Co mają do siebie racuchy piwne i sprzątanie?

myślę więc jestem

proszę cię pokornie

trwaj chwilo

nich się w tobie

zabliźni

sumienia rana

przecież to na medytację

czas właściwy

za oknem poranna mgła,

mokro, ponuro

nic tylko zamknąć się w sobie

w moim konfesjonale

nie trzeba ważyć słowa

rejestr grzechów

odsyłam do archiwum

może okazać się niezbędny

na Sądzie Ostatecznym

ważne jest jedno pytanie,

czy jestem  komuś potrzebny,

nie stanowię ciężaru,

mam jeszcze coś do zrobienia

przecież już wkrótce– wybory

znów odrodzi się życie

w telewizji – nowe, stare twarze,

promieniejące optymizmem

więc próbuję od nowa

uwierzyć w słowa

a za popełnione grzechy

odpokutuję

dobrymi uczynkami

Ten wiersz to taki malutki wstęp, choć trochę pretensjonalny, ale symptomatyczny dla czasów, w jakich żyjemy. Stanie się bliższy i bardziej przekonywujący, gdy uzupełnię go treścią bardziej konkretną i zrozumiałą. Mieści się ona w całej swej rozciągłości w zamiarze podejmowania dobrych uczynków.

Tak więc nie tracąc czasu udaję się do kuchni by sprawić rodzinie miłą niespodziankę i na sobotnią kolację upichcić wyjątkowy przysmak. Nosi on nazwę  -  racuchy piwne.

Mąkę mieszam z solą i przesiewam do miski. Żółtka ubijam z oliwą, dodaję do mąki i mieszam. Powoli wlewam piwo, cały czas mieszając, aż do uzyskania jednolitej masy. Miskę z ciastem przykrywam czystą lnianą ściereczką i odstawiam na godzinę w ciepłe miejsce do napęcznienia.

Jabłka obieram, usuwam gniazda nasienne. Mieszam odstane ciasto piwne.

Białka ubijam na sztywną pianę (W ubijaniu białek jestem niezastąpiony). Mieszam je z piwnym ciastem. (Niestety, jest przy tej robocie sporo „zamieszania”, ale cel uświęca środki). Robię to ostrożnie, by piana nie opadła, bo dzięki niej racuchy będą puszyste i rumiane. Plastry jabłek zanurzam w cieście i smażę na rozgrzanym oleju. Przed podaniem posypuję cukrem pudrem.

Proste jak drut i wcale nie takie trudne. Popisując się inną moją specjalnością – omletami, też się muszę nauwijać ( i bić pianę…). Ale tym razem – coś nowego.

Oczywiście, to tylko pierwszy krok przedwyborczej skruchy, a za nim pójdą dalsze i nie tylko kulinarne, wśród nich znajdzie się bogaty asortyment takich czynności jak sprzątanie, pielęgnacja ogródka, gromadzenie drzewa na zimę,  grubsze zakupy i wiele innych uczynków, z których jasno będzie wynikać, że człowiek na coś się jeszcze przydaje, a więc życie ma sens.

Prawdziwy sens ma sprzątanie, a tkwi on w tym, że jak się posprząta to od razu widać, podobnie jak widać gdy nie jest posprzątane. Ale wtedy pojawia się cel – trzeba posprzątać.

I to jest koherentny wniosek moich przedwyborczych rekolekcji, zawierający w sobie ważny, egzystencjalny paradygmat – trzeba sprzątać, żeby żyć. Daje on odpowiedź na odwieczne filozoficzne pytanie o sens życia. Tyle słów na niedzielę.  Amen.