O spotkaniu z poezją Wiesławy Kamińskiej

Siedząca

w zakamarkach myśli

badająca wnętrza słów

otwieram się bez granic

wystarczy myśl załapać

zachłysnąć się jej życiem

i wykrzyczeć siebie światu

Autorka miniaturki, Wiesława Kamińska,  ma cztery miasta bliskie jej sercu: Zieloną Górę, gdzie ujrzała światło dzienne, Krosno Odrzańskie, w którym spędziła młodość i realizowała z powodzeniem zamiłowanie do tańca, Wrocław, gdzie skończyła studia i spełniała się w pracy kulturalno-oświatowej, no i Wałbrzych. Tu w mieście nad Pełcznicą mieszka i pracuje ponad 30 lat, najdłużej w Wałbrzyskim Muzeum Okręgowym, obecnie Porcelany. Przez wszystkie lata zajmuje się działalnością kulturalną wśród dorosłych, dzieci i młodzieży..

W 2002 roku założyła Grupę Poetyko-Artystyczną „Erato”, jest członkinią i założycielką Stowarzyszenia Inteligencji Twórczej w Wałbrzychu, Rzecznikiem Prasowym Wałbrzyskiego Stowarzyszenia Autorów Polskich. No i oczywiście jest poetką.

Wiesława Kamińska wraz ze znanym wałbrzyskim działaczem na niwie kultury, Romanem Giletą są tegorocznymi laureatami nagrody Ministra Kultury – Zasłużony dla Kultury Polskiej.

Obydwoje gościli w murach naszego głuszyckiego Centrum Kultury, ale tym razem było to spotkanie przede wszystkim z Wiesławą Kamińską.

O spotkaniu znajdujemy piękną relację wraz z plikiem fotografii na stronie internetowej CK w Głuszycy ( www.ckmbp.gluszyca.pl).

A ja zapraszam na moje osobiste refleksje jako gościa tej niezwykle sympatycznej imprezy.

Czytam na stronie 90-tej w powieści Olgi Tokarczuk „Bieguni”:

Wielu ludzi wierzy, że istnieje w układzie współrzędnych świata punkt doskonały, gdzie czas i miejsce dochodzą do porozumienia. Może to nawet dlatego wyruszają z domu, sądzą że posuwając się choćby chaotycznie, zwiększają prawdopodobieństwo trafienia do takiego punktu. Znaleźć się w odpowiednim momencie i w odpowiednim czasie, wykorzystać okazję, chwycić chwilę za grzywę, wtedy szyfr zamka zostanie złamany, kombinacja cyfr do wygranej – odkryta, prawda – odsłonięta.

Tak sobie pomyślałem o zgromadzonej przy wspólnym stole grupie osób, które przybyły na  poniedziałkowe spotkanie z poezją w głuszyckim Centrum Kultury, że być może stało się ono pomyślnym zbiegiem czasu i miejsca, przynajmniej dla paru osób. A skutkiem tego poczują wenę twórczą i spróbują ją utrwalić w formie pisanej? Tak właśnie jak to czyni Krystyna Ciura z Głuszycy, a jej wierszy można było posłuchać na spotkaniu z poezją.

To było piękne, słoneczne popołudnie w taki sobie zwykły dzień 28 maja. Bohaterem dnia stała się pełna werwy i entuzjazmu, wałbrzyska poetka, Wiesława Kamińska, a uczestnikami, tym razem nie dzieci i młodzież przyprowadzone za rękę przez swoich rodziców lub nauczycieli, ale osoby starszej generacji, które przybyły tu z własnej a nie przymuszonej woli.

Co ich przywiodło na to spotkanie? Przecież nie to, że na kolorowych plakatach – zaproszeniach rozwieszonych w mieście była mowa o tym, że będą czytane wiersze liryczne, ale i erotyki. Chyba też nie to, że Wiesławie towarzyszył jej mecenas na ścieżce poezji, również wałbrzyski poeta i dziennikarz, Roman Gileta? A więc co?

Niezbadane są wyroki niebios.

Bo gdybyśmy zapytali o to uczestników spotkania z osobna, to każdy wymieniłby co innego. A może była to po prostu okazja na przeżycie czegoś innego niż to, co mamy na codzień w domu, w upolitycznionych mediach.

