W Głuszycy już zima

Głuszyca w śnieżnej  szacie spod Rogowca

Witold Pronobis na Rogowcu

Gdyby ktokolwiek miał wątpliwości, że w Głuszycy jest zima, to mogę w każdej chwili powołać się na najwyższy autorytet - Witolda Pronobisa. To oczywiście mój autorytet, bo jestem historykiem, a z książki Witolda Pronobisa wydanej w 1991 roku „Polska i świat w XX wieku” uczyłem się historii od nowa. Witold Pronobis, to osobny temat, do którego obiecuję powrócić w najbliższym czasie. W tej chwili w maszynach drukarskich znajduje się jego nowa książka. Dla ludzi interesujących się polską historią współczesną może okazać się bestselerem, chociaż najczęściej taką rangę osiągają książki zaliczane do beletrystyki lub kryminalno-sensacyjne. W tej książce możemy mówić też o sensacji, ale dotyczy ona realnych wydarzeń historycznych, a nie zmyślonych i jest oparta na żmudnych poszukiwaniach świadków i nieznanych dotąd materiałach źródłowych. I to jest najwyższą wartością książki.

Ale powróćmy do zimy, która wdarła się do nas o miesiąc za wcześnie. Przecież w kalendarzu wciąż mamy jesień, a do jesienno-zimowego przesilenia ma dojść dopiero 21 grudnia. Trudno się dziwić moim sąsiadom, Violi i Markowi Torbackim, że zdecydowali się zaprosić Witolda do złoto- jesiennej Głuszycy pod koniec listopada, zachęcając m.in. pieszą wycieczką w nasze góry. Na ogół nie ma u nas w tym czasie jeszcze zimy.

Ich bliska znajomość z Witoldem Pronobisem, to także osobny temat. Rzadko się zdarza, by trafić tak dobrze na wielką osobowość, a zarazem przyjazną duszę. Witold Pronobis mógłby z powodzeniem być na ołtarzach patriotycznych posolidarnościowej Polski, ale to jest człowiek zbyt skromny i daleki od gloryfikowania swoich zasług. Pogodził się z tym, że pojawiło się i zadomowiło w naszej rzeczywistości politycznej tysiące innych pseudo-bohaterów ruchu „Solidarności”. Oni dzisiaj dzierżą prym, oni piją miód, bo udało im się wykorzystać niedoskonałości systemu demokracji, który umożliwia wygrywać wybory i rozkoszować się dobrodziejstwem posiadania władzy. A Witold mając z uwagi na obojętność otoczenia i łatwiejszy dostęp do materiałów źródłowych, wyemigrował ponownie do Berlina.

Witold Pronobis należy do tej kategorii patriotów, dla których dobro ojczyzny jest wartością jedyną i bezinteresowną. To ono skłoniło go do tego, by jako doktor nauk historycznych uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w 1982 roku opuścić kraj i pozostać za granicą, włączyć się w nurt walki z kłamstwem historii. Odtąd przez wiele lat odsłaniał kulisy zbrodni katyńskiej na falach radia Wolna Europa, a także bohaterstwo partyzantów Armii Krajowej i jej przywódców, z których gen. Stefan Rowecki „Grot” jest jego bliskim krewnym.

No właśnie, piszę o Witoldzie, a obiecałem pisać o zimie w Głuszycy. Być może są tacy Czytelnicy, dla których tytuł postu - zima w Głuszycy - kojarzy się z wynikami kolejnego referendum w celu odwołania burmistrz miasta, Alicji Ogorzelec. Nic z tego. Piszę o zimie tylko i wyłącznie dosłownie, a nie przenośnie, i piszę optymistycznie. Obligują mnie do tego znakomite zdjęcia Violi Torbackiej rejestrujące ten cud natury, który udało się utrwalić na kliszy. Oto właśnie pierwsze lśnienie zimy. Pojawiło się tak znienacka, że nie było w stanie odstraszyć i zmienić planów, a dotyczyły one pieszej wycieczki na Rogowiec. Znakomity gość Witold Pronobis nie zawahał się ani na moment. Oczywiście, idziemy w góry. No i poszli z samego rana, we wtorek 26 listopada...
 

Jak się dowiedziałem wieczorem o tej eskapadzie, nie należała ona do zbyt łatwych. Miejscami trzeba było brnąć po kolana w śniegu i wyznaczać świeże ścieżki pod Gomólnikiem, a następnie na zboczach Rogowca. Nie udało się spotkać po drodze, ani tam u góry na Rogowcu żadnego turysty. Za to pogoda okazała się nadzwyczaj gościnna. Poranne niebo zasnute chmurami przejaśniało i przez całe południe królowało na niebie słońce. Skutkiem tego można było nasycić oczy niezwykłymi urokami wczesnej zimy. Nie próbuję nawet tego opisywać, bo wszystko to widać w całej krasie na fotografiach Violetty i Marka.

Zapraszam więc do oglądania urokliwych przebłysków zimy w naszych górach, a najlepiej wybrać się tam na pieszą wycieczkę.

Fotografie – Violetta Torbacka

P.S. O Witoldzie Pronobisie i jego nowej książce napiszę wkrótce znacznie więcej.