Nastrojowa niedziela

 Niedziela od zawsze nastraja mnie melancholijnie. A dlaczego nie wtorek ? Okaże się to w finale tego postu.  Myślę, że warto w takim dniu nadzwyczajnym, wydawałoby się najbardziej do tego stosownym, napisać coś od serca dla ducha. A jeśli tak, to oczywiście korzystając za skarbnicy naszej poezji. Przypomina mi się co napisał w tytułowym wierszu „Poezja i prawda” poeta międzywojenny, Mieczysław Jastrun:

Poezja, aby była sobą,

Musi dialog toczyć z prawdą.

A może jedną jest osobą,

Piękną i nieco starodawną?

Nie jest dla tych, co myśleć nie chcą

(Dla nich gotowe słońca dnieją),

I nie poddaje się pochlebcom,

I nie wybacza kaznodziejom.

To bardzo mądra strofa, dobrze świadcząca o idealistycznym widzeniu roli i znaczenia poezji w naszym życiu. Potrzebujemy takiej poezji, która nie da się wciągnąć na usługi takich czy innych  pochlebców, która wyrasta z pnia niezależności i swobody,  która jest zdolna wskazywać prawdę.  Nawiązał do tego w stylu epickiej gawędy Mickiewiczowskiej nasz wybitny poeta współczesny, laureat nagrody Nobla, Czesław Miłosz w poemacie p. t. „Toast”:

W służbie polskiej poezji żyć postanowiłem

Choćby przyszło mi zostać nieznaczącym pyłem

Na tej górze, skąd idą nieśmiertelne błyski,

Trudniej, myślę ją zdobyć, niż paszport brytyjski.

A poezja jest prawdą. I kto ją obedrze

Z prawdy, niech jej kupuje trumnę kutą w srebrze…

A jeszcze w innym poemacie „Traktat poetycki” Czesław Miłosz napisał:

Mowa rodzinna niechaj będzie prosta,

Ażeby każdy, kto usłyszy słowo,

Widział jabłonie, rzekę, zakręt drogi,

Tak jak się widzi w letniej błyskawicy(…)

Właśnie, o to chodzi, by pisać prostym, zrozumiałym językiem, by wiersz, słowo pisane były jasne, czytelne, ale także piękne. By to co się pisze wyrastało z wnętrza duszy i potrzeby serca, było uczciwe, niezakłamane, naturalne.  I to właśnie taką poezją, bądź też prozą artystyczną, prostą i zrozumiałą, przynajmniej dla mnie, będę od czasu starał się zainteresować i zachęcić do jej poznania Czytelników mojego blogu.

A dziś na koniec klasyczny przykład wiersza, który pobudza do refleksji natury filozoficznej:

Czemu zanadto w jednej osobie?

Tej a nie innej? I co ja tu robię?

W dzień co jest wtorkiem? W domu nie gnieździe?

W skórze nie łusce ? Z twarzą nie liściem ?

Dlaczego tylko raz osobiście?

Właśnie na ziemi przy małej gwieździe?

Po tylu erach nieobecności?

Za wszystkie czasy i wszystkie glony?

Za jamochłony i nieboskłony?

Akurat teraz? Do krwi i kości?

Sama u siebie z sobą? Czemu

nie obok ani sto lat temu

siedzę i patrzę w ciemny kąt

- tak jak z wzniesionym nagle łbem

patrzy warczące zwane psem?

Te wydawałoby się nadzwyczaj proste, a jakże głębokie, egzystencjalne pytanie zadawała sobie nie kto inny, tylko nasza Noblistka, Wisława Szymborska, w wierszu p. t. „Zdziwienie”.

I ja też jestem zdziwiony, czemu akurat we wtorek? Dla mnie niedziela jest do tego znacznie bardziej stosowna, przecież to dzień świąteczny, dzień wolny od pracy, a więc szczególnie sposobny do filozoficznych rozważań. Ale ja myślę standardowo, dlatego nie będę Noblistą. I nie pomoże mi nic, nawet to, że przy niedzieli udało mi się napisać coś wierszem:

Kiedy coś mi w sercu pika,

w głowie wierci,

w krzyżu strzyka,

to znak że wróciła Muza ,

by zagościć tu półćwierci.

A choć ze mnie żaden huzar,

co harcuje na Parnasie

i choć mi rozsadza piersi,

Muza wabi jak muzyka,

i  w rękawie chowam tuza...

Nie, nie mam zamiaru fikać,

co bym zrobił, będzie poza

muszę ogień w sercu zgasić

nie dla mnie majestat wierszy,

kiedy wokół  -  zwykła proza.

Pozostanę więc prozaikiem w moim blogu, choć o naszej wałbrzyskiej przyrodzie i krajobrazach, o naszych refleksjach w zetknięciu z otaczającymi nas cudami natury, wypadałoby pisać wierszem. Jest wielu, którzy to robią i chwała im za to. Dzięki temu nasze życie nabiera uroku i powagi i staje się majestatyczne  -  jak każda niedziela.