Grająca pocztówka od Św. Mikolaja

Był taki czas w PRL-u, kiedy modnymi na rynku wewnętrznym stały się grające pocztówki. Kupowało się taką usztywnioną kartkę z kolorowym obrazkiem i spiralnymi rowkami do odtworzenia muzyki na gramofonie. W ten sposób gromadziło się w domu najmodniejsze przeboje krajowe i zagraniczne, a w okresie świąt kolędy i pastorałki. Można je było wysłać bliskim osobom z życzeniami świątecznymi lub imieninowymi.

Piszę o tym, bo to już historia. Dzisiaj we współczesnym świecie elektroniki trudno uwierzyć, że coś takiego mogło funkcjonować w życiu powszednim. Tak samo trudno nam sobie wyobrazić kruszenie ziarna na mąkę na kamiennych ręcznych żarnach w czasach średniowiecza.

Z tych zamierzchłych czasów (myślę tu o latach 60-ych PRL-u) pochodzi mój wiersz, który „wypisz wymaluj” pasuje do nadchodzących impresji Mikołajowego święta. Jeśli po otrzymaniu od Mikołajki grającej pocztówki złożyło się na jej ręce taki wiersz, można było liczyć na coś więcej, niż wspólne posłuchanie plyty. A oto corpus delicti tego historycznego zdarzenia:

Święty Mikołaju,

niebo błękitne,

błyszczące obłoki

kolorowego miasta orientu

przyniosłeś mi w darze,

pnące się w górę mury

helleńskiej architektury,

labirynty ulic i placów ,

pozłacany seledyn morskiej zatoki.

Ty Święty Mikołaju,  

gdzieś z ułudnej rajskiej przestrzeni,

wiesz że ja kocham

strzeliste minarety

i baszty,

dachy płaskie,

trójkąty i trapezy,

wiesz że ja kocham

wieże .

I muzyczną sonatinę

mi darujesz

Ty Św. Mikołaju

z siwą brodą

i laską,

dźwięki wirujące

jak karuzela, jak miasto…

I cóż ja mogę

o mój Ty,

cóż ja mogę?

Kiedy

słońce się stoczy po kole

przyjść Ci do siebie pozwolę,

ugłaszczę

Twe gładkie policzki,

musnę ustami powieki,

rozjaśnię oczu blaski

i niczym nie zdziwiony,

że nie masz brody i laski

będę dla Ciebie

niebotycznym

ziemskim Aniołem.

Myślę, że nawet dzisiaj w wirtualnej rzeczywistości elektronicznej, słowo pisane może przynieść pożądane skutki. Trzeba z niego chcieć skorzystać.