Listopad - czy musi być smutny ?

Tak się już przyjęło. O listopadzie sądzimy, że jest najsmutniejszym miesiącem w roku. Rozpoczyna się pokłonem nad mogiłami zmarłych na cmentarzu i ta żałobno - refleksyjna atmosfera promieniuje aż do Andrzejek. Niewątpliwie trudno zachować pogodę ducha, gdy myślimy o śmierci i wspominamy z bólem serca naszych najbliższych, którzy od nas odeszli. Nic nie pomaga, że 1 listopada, to przecież Wszystkich Świętych, a więc święto najwyższych autorytetów Kościoła i powinniśmy się cieszyć, że zostali wyniesieni na ołtarze. Nie cieszy nas to, że właśnie pierwszego listopada cmentarze zamieniają się w fantastyczne ogrody kwiatów i iluminacji świetlnych, co świadczy dobrze o naszych bliźnich, bo starają się jak mogą najlepiej oddać cześć tym, którzy opuścili życie doczesne.

Listopad nie czaruje nadmiarem słonecznej pogody w naszej strefie klimatycznej. W tym miesiącu w przyrodzie usypia na pół roku życie biologiczne roślin. W samej nazwie miesiąca jest wskazanie, że liście opadają. Pochmurne niebo, mglistość, błotnistość, a do tego nierzadko ziąb i krótkość dnia w stosunku do długości nocy, to wszystko sprawia, że nie mamy powodów do radości w listopadzie.

Czy wobec tego musimy godzić się z tym, że powinien on być miesiącem smutnym? Czy właśnie z powodu tych wszystkich okoliczności nie trzeba poszukać w listopadzie momentów pogodniejszych?

Już na początku drugiej dekady listopada mamy okazję by się nieco rozweselić. Myślę o okazji, bo w praktyce ponurość listopada odbija się rykoszetem na posępnym klimacie obchodów największego święta państwowego Święta Niepodległości. Pojawia się coraz więcej głosów na ten temat, że nie potrafimy z powagą, ale i z pogodnym entuzjazmem obchodzić to święto. Wciąż jeszcze dominuje tradycja PRL-u, czyli ceremoniał akademii z okazji Rewolucji Październikowej, a więc odświętnie udekorowana scena, celebra przemówień najważniejszych osób w mieście, patriotyczny montaż słowno - muzyczny młodzieży szkolnej, życzenia dobrej nocy - i do domu. W uroczystości uczestniczy garstka osób, najczęściej tych, które z różnych powodów muszą, bądź też są zaproszone i nie pasuje im odmówić. O święcie mieszkańcy miasta dowiadują się z telewizji, a w okienku TV oglądają wieczorem przede wszystkim rozróby publiczne na ulicach największych miast, bo to jest najbardziej medialne.

Ogarnia zgroza, jak pomyślimy o tym ile ofiar ponieśli nasi przodkowie w walce o odzyskanie niepodległości Polski, jak wielka to była cena, bo wielu z nich w imię wolności oddało swe życie. Nasza ziemia spłynęła krwią w czasie okupacji niemieckiej i w całej II wojnie światowej. A w czasie wojny i po wojnie miały miejsce prześladowania i mordy polityczne. Jak łatwo jest o tym wszystkim nie wiedzieć lub nie pamiętać, jak łatwo lekceważyć.

Święto Niepodległości winno być sygnałem, aby o tym nie zapominać, winno być okazją by oddać cześć imiennym i bezimiennym bohaterom. Każda gmina powinna zbudować swoje, wewnętrzne ceremoniały, a potem je pielęgnować i rozwijać. W wielu miastach mają miejsce uroczystości złożenia wieńców i kwiatów pod pomnikami lub w miejscach pamięci narodowej i na tym się kończy, a nie powinno.

Bo ten dzień powinien być też świętem radości. Jest ku temu ważny powód. Żyjemy w wolnym kraju, nic nam nie grozi z zewnątrz, a kraj się rozwija i choć wielu z nas doświadcza biedy i czuje się skrzywdzonymi lub oszukanymi, to jednak niepodległość Polski powinna być dla wszystkich sprawą najważniejszą. Myślę, że w tym dniu winny mieć miejsce różnego rodzaju imprezy rozrywkowe, sportowe, spotkania towarzyskie i konkursy, zabawy taneczne dla dorosłych i dla młodzieży. Pomysłów może być mnóstwo, jeśli wypłyną one od mieszkańców całej gminy, a nad ich organizacją powinno się pracować jak najwcześniej z udziałem jak największej liczby osób. W Święto Niepodległości powinniśmy się gromadzić w miejscach publicznych, a nie zamykać w swoim domu, który mamy przecież na co dzień.

Myślę też o tym, że najwyższy czas, by to święto było okazją do łagodzenia waśni politycznych i narodowościowych. Trzeba położyć tamę bezsensownej wojnie politycznej w łonie prawicy, wojnie coraz to groźniejszej i wyniszczającej duchowo, psychicznie i materialnie cały naród. Naszym celem winna być zgoda narodowa jako wartość najwyższa, niepodważalna. Dlaczego w tym dniu nie możemy zobaczyć pod Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie przywódców wszystkich partii i ważniejszych organizacji razem obok siebie ? Wszak to jest Święto Niepodległości, a więc święto nas wszystkich żyjących w tym kraju i czujących się Polakami. Dlaczego nasi duchowi przewodnicy w świątyniach całego kraju zamiast podgrzewać ogniska nienawiści nie próbują jednoczyć wiernych do miłości i zgody w imię najświętszych przykazań boskich ?

Jeśli już biorą się za łby, w których coraz mniej rozumu, wielcy bonzowie polityczni tam u góry, dajmy im przykład z dołu. Jeśli nawet różnimy się politycznie, religijnie, ideowo, to pokażmy że mamy rzeczywiście jeden wspólny cel dobro naszej gminy, powiatu, województwa, a więc nasze wspólne, oczyźniane dobro.

Listopad nie musi być wcale tak przygnębiający jak to ma miejsce wciąż jeszcze w wielu miastach i gminach, choć od zwycięstwa „Solidarności” i pierwszych wolnych wyborów w czerwcu 1989 roku minęło już sporo czasu. Wtedy byliśmy przykładem zgody narodowej dla całego świata. Co się stało, że już w parę lat potem zaczęliśmy się dzielić?. A przecież każdy z nas wie o tym, że zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Jeśli tak - uczyńmy 11 Listopada Świętem Zgody pomiędzy nami wszystkimi - Polakami. I nie czekajmy na górę. Zacznijmy tu od dołu.

P.S. Mój znakomity komentator WRC z Nowej Rudy zna jeszcze jeden pogodny sposób spędzenia tego święta. Twierdzi, że listopad jest tak samo dobrym miesiącem na wyprawę w góry, jak każdy inny. A może nawet jeszcze bardziej atrakcyjny. Gdzie się wybrać? Wystarczy śledzić jego komentarze w moim blogu. Zdradził mi, że jest takie intymne miejsce na Grabinie. Od czasu do czasu tam bywa ze swoją żoną i pichcą razem obiadek na kocherze. Smakuje jak w najlepszej restauracji "Maria" w Wałbrzychu, a może jeszcze lepiej. I wtedy dopiero widać jak listopad może być optymistyczny.

Fot. pejzaży Marzena Michalik