Na Nowy Rok 2016

Wam zaś najmilsi w sercach niech gości

ciepło czułości i wzajemności,

a blask iskrzących z choinek świeczek,

niech Was raduje jak małe dzieci,

niech Wam przyświeca w Nowym Roku,

by światłych celów nie zgubić w mroku,

o przyjaciołach zawsze pamiętać –

po to są właśnie grudniowe święta !

Było, minęło. Już po świętach, depcze nam po piętach Nowy Rok, nie wolno trwonić czasu na rozrywkę, bo niewiele go pozostało.

W moim blogu zrobię tylko drobniutki poświąteczny remanent przemyśleń i  refleksji w chwilach wolnych spędzonych poza świątecznym stołem, a ponieważ tegoroczne święta były dłuższe niż zwykle, to i czasu na medytacje nie brakowało. Pogoda okazała się łaskawa, zwłaszcza do południa. Był więc czas na spacery z pieskami i był czas na reminiscencje w ciszy własnego pokoju. Były też momenty bezpośredniego kontaktu z książką najcenniejszą dla mnie w te święta. To „Księgi Jakubowe” Olgi Tokarczuk, pisarki, która okazała się moim metafizycznym gościem świątecznym. Dzięki niej mogłem odbywać podróże w bezkresne przestrzenie wschodniej Rzeczposplitej Obojga Narodów u jej schyłku i przeżywać niezwykłe fascynacje opowieściami o ludziach i zdarzeniach jakże często do złudzenia podobnych do naszej dzisiejszej rzeczywistości, jakby czas stanął w miejscu i mimo upływu wieków w człowieku  niewiele się zmieniło.

Ze względu na doniosłość uświęconych staropolską tradycją Świąt Bożego Narodzenia dałem sobie spokój z telewizją, radiem i innymi mediami, by w ten sposób próbować się uchronić przed „słowem bożym” naszych najwyższych dostojników świeckich i duchownych nawołujących do pojednania i zgody Polaków, których właśnie teraz tuż przed świętami Bożego Narodzenia skłócili do reszty, depcząc Trybunał Konstytucyjny,  Konstytucję i zapisane w niej  zasady praworządności.

Naszym krajem po zwycięstwie wyborczym PiS-u zawładnął super-prawicowy organ władzy, podczas gdy zdecydowana większość Polaków jest w gruncie rzeczy lewicowa, czego dowody możemy znaleźć na każdym kroku. Jesteśmy za świeckością państwa, za wolnością słowa, za równością i sprawiedliwością, za prawdziwą demokracją, a nie hegemonią jednej partii w organach władzy, wynikającą z fatalnej ordynacji wyborczej. Tymczasem już z pierwszych poczynań PiS-u okazuje się, że grozi nam znany z PRL-u monopartyjny system sprawowania władzy, a do tego przedwojenny klerykalizm w najbardziej krańcowej postaci.

„Bóg mieszka w Warszawie” pisze Krzysztof Varga w felietonie „Dużego Formatu” GW relacjonując swe wrażenia z belgijskiej komedii biblijnej „Zupełnie Nowy Testament”. W tym quasi moralitecie filmowy Bóg mieszka w Brukseli z bezwolną żoną („Matką Boską”) zajmującą się haftowaniem i sprzątaniem oraz rezolutną córką, o imieniu Ea, nieznaną z ewangelii siostrą Jezusa. Ów Bóg przesiaduje w ogromnym pokoju wypełnionym kartotekami przed komputerem, na którym ustala swoje nieliczne boskie prawa, zwykle unieszczęśliwiające ludzi. Pewnego dnia Córka Boża, nie mogąc znieść wredności Ojca, dobiera się do komputera i ujawnia wszystkim ludziom daty ich śmierci. Ten krok wydawałoby się okrutny okazuje się humanitarny, bo pozwala ludziom zupełnie inaczej ułożyć sobie życie znając swój kres, ale także uwolnić się od Boga.

A oto jak komentuje ten film Krzysztof Varga:

„Nieodmiennie  nurtowało mnie przez cały czas pytanie, czy gdyby takowa komedia w Polsce powstała, i w Polsce nie w Belgii się rozegrała, to mielibyśmy protesty polityków katolickich, krucjaty różańcowe, egzorcyzmy pod kinami, zgłoszenia do prokuratury w sprawie obrazy uczuć religijnych…

Ale mnie się akurat zdaje, że Bóg mieszka w Warszawie, wiele znaków na to wskazuje. Naturalnie, że Bóg poprzez swą doskonałość wszędzie może mieszkać jednocześnie, ale podejrzewam że w Warszawie mieszka on szczególnie intensywnie, i tutaj wyzłośliwia się  na Polakach z wielkim ukontentowaniem, nasamprzód  oczywiście co jakiś czas odbierając im rozum. Kiedy tylko Polacy zaczną myśleć i działać racjonalnie, Bóg natychmiast im w głowach miesza, tak że robią się bezmyślni i irracjonalni. Gdy Polakom uda się coś konstruktywnego zbudować, Bóg natychmiast interweniuje, tak że Polacy to, co zbudowali z wielką pasją zaczynają demontować…

Jeśli w istocie Bóg w Warszawie mieszka, na co wszystkie poszlaki wskazują, wiarę i nadzieję mieć należy, iż ma on córkę, która Polaków jednak finalnie zbawi”.

