Ratujmy nasz dom !

 

„Dom chyli się do końca, dąb schnie od wierzchołka,

Ogród w las się zamienił, a woda w szuwary,

Gdzie dawniej staw szeroki, dziś wilgotna łąka,

Każdy kąt teraz cichszy, obcy, bardziej szary.

Woda płynąca rzeczki uniosła widoki

Dawniejsze na swej szklistej powłoce odbite,

Nic nie zostało z tego  -  tylko te obłoki

Zawsze w stado pierzaste i pierzchliwe zbite.”

Tak oto wyraził swe wrażenia Jarosław Iwaszkiewicz w wierszu „Odwiedziny miejsc ulubionych w młodości”, kiedy przyszło mu po latach zobaczyć utracony swój kraj lat dziecięcych na dalekich kresach wschodnich. Pamiętamy to z historii. Nie powiodła się akcja zbrojna Naczelnika rodzącego się państwa polskiego, Jozefa Piłsudskiego w 1920 roku, której celem było przyłączenie do Polski rubieży wschodnich, niegdyś przed rozbiorami stanowiących integralną część Rzeczpospolitej. W wynegocjowanym z Rosją Bolszewicką traktacie ryskim, Polska musiała się zadowolić tylko częścią ziem wschodnich. Podpisanie 18 marca 1921 roku pokoju ryskiego, acz przyjętego w Polsce przez większą część społeczeństwa z euforią, oznaczało jednak rezygnację z odzyskania Kresów w ich dawnym, historycznym wymiarze. To co jawiło się korzystne dla polskiej racji stanu, oznaczało jednak tragedię dla Polaków, którzy stali się wbrew ich wili mieszkańcami radzieckiej Rosji. „Uczestnicy wyprawy kijowskiej w 1920 roku byli, jak pisał Stanisław Uliasz, ostatnimi Polakami, którym dane było oglądać ziemie Polski Jagiellońskiej” Obszar państwa polskiego skurczył się z 734 000 km2 przed rozbiorami do 388 000 km2 po traktacie ryskim i to głównie skutkiem utraty ziem wschodnich. Dla setek tysięcy Polaków oznaczało to utratę ojczyzny.

Podobnie jak na Śląsku represje ze strony zaborców w okresie niewoli zaborczej nie zlikwidowały poczucia wspólnoty z całością. Choć nie istniało państwo polskie fizycznie, to pozostawało ono w świadomości Polaków jako idea.

Oto bardzo znamienny fragment wielkiego dramatu Stanisława Wyspiańskiego „Wesele”:

Poeta

- Po całym świecie

Możesz szukać Polski, panno młoda

I nigdzie jej nie najdziecie,

Panna Młoda

- To może i szukać szkoda.

Poeta

- A jest jedna mała klatka  - 

O, niech tak Jagusia przymknie

Rękę na pierś,

Panna Młoda

- To zakładka

Gorseta, zeszyta trochę przyciśnie

Poeta

- A tam puka?

Panna Młoda

- I cóż za tako nauka?

Serce - ! - ?

Poeta

- A to Polska właśnie.

Dopiero teraz po traktacie ryskim okazało się, że ta głęboko zakorzeniona idea, skryta w sercu Kresowiaków do reszty umarła. Polacy w Rosji Bolszewickiej stali się celem jeszcze większej eksterminacji, niż wszystkie inne narodowości. Dla nich nie było ratunku. Polska przepadła jak można się było o tym przekonać na zawsze, a życie w bolszewickim więzieniu oznaczało tylko jedno – utratę narodowości polskiej.

„Prześlicznie położony nad Smotryczą Kamieniec Podolski - pisze w  swej przejmującej książce ”Kresy” Jacek Kolbuszowski  -  do Polski należał od 1430 roku. Turcy zajęli go w 1672, ale w 1699 musieli go Polsce zwrócić. W 1793 r. zajęty przez Rosję nie powrócił już do Polski, zostało w nim jednak wiele cennych pamiątek, świadczących o jego polskości”.

Pozostali tam też Polacy mieszkający tam z dziada pradziada. Dla nich idea powrotu do ojczyzny, jak już wspomniałem, stała się mrzonką.

Jak się potem okazało to jeszcze nie było wszystko. Po II wojnie światowej straciliśmy dalszą pokaźną część Kresów z  Wilnem i Lwowem do granicznej rzeki Bug. Jako rekompensatę darowano nam Ziemie Odzyskane, które jak nas zapewniała proradziecka propaganda  -  powróciły do Macierzy. Cieszymy się, że przynajmniej odzyskaliśmy niegdyś polski Śląsk i pozostałe ziemie zachodnie nad Odrą i  Nysą Łużycką. Ale musimy mieć tę świadomość, że tak samo jak Polacy nie mogą się do dziś pogodzić z utratą ziem wschodnich, gdzie znajdowała się ich kolebka rodzinna, tak samo Niemcy z nostalgią powracają do wspomnień z lat swego dzieciństwa i młodości na dawnych ziemiach przynależnych przed wojną do Rzeszy Niemieckiej.

