Nasze paradoksy

Marek jak widać nie ma problemu z wyborem

Odkąd się rozpoczęła prezydencka kampania wyborcza  unikam  radia (wyjątek stanowi  wałbrzyska rozgłośnia radia „złote przeboje”) i telewizji( oglądam tylko skoki narciarskie i siatkówkę), omijam też z daleka obrazkowe i słowne newsy wyborcze portali internetowych. Obiecałem dać sobie spokój z medialnym, natrętnym i perfidnym naciąganiem na coraz to nowe sensacje z kampanijno-wyborczej łączki. Dla mnie ta zabawa się skończyła już na początku, gdy poznałem kandydatów. Po prostu cała ta menażeria kontrkandydatów obecnie urzędującego i kandydującego na druga kadencję prezydenta wywołuje zimne dreszcze. Nie potrafię pojąć jak można sięgać po tak wysoki urząd nie mając do tego żadnych stosownych predyspozycji. Mam tu na uwadze zasługi dla kraju, wiedzę i umiejętności, dorobek naukowy bądź zawodowy, doświadczenie polityczne i to co najważniejsze – autorytet. A na autorytet potrzeba solidnie zapracować, on się nie bierze znikąd.

Niestety, kontrkandydaci Bronisława Komorowskiego nie dorastają mu do pięt. I żadna, nawet ich najlepsza kampania prezydencka tego nie zmieni, bo nie da się wyrównać braków, ani zbudować autorytetu w ciągu paru miesięcy.

Dzieje się na świecie i w kraju tyle ważnych rzeczy, jest mnóstwo spraw do jak najszybszego załatwienia, ważą się losy całych społeczeństw, grup narodowościowych i pojedynczych osób, mamy tak wiele problemów gospodarczych i społecznych w skali całej Polski i poszczególnych jednostek administracyjnych, a nasze media żyją tylko jednym, jak Komorowski mógł dopuścić, by w jego spotkaniu wyborczym uczestniczyły dzieci, zamiast uczyć się na lekcjach w szkole wychowania obywatelskiego, czy eurodeputowany Duda jest  powinowatym prezesa SKOK-u, czy pani Ogórek jest agentką Putina, a Palikot czy pojedzie do Wronek, co będzie jak Korwin-Mikke wprowadzi powszechną dostępność broni, a Kukis zmieni system na lepszy. Teraz wiodącym tematem panelowych dyskusji w mediach stał się problem, czy lepszym prezydentem będzie dawny wokalista „Piersi” czy też kandydat PSL-u zdobywający poparcie popisami wokalnymi. To czy jeden i drugi mają odpowiednie kompetencje do tak wysokiego urzędu w ogóle się nie liczy. Coraz większym poparciem  cieszy się  Korwin- Mikke, który szybciej mówi niż myśli, ale jest mistrzem paradoksów i rekordzistą absurdalnych obiecanek. Trafiają one do sfrustrowanych wyborców, bardzo często młodych ludzi, którzy maja już dosyć tej gry pozorów i hołdują zasadzie, że najlepiej to wszystko wysadzić w powietrze

.

Ludziom można wmówić oczywiste brednie, skutkiem medialnej wrzawy nawet roztropni obywatele tracą głowę, a w czasie wyborów dostają amoku. Nie liczy się troska o dobro kraju tylko partyjne rozgrywki.

Jak pisze Zbigniew Hołdys w swoim felietonie w „Newsweeku”: Człowiek bez dorobku, z mglistą przeszłością już raz wszedł do drugiej tury wyborów prezydenckich. Tymiński zdobył miliony głosów Polaków, nie Marsjan. Duda, Kukiz i Ogórek mają dorobek zerowy. Mogą obiecać co chcą – i dostać w ciemno liczne głosy Polaków. Taka nasza uroda”.

Dla  mediów liczy się  wyłącznie sensacja. Tylko w ten sposób można przyciągnąć odbiorców, a w ślad za tym reklamodawców. W miarę jak atmosfera staje się gorąca, oglądalność rośnie jak drożdżowe ciasto. Tych którzy zacierają ręce z uciechy przy każdych wyborach jest masa, bo kampanie wyborcze to worek bez dna na pieniądze dla usługodawców. Gros tych pieniędzy, to pieniądze podatników, bo największe partie są finansowane z budżetu państwa. I koło się zamyka.

Komu więc najbardziej jest potrzebna ta powszechna maskarada uważana za fundament demokracji, zwana wyborami? Spróbujmy poszukać odpowiedzi na to pytanie.