Mój rodzinny dom

rzut oka na nasze miasto - Głuszycę

Swego czasu otrzymałem w komentarzu do jednego z postów mojego blogu sympatyczny wiersz. Jego autorką jest Urszula Poprawa, z domu Jerczyńska, jak się można domyślić była Głuszyczanka, która jak wielu innych młodych ludzi wyfrunęła w daleki świat. Zaskoczyło mnie to, że nie tylko pamięta, ale wiele wie o swoim rodzinnym domu. Pomyślałem sobie, że warto ten wiersz opublikować w głuszyckiej gazecie jako zachętę  do czynienia takich prób. To bardzo pożyteczne zajęcie – pisanie wierszem o swojej ziemi rodzinnej. 

Niestety, w „Kurierze Głuszyckim” zabrakło miejsca na wydrukowanie wiersza. Został odłożony do szuflady. Czynię to więc dzisiaj w moim blogu, a dlaczego?  O tym za chwilę. Najpierw proponuje poznanie wiersza Urszuli: 

                                                                                                                          

Choć dzisiaj w Głuszycy już dawno mnie nie ma,
I los gdzieś mnie rzucił daleko, w nieznane,
To lat tam spędzonych zapomnieć się nie da,
Wspominam radosne dzieciństwo - kochane.

Powracam na łono tej ziemi w marzeniach.
Powracam na łono tej ziemi w realu.
By znaleźć dzieciństwo w kamykach, korzeniach,
Strumykach, pagórkach i kapliczkach paru.

Gomólnik jak dawniej wyglądu nie zmienia.
Rogowiec turystów jak zawsze zachęca.
I rude są pola, bo ruda jest ziemia.
Bystrzyca niezmiennie przez miasto zakręca.

Czy coś się zmieniło, a owszem, dość dużo.
Fabryki upadły i nie ma tam pracy.
Koleje niewielu podróżnym dziś służą.
Za pracą daleko wybyli rodacy.

I miejmy nadzieję, że wszystko się zmieni.
Powrócą wygnani i dziatwy przybędzie.
By było jak dawniej wśród lasów zieleni,
Głuszyca ożyła , dobrobyt był wszędzie.

Już wioski przyległe wyglądem się szczycą.
Przepiękne domeczki są w Grzmiącej, Sierpnicy.
Możemy się chwalić uroczą Łomnicą.
I tego brakuje nam w samej Głuszycy..

Ja wciąż mam nadzieję, że wiele się zmieni,
Że długi oddadzą i pracy przybędzie,
Że mądrzy włodarze, zarządcy tej ziemi,
Potrafią kierować, mieć dobro na względzie.

No właśnie, mamy w wierszu nie tylko nutę nostalgii, ale też dobrą znajomość realiów naszego miasta, a co najważniejsze – nadzieję że wszystko się zmieni na korzyść, że Głuszyca powróci do takiej świetności jak wtedy, kiedy tętniły tu życiem potężne fabryki włókiennicze, a ludzie żyli dostatniej.

Powracam do pytania, dlaczego piszę teraz właśnie o tym?

Jest ku temu szczególny powód. Otóż znalazłem w mediach informację, że znane od lat ze swej aktywności Towarzystwo Miłośników Szczawna-Zdroju ogłosiło, moim zdaniem niezwykle inspirujący konkurs, pod nazwą „Romantyczne historie szczawieńskie. Szczawieńskie legendy”.

