Nasz tradycyjny wielkanocny stół

Wielkanoc otwiera radosny czas kwitnienia. Pierwsze barwy wiosny to biel przebiśniegów żółtość forsycji i kaczeńców, czerwień tulipanów, fiolet krokusów i wszechobecna świeża, jasna zieleń, najpierw rzeżuchy a później wschodzących delikatnie traw, drzew i krzewów. Chcemy, by wiosna była obecna również na naszych stołach. Kładziemy więc na stole obrus lniany, śnieżno biały lub w delikatnym, jasnym odcieniu. Jeżeli decydujemy się na kolorowy, to jest to obrus pastelowy bez nadmiernych dekoracji, dobrze komponujący się z  zastawą stołową. 

Zastawa użyta do wielkanocnego stołu jest jasna, najlepiej kremowo-biała z delikatnym dodatkiem pojedynczego złotego paska. Do zastawy dobieramy właściwe dodatki, np. żółto-zielone serwetki z lnu. Niezwykle ważnym elementem jest zieleń bukszpanu, którą dekorujemy półmiski i rzeżucha, wcześniej wysiana na mokrą watę, ukształtowaną w figurę baranka lub wielkanocnego zajączka. Starym zwyczajem na stół stawiamy koszyczek ze święconką.

A w srebrnych dwojaczkach lub w naczyniach porcelanowych podajemy czarny pieprz i grubą sól. Na środku stołu stawiamy też obok koszyczka ze święconką - wielkanocnego baranka. Baranek, symbol Chrystusa Zmartwychwstałego, gości na naszych stołach od trzystu lat. W zależności od regionu robi się go z masy cukrowej, solnej, masła, porcelany, drewna lipowego, ciasta albo z owczej wełny. 

Podkreślmy wyjątkowość tego święta, ustawiając między zastawą wazoniki, dzbanki lub małe flakoniki z wiosennymi kwiatami. W kwiaciarniach i na ulicznych straganach pojawiają się bazie, tulipany, hiacynty, żonkile, niech więc któreś z nich znajdą się na naszych stołach. Święta to czas użycia sztućców na co dzień zapomnianych. Zanim podamy je na stół, dokładnie zrewidujmy ich stan. Srebro zwykle śniedzieje i dlatego warto poświęcić trochę czasu na doprowadzenie go do stanu świetności. W Wielką Sobotę do święcenia pokarmu zachowujemy post, niektórzy poszczą aż do powrotu z rezurekcji. Nie sposób spędzić świąt bez alkoholu, zadajmy więc sobie trud właściwego doboru trunków do potraw pamiętając o umiarze, zarówno w jedzeniu jak i piciu.

Powiedziałem o Wielkanocy dość sporo, ale zdaję sobie sprawę, że niekoniecznie to, co najważniejsze.  O religijnym znaczeniu tego święta usłyszymy znacznie więcej w kościele. Osoby duchowne zrobią to  lepiej ode mnie. Ja skupiłem się na tym, co stanowi materialny dorobek staropolskiej tradycji świątecznej i podkreśla wagę i  niepojęty czar tych Świąt, zwłaszcza u nas, w naszej wyjątkowej ojczyźnie. Nie ma drugiej tak cudownej Wielkanocy na świecie jak w Polsce.

Wiadomo, że o Wielkanocy moglibyśmy deliberować jeszcze dłużej. Jest to również czas, kiedy składamy sobie życzenia. Bardzo chętnie skorzystam z tej okazji i złożę życzenia moim Czytelnikom, by zaś było uroczyściej, zrobię to mową rymowaną:

Na Wielkanoc cud się dzieje,

bo świat wokół łagodnieje,

ziemia słońcem odurzona

już o Wiośnie śni uśpiona,

o świtaniu grają dzwony,

hałas czynią kapiszony,

lud się zrywa, bo w kościele

grób Chrystusa pustoszeje.

On zmartwychwstał i na nowo,

chce potwierdzić boże słowo.

Cud prawdziwy Wielkiej Nocy,

odtąd wiernych zauroczył

i przez wieki od zarania

czczą  pamiątkę  Zmartwychwstania,

odrzucają precz obiekcje,

mkną na ranną rezurekcję,

to tradycja od pradziada –

msza w kościele i parada,

lśnią w procesji peletrony,

pieśń radosną wznoszą dzwony.

A przy stole nowy cud,

w niwecz spełzł zimowy chłód,

wszystkie buzie uśmiechnięte,

bo w koszyczku dary święte,

pieszczą oczy i baranki,

i mazurki, i  pisanki

radość  w sercach dominuje

i miłością  promieniuje,

to co dobre jak się zdaje

na Wielkanoc zmartwychwstaje !

I takiego wielkanocnego zmartwychwstania serdecznie  życzę wszystkim Polakom, choć sama myśl, że Święta Wielkanocne mogłyby się stać zarzewiem do porozumienia i zgody, do przerwania wojenki polsko-polskiej, która niczemu dobremu nie służy, sama myśl o tym wydaje się li-tylko pobożnym życzeniem. 

Wesołych Świąt. Alleluja !