Po co ja o tym wszystkim piszę? Co znaczy fragment wiersza Jarosława Iwaszkiewicza zamieszczony na samym początku dzisiejszego postu? Otóż czytając ten wiersz obrazujący wrażenia wywodzącego się z kresów wschodnich Polaka, który po latach odwiedził swoje rodzinne strony na wschodzie, pomyślałem, że takie same wrażenie, a może jeszcze gorsze, mogą mieć niemieccy przesiedleńcy, którzy przyjeżdżają do nas, by obejrzeć swoją ojcowiznę. Niestety, nie potrafiliśmy zagospodarować tych ziem tak, aby nie zniszczyć dorobku wielu pokoleń dawnych niemieckich gospodarzy.

Wiadomo, nie da się odwrócić biegu wydarzeń. Mieliśmy taki, a nie inny ustrój, a politycznie pozostawaliśmy nadal, przez całe dziesięciolecia powojenne w „niewoli zaborczej”. W ten sposób możemy się tłumaczyć i rozgrzeszać własne zaniedbania. Od prawie trzydziestu lat sytuacja się jednak zmieniła. Mamy obecnie szanse by powstrzymać ten proces degradacji i przywrócić dawną świetność Ziem Zachodnich. Trzeba zrobić wszystko by nie było nam wstyd, by kraj tak szary przez całe pół wieku nabrał więcej krasy. 

 

Jesteśmy na takiej drodze od czasu, gdy znaleźliśmy się w Unii Europejskiej. Niestety, nad całą Unią, a zwłaszcza nad przynależnością do niej Polski roztoczyły się od niedawna czarne chmury. Nie piszę dlaczego, bo wielu z nas odczuwa to na każdym kroku śledząc to, co się dzieje w Europie i na świecie oraz poczynania PiS-owskiego rządu

W historii mamy okazję obserwować różnego rodzaju paradoksy. Poświęcił temu tematowi  obszerną księgę wybitny historyk Norman Dawies. Nosi ona tytuł „Zaginione Królestwa”. Ważne rozdziały w tej książce zajmują blisko związane z Polską losy Galicji, czy Wielkiego Księstwa Litewskiego. O samej Rzeczpospolitej od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego pisze Norman Dawies w innych książkach. Wynika z nich jedna przestroga. Jak łatwo jest skutkiem zatracenia rozwagi i poczucia odpowiedzialności za państwo utracić to co najcenniejsze - jego wolność i niepodległość!

Żyjemy w wolnym i niepodległym kraju, ale coraz dotkliwiej zaczynamy odczuwać niepokój, jak długo jeszcze. I co najbardziej absurdalne, to że sami sobie  możemy zgotować ten los.

Nie mogę spokojne czytać  książki Dawiesa, dostrzegam przerażające analogie do tego, co się dzieje w Polsce. Wcale nie tylko za rządów PiS. To jest fatalny proces, który zapoczątkowały rządy AWS-u, ale rozwija się i rośnie w siłę. Najkrócej, to kpina z demokracji w związku z takim upartyjnieniem kraju, że społeczeństwo nie ma żadnego znaczenia. W ślad za tym idzie bezwzględna walka o władzę, korupcja, nepotyzm, zatrata elementarnych wartości moralnych, kompromitacja władzy, a zwłaszcza jej najwyższych reprezentantów, no i na koniec – zagłada organów prawa i sprawiedliwości. A dalej może tylko mieć miejsce anarchia i rozprzężenie, degradacja podstaw ustrojowych państwa i wszelkich wartości. Wystarczy jakikolwiek ruch ze strony Rosji Putinowskiej i znów staniemy wobec faktu, że sami nie damy rady, a  najbliżsi sojusznicy wystawią nas do wiatru.

Chyba, że poprowadzi nas drogą „dobrej zmiany” nowy Mesjasz - Zbawiciel, Fuhrer i Prestidigitator, uświęcony przez Ojca Rydzyka, który porwie za sobą masy, gotowe przelać swą krew w imię Chrześcijańskiej Rzeczpospolitej od morza do morza. To jest wizja, aż ręce składają się do oklasków!

Pomyślą Czytelnicy, że to są androny. A ja im często ulegam w swoich snach. Śni mi się Polska jako Rzeczpospolita z XVII, XVIII wieku, potęga Europy, obszar który trudno nawet sobie wyobrazić. Ale rano się budzę i powoli dochodzę do siebie. Wiem, że cudem uratowaliśmy po II wojnie światowej swą niepodległość, że straciliśmy ziemie wschodnie, ale mamy za to Śląsk, Ziemię Lubuską, Wielkopolskę i Ziemie Północne. Sięgamy do Morza Bałtyckiego. Jesteśmy średniej wielkości krajem w Europie, z którym trzeba się liczyć. I co nam więcej potrzeba. Tylko to, by chronić, to co mamy.

Ale  coraz wyraźniej  nasz dom chyli się ku upadkowi. Dlatego wołam: Ratujmy to co mamy!