Jeśli nie znajdujemy szczególnych powodów, by zainteresować się przeszłością miasteczka położonego u stóp Chełmca i parę kroków od książańskiej rezydencji słynnej niemieckiej rodziny Hochbergów i przechodzimy do porządku zadawalając się, że Szczawno-Zdrój z roku na rok pięknieje, że się rozbudowuje i jest coraz bardziej atrakcyjne dla kuracjuszy i przyjezdnych, to znaczy że ograbiamy się z przesłanek, by jeszcze bardziej być dumnym i odnosić się z szacunkiem do jego historii.  To że przez całe wieki Szczawno- Zdrój było kurortem niemieckim, nie oznacza, że  mamy się tym nie interesować. Okazuje się, że  położony dość blisko granic porozbiorowej Polski śląski Bad Salzbrunn cieszył się sławą jednego z lepszych uzdrowisk w Rzeszy Niemieckiej i przyciągał Polaków ze wszystkich trzech zaborów i co najciekawsze – pozostawili oni tu trwałe ślady, zapisując się złotymi zgłoskami w jego historii.

 

Szczano-Zdrój  - widok ogólny

W ostatnim numerze wałbrzyskiego tygodnika DB 2010 czytam pełne ekspresji słowa zachęty do skorzystania z okazji, jaką jest ogłoszony konkurs. Cytuję:

„Wśród kuracjuszy nie brakowało także wybitnych postaci świata kultury. W Szczawnie dwukrotnie przebywał na kuracji Henryk Wieniawski, wybitny polski kompozytor i skrzypek. Jego pobyt tutaj to nie tylko leczenie, ale też koncertowanie i uczestnictwo w życiu kurortu. Warto sięgnąć do prasowych doniesień z tego okresu i stworzyć romantyczną opowieść o pobycie Wieniawskiego w Szczawnie.

Leczył się w Salzbrunn Karol May – autor poczytnych powieści  o szlachetnym wodzu Indian Winneteou, a ponieważ jego kuracja odniosła pożądany skutek odwdzięczył się kurortowi utrwalając nasze miasto w pięknym wierszu…

Wspomniane dziedzictwo jest jak budowany od stuleci gmach, by został po nim ślad w ludzkiej pamięci. Bogactwo tej ziemi jest przecież i naszym bogactwem, a dbałość o ten skarb jest miarą naszej kultury – podkreśla Iwona Czech, główny organizator konkursu, o szczegółach którego możemy się dowiedzieć na stronie internetowej Stowarzyszenia i miasta Szczawno- Zdrój lub pod nr. tel. 732 594 690.

Miałem okazję napisać wiele o frapującej przeszłości Szczawna-Zdroju, bo ten wówczas niemiecki kurort ściągał do siebie, jak już wspomniałem nie tylko niemieckich notabli, lecz także wielu wybitnych Polaków .O kilku interesujacych, romantycznych historiach majacych miejsce w szczawieńskim kurorcie i na zamku Książ opowiedzialem w książce "Wałbrzyskie powaby".

 

część Głuszycy w perspektywie

Ale i o Głuszycy udało mi się napisać już trzy książki i wcale nie znaczy, że to już wszystko, co można wyłowić z jej przeszłości, zwłaszcza tej powojennej. Pojawiły się  interesujące wspomnienia z pierwszych lat powojennych w wydawnictwach broszurowych naszego gimnazjum. Warto byłoby pomyśleć o podobnym jak w Szczawnie-Zdroju konkursie na najciekawsze wspomnienia z lat, kiedy Głuszyca promieniowała na całą Polskę wielkością i różnorodnością produkcji włókienniczej, wielką rolę odgrywały miejscowe fabryki, w uroczym parku gromadził się codziennie kwiat młodzieży w szkole włókienniczej, a w mieście kwitło życie społeczne i kulturalne. Wiem, że są tacy mieszkańcy, którzy mają spisane takie  wspomnienia i nie bardzo wiedzą, co z nimi zrobić. Uzbierało by się też trochę wierszy o Głuszycy. Plony konkursu można by zgromadzić w specjalnej książce. Myślę, że nie muszę uzasadniać jak bardzo są potrzebne dla nas wszystkich osobiste reminiscencje jej mieszkańców o naszym domu rodzinnym.

Jestem pewien, że pomysł ten zainteresuje nasze Stowarzyszenie Przyjaciół Głuszycy i że zyska on pełne poparcie władz miejskich. Ku chwale Głuszycy!