra co rok, nieprzerwanie, od zarania dziejów?

Oj, rodzi się tych pytań wiele, wiele więcej, w czasie podlewania grządek i trzeba wreszcie spokojnie je sobie zadać bez mentorskich zadufanych epistoł uczonych Pisma Świętego lub laickich etyków, bez wnikania w osiągnięcia naukowe, które na ogół powodują to, że zjawiska przyrody wydawało się dotąd jasne i oczywiste, stają się w rzeczy samej jeszcze bardziej zagadkowe i skomplikowane. Najlepiej jeśli odpowiedź na nie odnajdziemy w swoim wnętrzu, w swojej duszy.

I cóż z tego, że ja już tam na grządce miałem tę odpowiedź jaśniejącą jak słońce, już miała ona zamknąć się w mym umyśle rezolutną sentencją, gdy nagle usłyszałem krzyk żony: przerwij to kopanie, patrz przywieźli drzewo do kominka !

No jasne, przez parę dni znów nie będzie pisania, bo trzeba się wziąć za rąbanie. Będę musiał ogłosić ferie wiosenne w moim blogu, dzięki czemu odpoczną też moi Czytelnicy i na sto procent nie przyniesie to nikomu żadnej szkody.  Ale najgorsze jest to, że dalej wiem, że nic nie wiem  i o istocie zieleni, i o tym skąd to się wszystko bierze, i po co, i dlaczego?