I podzielając nadzieje autora felietonu tym właśnie optymistycznym akcentem podsumuję deliberacje nad naszym polskim losem, zwłaszcza że przed nami nowy rok, a z nim niepokój o to, co nas czeka w nowym roku.

Aby podtrzymać na duchu ludzi wątpiących lub niewierzących w możliwość cudu nad Wisłą pozwolę sobie na  jeszcze jedną dygresję.

Wpadł mi w oko grzbiet książki „Przygody dobrego wojaka Szwejka” Jarosława Haška. Nabyłem ją  bezpośrednio po którymś tam pobycie w Pradze. A książkę chciałem koniecznie mieć, gdyż miałem w Pradze okazję skorzystać z dobrodziejstw  gospody „Histinec u Kalicha”, niedaleko centrum „Na Bojišti 12-14”. To wesoły lokal, do którego gościnnie zaprasza manekin Szwejka przy wejściowej bramie. Złoty płyn chmielowy leje się tam strumieniami, a do tego smakowite dania mięsne, kotlety, gulasze, golonki, no i niezastąpiona niczym czeska gotowana kapusta o specyficznym słodkawo-kwaśnym smaku, a w ogóle obfity wybór wszystkiego czego dusza zapragnie, a kieszeń wytrzyma. No i oczywiście, czeska, nastrojowa muzyka sącząca się z głośników w równym tempie z kuflowym napojem. Być w Pradze, a nie być „u Kalicha”, to znaczy nigdy nie poczuć, nie doświadczyć i nie pojąć, skąd się brał ustawiczny, niewyczerpany, rozbrajający optymizm dobrego wojaka Szwejka. On się brał z prostego założenia, nigdy nie jest tak źle, aby nie mogło być jeszcze gorzej. Cieszmy się dniem dzisiejszym, nie myślmy o jutrze, tego nigdy nie da się przewidzieć, co będzie. Nie odkładaj na jutro tego dobrego,  co możesz przeżyć dziś. To najprostsze z prostych maksymy życiowe, a ile w nich głębokiej  mądrości.

Nowy Rok bieży... i jak co roku wzbudza nowe nadzieje. Co by nie powiedzieć, to w tym przypadku nie możemy się obronić przed zarzutem łatwowierności. Nie pozwalają nam zresztą spadające na nas jak krople srebrzystego dżdżu z nieba pełne serdeczności i spontaniczności optymistyczne życzenia noworoczne. Szczęśliwego Nowego Roku słychać ze wszech stron. Dochodzą do tego wierszowane laurki: W Nowym Roku, niech się świat rozściela wokół ! Do siego roku, byś szybował w nim jak sokół ! Ten rok niech Ci będzie skrzydlatym łabędziem co pływa po stawie i mieszka w Warszawie ! Krocz spokojnie w Nowym Roku do sukcesu, krok po kroku !

Cieszymy się więc Nowym Rokiem, obiecujemy sobie powitać go z należytym szacunkiem, a nawet entuzjazmem, zgodnie z powszechnie przyjętą tradycją, oczywiście w Noc Sylwestrową. Już od wielu dni spędza nam ona sen z oczu. Po pierwsze, gdzie, po drugie z kim, po trzecie w jakiej kreacji. Co innego - bal sylwestrowy, co innego – prywatka, a jeszcze co innego - sylwester domowy.

Nie mówię o jeszcze innych pomysłach na Sylwestra. Pomysłowość Rodaków w tym względzie jest nieograniczona. O nich dowiemy się z naszych środków przekazu. Media czyhają na wszelkiego rodzaju ekstrawagancje.

A po Sylwestrze będzie tak, jak w poniższym epigramacie:

Wracamy z Sylwestra, na ulicach dnieje,

w uszach gra orkiestra, cały świat się śmieje !

W domu czeka łóżko i wygodne spanie,

tak się kończy duszko to nocne hasanie.

Nowy rok zagościł, a w głowie coś pęka,

z nadmiaru radości, opadła nam szczęka …

Niestety, takie są nieuchronne prawa egzystencjalne, za każdą przyjemność trzeba ponosić konsekwencje. Im więcej szampana i balowania w noc sylwestrową, tym ciężej dojść do siebie pierwszego dnia Nowego Roku.

Ale nawet pełna świadomość skutków sylwestrowego biesiadowania nie powstrzyma nas, by w dobrym nastroju z lampką szampana powitać Nowy Rok i złożyć sobie szczególnie serdecznie życzenia noworoczne.

Czynię to również z należną atencją wobec Czytelników mojego blogu, czując już na czole aurę zbliżającej się Nocy Sylwestrowej i niezwykłej godziny zerowej z 31 grudnia 2015 na  1 stycznia 2016. Więc dołączam poniższe życzenia jak przystało wierszem:

Lekkości, uroku w Nowym Roku!

Niech się dobrze dzieje, bo nam dowcip zaśniedzieje,

bez zabawy zwiędnie dusza, zmieniasz się w kaktusa.

Niech więc uśmiech nas ogarnia jak morska latarnia.

Los nas wprawdzie nie rozczula, wciąż „zgaduj zgadula”,

choć nie wiemy co przed nami, żyjmy marzeniami!

Wszystkiego miłego w Nowym Roku !