Mini dedykacja

 

Dziś po upalnym lecie dla wytchnienia odrobinka liryki. Jeśli w takich dniach znajdują się frustraci, którzy mimo wakacyjnego przegrzania są jeszcze w stanie zajrzeć na stronę internetowego blogu, to chylę przed nimi czoła z najwyższym poważaniem i wdzięcznością.

Nie nadwyrężam więc cierpliwości, przypominam chwile gorących letnich dni i zachęcam do spokojnej refleksji:

„Zapomnisz o tej chwili, gdy do domu wrócisz

i przymkniesz okiennice w sosnowym pokoju,

zmęczony, jakbyś orał, na łóżko się rzucisz

i będziesz w cieniu drzemał po blasku i znoju.

Przez serce w okiennicy wpadnie promyk wąski,

na ciemnej fotografii rozszczepi się w tęczę,

spostrzeżesz przytrzaśnięte przez okno gałązki

włochaty bąk natrętnie do snu ci zabrzęczy.

I poddasz się ciężkiemu uśpieniu w niewolę

pod tumanem dzieciństwa, co w oczy napłynie,

a tam łubinem wonnym szaleć będzie pole

i niebo obłokami pluskać się w głębinie.”

To tyle od Juliana Tuwima z wiersza „Zmęczenie” z tomiku „Rzecz czarnoleska”.

A od siebie do tego jeszcze dodam:

Ciesz się reminiscencją z dawnych lat młodości

i wiedz, że czas ucieka, lecz w sercu zostaje,

to co było spełnieniem prawdziwej miłości,

to zawsze będzie pachnieć lipcem, czerwcem, majem .

 Moim niezmęczonym latem Czytelnikom życzę złocistej, pełnej świeżych, letnich zapachów naszej polskiej jesieni!