Przy niedzieli

Niedziela, to taki dzień tygodnia, w którym człowiek od samego rana czuje się świątecznie. Rano myje się dokładniej niż zwykle, goli i przystrzyga baki, pokrapia perfumami, wdziewa świeżą koszulę, siada do śniadania jakiś taki uśmiechnięty…

Odkąd tylko ludzie posiedli umiejętność mówienia, odtąd starali się robić to coraz  piękniej. Można powitać żonę w niedzielny poranek  - cześć kochanie, dobrze dziś wyglądasz, ale to nie to samo co powiedzenie – jesteś jak śnieżyczka skąpana ranną rosą w blasku wschodzącego słońca, promieniejesz uśmiechem. I od razu robi się w domu jak w operetce.

- Ależ ta kawusia dzisiaj jest pachnąca, a pianka aż łaskocze po gardle. Ślicznie ci w tej podomce i jak masz głowę w papilotach. Mogłabyś tak nawet do kościoła…

Człowiek stara się być przymilny, dowcipny. „Rozśpiewałby się w głos, jak ta wilga, jak ten kłos”. Gdzieś tam odżywa w pamięci fragmencik strofy Maryli Wolskiej, poetki młodopolskiej, autorki „Dzbanka malin” stylizowanego na wzór poezji ludowej. Ale kto dziś o niej pamięta. „Gdyby ludzie byli tacy, jako drzewa, jako ptacy”. Niestety ludzie są tacy jacy są. Świat się zmienia, idzie z postępem. Wszechogarnia go videotechnika, informatyka, internet. Idolami są wypromowani przez media celebryci. Każdy młodzieniec marzy o tym, by jego dziewczyna była jeśli już nie Miss Polonia, to co najmniej Natalią Siwiec, najsłynniejszą w Polsce Boguszowianką, albo którąś z  triumfatorek „tańca z gwiazdami”. Gdzieś umknęły w czasie zaprzeszłym te ideały i te marzenia, które przyświecały dawnym pokoleniom. Ale czy aby na pewno.

Oto fragment „Nowenny, czyli dziewięćdziesiąt dziewięć dytyrambów o szczęściu” poety z przełomu wieków XIX i XX, Jana Lemańskiego. (Przy okazji zwróćmy uwagę, że końcówka przy cenach produktów w naszych marketach, „99”, nie jest wcale pomysłem dzisiejszych specjalistów od marketingu) . Oto jakie warunki winna spełnić przyszła małżonka by dać wymarzone szczęście mężczyźnie:

„Żeby na kuchni się znała,

I na me zdrowie chuchała.

Daj taką żonkę mi Ałła.

Higienicznych docieczeń,

Żeby grunt znała i leczeń,

I smaczną piekła mi pieczeń.

Znająca się na kredensie,

Na jarzynach , cieście, mięsie.

Gdy znasz taką  -  to żeń się…”

 A  oto inne jeszcze pragmatyczne wskazówki  pozwalające żyć spokojnie i czuć się szczęśliwym:

„Pierwsze takie mam prawidło:

Kadzę wszystkim, bo kadzidło

Jeszcze nikomu nie zbrzydło.

Deklamuję słówka czułe,

Bardzo radzę tę regułę,

Chceszli zgodnie żyć z ogółem,

Czczę grosz. Dobra to maksyma,

Za grosz  -  wszystko się otrzyma;

Bez groszy  -  niczego nie ma.

Szczęście w firanek ażurze;

Szczęście w mebli politurze;

Szczęście w lampy abażurze.

Domek, niby małży koncha.

W domku-konsze małża-żonka

Przylepiona do mał –żonka.

Oto szczęścia abecadło:

Kuchnia, gdzie się warzy jadło,

I jadalnia, gdzie je stadło.”

Rozejrzałem się wokół siebie. Tak, wiem dlaczego dziś w ten pogodny niedzielny poranek jestem taki „śpiewający”. Właśnie mój „idealik” podsuwa mi pachnące pieczywo, czuję zapach świeżo zaparzonej kawy ze śmietanką, w promieniach słonecznych zabłysła politura mebli, zwłaszcza ten tapczan wyściełany powłoką skóropodobną, pękate fotele, biel firan, zwisający abażur, butelka wina z najtańszego na świecie marketu „Biedronka” w cenie 9.99 PLN, zerkająca do nas z otwartego barku. „Oto szczęścia abecadło”. I kto tu mówi, że tak wiele się zmieniło w porównaniu do dawniejszych czasów. Zmienia się tylko zewnętrzna szata, a wewnętrzne sedno natury ludzkiej pozostaje wciąż takie same.