Potrzeba marzeń

Pisałem juz kiedyś o potrzebie marzeń. Bez marzeń czlowiek byłby zupełnie pusty jak manekin. Marzenia wzbogacają naszą wyobraźnie, a zwlaszcza marzenia senne. To zupełnie abstarkcyjny, niewyobrażalny, barwny, przejmujący do szpiku kości, oszałamiający muzyką świat, jakiego na co dzięń nie znamy i nie doświadczamy. Jakże często budzę się ze snu i przez długą chwilę nie mogę się pogodzić z tym, że to w czym uczestniczyłem całym swym jesteśtwem było tylko snem. Ale bywa też i tak, że to obudzenie jest ratunkiem, oswobodzeniem, wyzwoleniem z matni, która wydawała się śmiertelnym zagrożeniem. Niestety, różne bywają sny. Wolę więc pisać o naszych marzeniach dziennych, a nie nocnych.

Człowiek gdy marzy jest jak Bóg, gdy kalkuluje  -  jak żebrak, powiedział Friedrich Hőlderlin, niemiecki poeta Romantyzmu. Wprawdzie nie mam żadnych aspiracji by dostąpić jakichkolwiek właściwości równych Bogu, a moje marzenia nie sięgają tak wysoko, to jednak zdarza mi się marzyć dość często. Marzenia są najlepszą dekoracją życia. Są jak barwne girlandy na wiejskim festynie dożynkowym lub kolorowe palmy, złocone chorągwie i peletrony w czasie procesji w Niedzielę Palmową . Życie bez marzeń, to zwykła wegetacja, jak u roślin. Chociaż i tego nie jesteśmy pewni, czy w swej istocie biologicznej w dzień pochmurny roślinki nie marzą  tak samo jak człowiek o słońcu i jego zbawiennych promieniach.

A o czym jeszcze innym marzy człowiek? Na to pytanie jest chyba tyle samo odpowiedzi, co ludzi na świecie, albo i znacznie więcej, bo każdy z nas marzy o wielu rzeczach na raz.. Snujemy marzenia o lepszym życiu, najlepiej w luksusie, w nowoczesnych apartamentowcach budowanych w peryferyjnych dzielnicach Wrocławia, albo w ogóle poza granicami n.p. w ciepłych krajach. Marzymy o egzotycznych urlopach w Egipcie, na Wyspach Kanaryjskich, albo na Majorce, Cyprze lub Krecie. O dalszych wyprawach już nie mówię, chociaż świat stał się mały, ale za to co do wyboru miejsca marzeń  -  przeogromny. Marzymy o karierze zawodowej, o lepszych zarobkach, lżejszej pracy. Marzymy o sławie, pieniądzach, zaszczytach. Zazdrościmy innym , że im się powiodło, że wcale nie są od nas lepsi, ale mają więcej szczęścia, albo tupetu, albo jeszcze czegoś innego. Nie zawsze te marzenia są spełnieniem tego, o czym myślał cytowany na wstępie poeta niemiecki, zachęcając do wykorzystania w pełni tkwiących w nas uczuć i emocji w romantycznej miłości, jako egzemplifikacji marzeń o szczęściu.

O marzeniach można by mówić bez końca. Czuję, że dotykając tego tematu, otwarłem mityczną puszkę  Pandory, bo przecież gros naszych marzeń,  to marzenia niespełnione, a więc powód naszych utrapień i pretensji do życia.

Dla podniesienia na duchu i poprawy humoru proponuję drobny limeryk o moich niespełnionych marzeniach:

Byłbym sobie żył jak król,

gdyby nie ten wredny mól,

który wdarł się w moje życie

całkiem skrycie.

Teraz każe mi zawiścić,

tym co żyją jak artyści,

co sięgają cząstką bytu

do zenitu.

Bo u stóp im wciąż się ściele

dywan z laurów i szynszyli,

najstrojniejsze białogłowy

chylą głowy.

Bo artysta to ma życie

I w Monaco, i w Madrycie

lśni od bali, festiwali

w pełnej gali.

A ja muszę, co tu gadać

w monitorze słówka składać,

mogę tylko w barze bistro

być artystą …

Mialem niedawno takie marzenie, niestety senne, że znalazłem się po sąsiedzku w bliskiej mi "Gospodzie Sudeckiej". To takie czarujące miejsce  w naszej głuszyckiej szarzyźnie, z którego wszystko co nas otacza wydaje się o niebo piękniejsze. Taki widok roztacza się okien saloniku na piętrze, gdzie scienne freski zabytkowych kamienic Głuszycy zyskują dodatkowe refleksy z obszernych okien, z których możemy podziwiać kolonie domków jednorodzinnych i otaczajacą miasto panoramę gór. Tam w tej scenerii urzekającej pięknem marzyłem o mojej Głuszycy jako krainie rajskiej ułudy. Obudziłem się z podobnym wrażeniem jak w zakopiańskim szpitalu o obieującej nazwie "Odrodzenie" bezpośrednio po operacji płucnej, kiedy to pod wpływem środków nasennych znalazłem się w krainie niewyobrażalnego szczęścia. I nagle poczułem, że wirującym lotem spadam gdzieś z tego podniebnego Edenu w dól, uderzam z całą siłą w ziemię i nagle czuję ból w klatce piersiowej, a ręką dotykam śliskiej powierzchni prześcieradła. W ten oto sposób spełnilo się norwidowskie przesłanie - ideał sięgnął bruku. Świat idealny powrócił do realnej rzeczywistości. Ale myślę, że nie należy z marzeń rezygnować, że są one potrzebne w życiu jak tlen. Warto więc od czasu do czasu zajrzeć do "Gospody Sudeckiej" by poczuć się jak w raju, albo poszukać innych podobnych miejsc, których przybywa coraz więcej, a jeśli już nie, to przynajmniej pomarzyć o szczęściu, najlepiej na jawie, a jesli nie, to w majakach nocnych.

 Do tego właśnie zachęcam wszystkich moich Czytelników w nowym roku z pełnym przekonaniem, że jest to ucieczka od rzeczywistości, którą zgotują nam PiS-owcy uznający, że najlepiej jest rządzić krajem pod osłoną nocy.