Źle się dzieje w państwie polskim

Niestety, w głowie się kręci...

Od czasu do czasu próbuję ubarwiać to o czym piszę mową wiązaną. Moje osobiste próbki  z prawdziwą poezją mają niewiele wspólnego i daleko im do formy i języka mistrzów poezji współczesnej, ale mimo wszystko  próbuję urozmaicić publicystyczną prozę tradycyjnym wierszem rymowanym. Chętnie też korzystam z wierszy naszych luminarzy dawnych i współczesnych, ale to jest moim subiektywnym wyborem. Myślę, że udaje mi się trafić do Czytelników bliskich mojej wrażliwości na piękno języka i trafność wypowiedzi. Staram się jak umiem poruszyć czułe struny duszy odbiorców wciąż jeszcze żywiąc nadzieją, że uda mi się ich przekonać do moich przemyśleń i fascynacji, choć wiem iż rację miał Andrzej Garczarek pisząc w „Piosence dla Piotrowskiego poety”:

choćbyś krwią pisał

wszystkie swoje wiersze

na welinowym glanc papierze

ludzi w aniołów nie przerobisz

bo już poezja ich nie bierze

Stachuro, Stachuro ty już idziesz górą

a nam tu w dolinie gorzko i ponuro…

Niestety, mam tę świadomość, że coraz bliżej mi do tego, by iść  górą,  bo czuję na swych plecach ciężar przeżytych lat. Wiem, że w te górne pułapy Stachury mogę bez przeszkód przenieść się lada dzień z tego miejsca gdzie jestem u dołu.  Nie powiem, że na to czekam, choć coraz częściej czuję, że zrobię to bez żalu, jeśli chodzi o moją ojczyznę kochaną, bo przepełnia mnie  gorycz i rozczarowanie,  bo po prosu zawiodłem się na Polsce. Moje wyimaginowane Eldorado o jakim śniłem z naiwną wiarą Polaka wychowanego na ideałach Mickiewicza i Słowackiego, a potem Sienkiewicza, Rejmonta, Żeromskiego, Jasienicy, a jeszcze dalej etosu Solidarności, runęło wydaje się bezpowrotnie.  Z chwilą ponownego zdobycia wolności  i niepodległości w 1989 roku Polska zamieniła się w krainę zaciekłej wojny politycznej, bezwzględnej walki o władzę, zaś troska o dobro kraju i jego mieszkańców są jedynie środkiem do celu. Żeby pozyskać wyborców obiecuje się im złote góry. Nie ma żadnej odpowiedzialności za słowo. Kłamstwo polityczne jest chlebem powszednim. Metodą walki jest agresja, opluwanie się wzajemne i poniżanie. To wszystko dzieje się w kraju na wskroś chrześcijańskim, gdzie ponad 90% to katolicy, a kler katolicki ma nieograniczone możliwości swego oddziaływania na wiernych. Nie ma siły, by ktoś położył temu tamę. Jesteśmy coraz bliżej sytuacji z końca XVIII wieku, kiedy właśnie z powodu barku odpowiedzialności za los państwa, prywaty, anarchii i bezprawia utraciliśmy niepodległość.

Jakże mądre i ważne stają się dziś przesłania związanego z Głuszycą poety, Natana Tannenbauma, w  „Modlitwie. O wschodzie słońca”, który to wiersz stał się hymnem młodego ruch „Solidarności”:

Każdy Twój wyrok przyjmę twardy

Przed mocą Twoją się ukorzę

Lecz chroń mnie Panie od pogardy

Przed nienawiścią strzeż mnie, Boże

Wszak tyś jest niezmierzone Dobro

Którego nie wyrażą słowa

Więc mnie od nienawiści obroń

I od pogardy mnie zachowaj

Co postanowisz – niech się ziści

Niechaj się Twoja wola stanie

Ale mnie chroń od nienawiści

Ocal mnie od pogardy, Panie

Gdyby tak samo, jak o zawieszenie krzyża w sali sejmowej, ci sami posłowie zadbali o to, by przed każdym posiedzeniem sejmu powstali wszyscy z miejsc i odśpiewali chórem lub odmówili  powyższe słowa modlitwy. Gdyby tak się stało, może choć trochę ostudziło by to emocje i pozwoliło na refleksję, której fundamentem jest znana sentencja: zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Cóż, kiedy wielu z posłów w rannej modlitwie „Ojcze nasz” powtarza jak papuga:  „I odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy. Amen”. I co z tego – i nic.

Oglądam na ekranie bliskiego mi wyglądem i wiekiem starszego pana w kaszkiecie i zimowej kurtce, o pięknym imieniu Jarosław, który szepleni do zebranego tłumu : na Wiosnę zewrzemy szeregi i rozprawimy się z wrogami w kraju i za granicą. Bo ten pan od dwudziestu paru lat musi mieć wroga. Bez wroga byłby nikim. Musi siać podziały, podsycać agresję, zwierać szeregi swych wyznawców, których nadrzędną ideą jest nienawiść.

Tak właśnie piszę o tym wszystkim co czuję, jak to mówią potocznie „z grubej rury”. Nie spodziewam się, że cokolwiek uda mi się osiągnąć. Mimo tego próbuję, bo jak wiadomo kropla do kropli i może się to zamienić w rwący potok. Jest potrzebne tsunami na głowy tych ludzi u góry, którzy z normalnego życia politycznego zrobili piekło. Co zrobić, by się obudzić? Niestety, nie ma już Jana Pawła II, który był zdolny zjednoczyć naród w imię wyższych wartości, a jego nauki są tylko zasłoną dymną w realizacji prywaty zarówno osób świeckich podających się za katolików jak i wielu duchownych.

Nie ma też takiej siły i takiego autorytetu, który byłby władny przemówić politykom do rozsądku.

A przecież nie chodzi tylko o nas obecnie, ale o młode pokolenia Polaków, którym winniśmy zbudować, jak to się pięknie mówi -  świetlaną przyszłość. W tej chwili wznosimy dom, w którym miast zgody i harmonii jedna polowa rodziny skacze do gardła drugiej. To nie jest już spór pomiędzy politykami, to jest przez nich wykopana przepaść pomiędzy milionami Polaków po jednej jak i po drugiej stronie.

Czy nie jest to powód do lęku? 

Stachuro, Stachuro, ty już jesteś w grobie,

A my wciąż na dole mamy zamęt w głowie…!

Fot. Robert Janusz