Było, minęło

Na początek przypomnę tylko, co Adam Mickiewicz pisał w „Odzie do młodości”. A pisał m.in.:

Młodości! dodaj mi skrzydła!

Niech nad martwym wzlecę światem

W rajską dziedzinę ułudy:

Kędy zapał tworzy cudy,

Nowości potrząsa kwiatem

I obleka w nadziei złote malowidła.

Młodości, ty nad poziomy wylatuj;

 a okiem słońca, ludzkości całe ogromy

ogarnij z końca do końca !

Jestem na tym pułapie dojrzałości, kiedy z nutką żalu i czułości mogę pomyśleć o tym  co -  było, minęło!

Niegasnący entuzjazm młodych lat mam już za sobą, rajska dziedzina ułudy z dawna uleciała, a widziane oczyma młodzieńca „złote malowidła” okazały się  zwykłą podróbką, tak jak pierścionek kupiony przeze mnie we Lwowie od sprytnego Ukraińca, który okazał się po powrocie do domu zwykłym tombakiem.

Ale nie upadam na duchu, mimo zawodów i rozczarowań. Rzeczą niezmiernie pozytywną jest to, że w skarbcu pamięci zachowały się głównie prawdziwe kosztowności, a nie fałszywki, tak więc odżywają wspomnienia przede wszystkim tego, co było optymistyczne, co nastrajało pozytywnie do życia.

Dlatego dziś do moich Czytelników kieruję następującą rymowankę:

Ciesz się reminiscencją z dawnych lat młodości

i wiedz, że czas ucieka, lecz w sercu zostaje,

to co było spełnieniem prawdziwej miłości,

to zawsze będzie pachnieć lipcem, czerwcem, majem .

To co było uśmiechem w gąszczu zaplątanym

otaczało balsamem skołotane serce,

i szeptało ci w ucho – nie jesteś tytanem

rób co możesz, a plony otaczaj kobiercem.

Wiedz, że życia nam zawsze za mało, za mało,

więc ceń wszystko co było i co pozostało !

Już niedługo będziemy o wiośnie mogli powiedzieć: była, minęła. Ale wiosna w tym roku nie zawiodła. Przyszła wcześniej niż dotąd, otulała nas ciepłymi skrzydłami iskrzącymi słońcem. Maj okazał się miesiącem, którego długo nie zapomną tegoroczni maturzyści, bo będzie on im się kojarzyć z porannymi spacerami do szkoły w blasku złocistych alei parkowych i długimi wieczorami na łonie natury. No a czerwiec?  Nie, nie można inaczej. Tegoroczny czerwiec może opisać tylko poeta. Oto przecudna miniaturka Danuty Capliez-Delcroix Bylińskiej:

posłuchaj


deszcze czerwcowe szepczą pacierze
wilgotnym świtem głos niesie w drzewach
wystarczy chwilę wsłuchać się uwierz
oddechem głębszym dzień zaraz śpiewa

zieleń wiosenna w pełnym rozkwicie
napawa wnętrze darem spokoju
wnet radość wbiega w szary dzień życia
świerszcze na koncert skrzypeczki stroją

białe sukienki płatków ozdobnych
na łąkach w kwiatach aromatycznie
wiatr wplótł w jaśminy wątek podobny
w muzycznym splocie polot rytmiczny

na kartce szlaczkiem w szeregu słowa
myśl tworzy strofki w świeżym zapachu
w nutach modlitwy dźwięk polskiej mowy
śpiewało serce w deszczu do taktu

To prawdziwa, czysta poezja. Pozwala spojrzeć na uroki czerwca innymi oczami, oczami duszy. Kto z nas pomyślał, że deszcze czerwcowe niosą w sobie słowa modlitwy, że zieleń wiosenna napawa nas darem spokoju, a świerszcze stroją skrzypeczki na koncert, którego słuchaczami będą  ozdobne płatki kwiatów na łąkach, zaś myśl nasza utworzy strofki dźwięczące słowami polskiej mowy. Nic tylko układać to wszystko w wierszowane strofy. Okazuje się że poetka potrafi wykryć w czerwcowym deszczu zalety  nieodczuwalne nam, zwykłym zjadaczom chleba. Ale na tym polega urok poezji.

Przed nami wymarzone słoneczne lato. Jak już wspomniałem jego złociste promienie gościły u nas w tym roku przez nieomal całą wiosnę. Możemy powiedzieć, że preludium lata już mamy za sobą, czas wakacyjny tuż, tuż. Lada dzień wyruszymy na plażę lub będziemy się chronić w gąszczu drzew albo w zacisznych kącikach domów, by przetrwać największe upały. Nie bójmy się lata. To bardzo ważna dla nas, żyjących w strefie umiarkowanej, pora roku. Jeśli tylko zbyt mocno przygrzeje słońce możemy zawsze znaleźć dogodne miejsce na chwilę relaksu

 I będzie wtedy tak jak w wierszu „Zmęczenie” z tomiku „Rzecz czarnoleska” – Juliana Tuwima:

 Zapomnisz o tej chwili, gdy do domu wrócisz

i przymkniesz okiennice w sosnowym pokoju,

zmęczony, jakbyś orał, na łóżko się rzucisz

i będziesz w cieniu drzemał po blasku i znoju.

Przez serce w okiennicy wpadnie promyk wąski,

na ciemnej fotografii rozszczepi się w tęczę,

spostrzeżesz przytrzaśnięte przez okno gałązki

włochaty bąk natrętnie do snu ci zabrzęczy.

I poddasz się ciężkiemu uśpieniu w niewolę

pod tumanem dzieciństwa, co w oczy napłynie,

a tam łubinem wonnym szaleć będzie pole

i niebo obłokami pluskać się w głębinie.”

I tak to już jest z tym naszym ziemskim bytowaniem. Co roku rozgrywa się na scenie życiowej powtarzalny spektakl czterech pór roku, ale za każdym razem niepowtarzalny, jeśli potrafimy z niego wydobyć utajnione czary. A pomóc nam w tym może poezja. Chodzi o to byśmy za każdym razem wspominając to co minęło z satysfakcją, a nie goryczą mogli sobie powiedzieć: było, minęło. Jedziemy dalej!