Posłużę się jeszcze jednym urywkiem z powieści „Bieguni” Olgi Tokarczuk zatytułowanym

„Obywatele świata, do piór!”:

Jasmin, miła muzułmanka, z którą rozmawiałam kiedyś przez cały wieczór, opowiadała mi o swoim projekcie: chce zachęcić wszystkich ludzi w swoim kraju, żeby pisali książki. Mówiła: tak niewiele trzeba, żeby napisać książkę - trochę wolnego czasu po pracy, nawet niekoniecznie komputer. Zawsze może się takiemu odważnemu człowiekowi przydarzyć bestseller, wtedy jego wysiłek byłby wynagrodzony awansem społecznym. To najlepszy sposób wyrwania się z biedy, mówiła. Gdybyśmy tylko wszyscy czytali wzajemnie nasze książki, wzdychała. Założyła forum w Internecie. Podobno przystąpiło do niego już kilkaset osób.

Cóż warty byłby świat, gdybyśmy żyli bez marzeń. Jestem pewien, że każda z osób przybyłych na spotkanie z poezją nie tylko marzyła, ale i próbowała już swych sił, aby coś ładnego napisać. Za młodu robili to do sztambucha, albo do szuflady. Teraz mają już mniej odwagi i samozaparcia, ale przynajmniej lubią przeczytać lub posłuchać innych.  Dziś dzięki technice  mamy większe możliwości, aby się swym pisaniem podzielić z bliskimi. Oczywiście nie jest to łatwe. Wydanie tomiku wierszy wiąże się z kosztami, ale łatwiej jest skorzystać z internetu.

O tym wszystkim co się wiąże z wkroczeniem na drogę poezji opowiadała barwnie i szczerze Wiesława Kamińska. A stało się to tak właśnie, jak to napisał w wierszu jej przyjaciel, poeta Krzysztof Kobielec:

Niechaj mnie Wiesia o wiersze nie prosi,

Sama za pióro nich chwyta i pisze

Że nie potrafi i że nie podoła

Udam że tego ja wcale nie słyszę

W kuflu Josifa pieni się poezja

Wiesia pianę spija mrużąc kocie oczy

Potem na lepiszcze za Giletą kroczy

A tu gęstą frazą metafora płynie…

I oto wzięla w dłonie pióro chińskie

Na karcie białej kreśląc pierwsze słowa…”

Co to było, to pióro chińskie i jakie były te pierwsze słowa? Myślę, że sama Wiesława o tym nie pamięta. Znamy natomiast Jej wiersze umieszczone w tomiku „On i Ja”. Oto jeden z nich:

Długo

patrzyłam w niebo

czegoś szukając

przeszłam cały gwiazdozbiór

w bezkresach błądziłam

pokłon Panu Bogu złożyłam

przechodząc obok

zobaczyłam słowo

zza węgla chmury

komety czesały mi włosy i

zaplatały warkocze pożądania

w poszukiwaniu ciebie

przeszłam cały świat

tylko nie wiem po co

ty i tak zachowałeś swój świat

A teraz maleńki liryk pełen nostalgii:

Jest we mnie

obraz miasta

i Odry wstęga szeroka

wijąca się między brzegami

Krosna Odrzańskeigo

Widzę wzgórze na które

Jako dziecko wspinam się

Do winnic po kiście winogron

Pełnych soczystości i słońca

Dom tętniący słowami

Babci Dziadka Mamy Taty

Dziś panująca cisza

Przeszywa mnie wspomnieniem

I jeszcze jeden z liryków o zabarwieniu erotycznym:

Dotykaj

mnie delikatnie z czułością

adres zamieszkania znasz doskonale

rysopis ciała też od dawna

mieszkam w sobie bez ciebie

nie jestem przecież z alabastru

lecz mozolną wędrówką twoich

dłoni po moim ciele

jeszcze widzę nasze odbicie

w ciemnym oknie pociągu

choć obraz za nim

przesuwa się coraz szybciej

brzaskiem z mgły zniknęliśmy

jak rozsypane na wietrze wiersze

chyba nie było to potrzebne

Ale potrzebnym stało się to, by o tym napisać, podzielić się z innymi. W człowieku tkwi taka potrzeba może dlatego, że w swej naturze nie jest egoistą. W poezji chodzi o to, by to czynić pięknie, inaczej niż prostym językiem, by umieć wykorzystać słowo pisane tak jak to czyni pędzlem malarz artysta na płótnie, albo artysta muzyk z dowolnymi instrumentami na swej partyturze.

A organizatorom tej imprezy z głuszyckiego Centrum Kultury i Biblioteki Miejskiej należy podziękować za stworzenie miłej atmosfery, dzięki której to spotkanie pozostanie na długo w naszej pamięci.