Nasz raj podatkowy

A może lepiej za granicę?

Muszę się poskarżyć przynajmniej moim Czytelnikom. Będzie mi lżej na sercu, gdy ktoś podzieli moje rozterki, choć zdaję sobie sprawę z tego, że są one  mikroskopijnie drobniutkie wobec przerażającego oceanu krzywd i niesprawiedliwości , których sprawcami są organy, często najwyższe, reprezentujące nasze państwo. To co się dzieje w wymiarze makro możemy oglądać i zgrzytać zębami w programie telewizyjnego „Polsatu” pod nazwą „Państwo w państwie”.

Spróbuję króciutko o moim przykrym doświadczeniu. 

Skutkiem tego, że razem z żoną jako emeryci oszczędzamy na czym tylko się da, udało nam się uchronić  trochę  pieniędzy „na czarną godzinę”, korzystając z lokaty długoterminowej w Biurze Maklerskim WBK BZ w Poznaniu. Po trzech latach w ubiegłym roku odebraliśmy pełną kwotę wraz z odsetkami, które wyniosły 1300 zł.

W lutym tego roku otrzymałem z Biura Maklerskiego sążniste pismo (wraz z wypełnionym drukiem PIT-8C), które warto by przytoczyć, by pokazać absurdalność pism urzędowych kierowanych do zwykłego śmiertelnika, a nie specjalisty bankowego. 

Ponieważ nic z tego nie mogłem zrozumieć, skorzystałem z fachowej pomocy Biura Rachunkowego. Okazało się, że muszę od mojego dodatkowego kapitału, tj. 1300 zł. odprowadzić podatek w wysokości 19%, czyli 263 zł. Aby to zrobić należy wypełnić stosowny PIT 38, dostarczyć go do Urzędu Skarbowego w Wałbrzychu i wpłacić kwotę podatku. Panie z Biura Rachunkowego pomogły mi sporządzić PIT-a i druczek dowodu wpłaty, oczywiście za stosowną opłatą. Uzbrojony w odpowiednie druki udałem się na ul. Uczniowską w Wałbrzychu do Urzędu Skarbowego, który jest mi znany, bo co roku zawożę tam nasze PIT-y. 

Pierwsze zaskoczenie, to parking strzeżony przed Urzędem, oczywiście płatny. Dawniej można było się zatrzymać bez opłaty. Myślę sobie, przecież to jest gmach Urzędu, który powinien być dostępny dla wszystkich interesantów, po to przecież płacimy podatki. Udałem się do biura Kancelarii, tam ogromna kolejka. Postanowiłem przynajmniej zapłacić podatek, w Urzędzie Skarbowym była dotąd kasa. Okazuje się, że kasy już nie ma. Urząd nie prowadzi kasy. Urząd, który egzekwuje podatki nie ma kasy. Dowiedziałem się, że kasa jest nieco wyżej, ale prywatna, tak więc od usługi przyjęcia należnego podatku trzeba jeszcze dodatkowo zapłacić . To było tylko 2 zł., niby nic, ale takich interesantów jak ja jest krocie.

Nie potrafię zrozumieć prostej rzeczy. Przyjeżdżam za własne pieniądze do instytucji państwowej aby zapłacić wymagany przez nią podatek, ale okazuje się, że instytucja nie ma kasy. Oczywiście PIT-u też nie mogłem złożyć, bo musiałbym czekać co najmniej 2 godziny, a wtedy opłata parkingowa byłaby większa. 

Drugie zaskoczenie, to konieczność płacenia podatku za to, że zdecydowałem się trzymać pieniądze na lokacie bankowej. Przecież to są pieniądze, od których odprowadziłem wcześniej podatek, bo są to pieniądze z mojej opodatkowanej emerytury. Ile razy można być opodatkowanym za te same pieniądze. Wniosek – trzymajmy pieniądze w skarpecie, stracą na wartości, ale nie więcej niż to, co wymyślili nasi rządzący.

Wiem, moja skarga wydaje się błahostką wobec samowoli komorników, którzy w każdym momencie mogą wkroczyć na konto bankowe i zarekwirować oszczędności osób, które nigdy nie były nikogo dłużnikami. Mogą też w majestacie prawa zająć nowy traktor, by spieniężyć go za 30% wartości swojemu totumfackiemu wspólnikowi.

Myślę o tym, że w naszej polskiej ojczyźnie jest coraz to gorzej jeśli chodzi o bezpieczeństwo prostego człowieka, zwłaszcza gdy zagrożenie stanowią organy państwowe, które powinny stać na straży tego bezpieczeństwa. Ten wniosek dotyczy ujawnionych ostatnio spraw związanych z komornikami, ale nie tylko.

W moim przypadku, to po prostu niepokojący brak zaufania do państwa, które wszelkimi sposobami uderza w kieszeń lojalnego i uczciwego obywatela i  podatnika. Opisałem drobny incydent, ale takie drobiazgi skutkują naszym stosunkiem do państwa. Trudno się dziwić, że 52% Polaków marzy o tym, by uciec z naszego raju podatkowego za granicę. I wcale się im nie dziwię.