Gdzie my jesteśmy, w jakim kraju żyjemy ?

Zacznę od motta,  majstersztyku poetyckiego, który wyszedł spod pióra wybitnego Polaka - emigranta z czasów Romantyzmu, Cypriana Kamila-Norwida:

Moja Piosenka

           

Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba

Podnoszą z ziemi przez uszanowanie

Dla darów nieba…

Tęskno mi Panie…

     

Do kraju, gdzie winą jest dużą

Popsować  gniazdo na gruszy bocianie

Bo wszystkim służą

Tęskno mi Panie…

   

Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony

Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie

„Bądź pochwalony”

Tęskno mi Panie…

Gdyby żył poeta, wielki patriota i myśliciel i usłyszał o tym, co się dzieje z Puszczą Białowieską, obawiam się, że jego tęsknota za krajem ojczystym uległa by znacznemu ochłodzeniu.

Możemy się  też spodziewać, co na ten temat powiedziałby nasz wybitny powieściopisarz i patriota, Stefan Żeromski. Oto fragment z jego opowiadania pt. „Puszcza Jodłowa”:

Żyj wiecznie, świątnico, serce lasów!

Przeminęły nad tobą czasy złe, zalane ludzką krwią.

Ciągną inne, inne.

Lecz któż może wiedzieć, czy z plemienia ludzi, gdzie wszystko jeszcze zmienne i niewiadome, nie wyjdą drwale z siekierami, ażeby ściąć do korzenia macierz leśną na podstawie  nowego prawa, w interesie jakiegoś handlu lub czyjegoś niezbędnego zysku.

Jakie bądź byłoby prawo, czyjekolwiek by było, do tych przyszłych barbarzyńców, poprzez wszystkie czasy wołam z krzykiem: - nie pozwalam !

Puszcza królewska, książęca, chłopska ma zostać na wieki wieków jako las nietykalny, jako oddech ziemi i pieśni wieczności.

Puszcza jest niczyja, nie moja, nie twoja, ani nasza, jeno Boża święta !

Oddaje teraz głos największemu z naszych piewców piękna przyrody, poecie i patriocie, Adamowi Mickiewiczowi:

„Któż zbadał puszcz litewskich przepastne krainy

Aż do samego środka, do jądra gęstwiny?

Rybak ledwie u brzegów nawiedza dno morza;

Myśliwiec krąży koło puszcz litewskich łoża,

Zna je ledwie p[o wierzchu, ich postać , ich lice,

Lecz obce mu ich wnętrzne serca tajemnice:

Wieść tylko, albo bajka wie, co się w nich dzieje,

Bo gdybyś przeszedł bory i  podszyte knieje,

Trafisz w głębi na wielki wał pniów, kłód, korzeni,

Obronny trzęsawicą, tysiącem strumieni

I siecią zielsk zielonych i kopcami mrowisk,

Gniazdami os, szeszeniów, kłębami wężowisk.

Gdybyś i te zapory zmógł nadludzkim męstwem,

Dalej spotkać się z większym masz niebezpieczeństwem:

Dalej co krok czyhają, niby wilcze doły,

Małe jeziorka, trawą zarosłe na poły,

Tak głębokie, że ludzie dna ich nie dośledzą

(Wielkie jest podobieństwo, że tam diabły siedzą).

Za tymi jeziorkami już nie tylko krokiem.

Ale daremnie nawet zapuszczać się okiem.

I jeszcze jeden drobniutki cytat z „Pochwały Puszczy” Juliana Ejsmonda:

Puszczo! Kocham gorąco twe wiosenne ranki, gdy spod śniegu liliowe wykwitną sasanki i na błotnistym moczarze głuszec, pieśniarz boru, pocznie grać…

Kocham czary twojego wieczoru, kiedy słonko usypia chrapiąc nad olszyną…

Kocham południe twoje, dziewicza gęstwino, gdy dusza od nadmiaru radości omdlewa, a każda myśl tak prosta jest, jak leśne drzewa, a serce każdym swoim uderzeniem – śpiewa !

Obserwuję z przerażeniem i rozpaczą to. co się dzieje w naszych lasach w Górach Kamiennych i Sowich. Teraz docierają do nas mrożące krew w żyłach wieści o metodycznym wycinaniu lasów w wydawało się nietykalnej Puszczy Białowieskiej.

Znamy z historii, że ongiś na przełomie starożytności i średniowiecza w czasie wielkiej wędrówki ludów zawładnęły cesarstwem rzymskim plemiona Wandalów. Do dziś pozostało po nich określenie, wandalizm - jako rozmyślne niszczenie dóbr i wartości, czyli inaczej mówiąc – barbarzyństwo.

U progu nowego roku 2017, kiedy od tamtych czasów minęło ponad półtora tysiąca lat na wieść o poczynaniach barbarzyńców w zielonych mundurkach pod skrzydłami ministra ochrony środowiska w PiS-owskim rządzie  zadaję sobie to pytanie: gdzie my żyjemy?  Co się z nami dzieje? Co się dzieje z Polską?

Niestety, nie znajduję na to pytanie odpowiedzi.

Fot. Marzena Michalik