Jaskółczy niepokój

Pisze te słowa 13 grudnia Anno Domini 2017 pełen niepokoju. Wciąż mam w pamięci tamten  13 grudnia pamiętnego 1981 roku, kiedy to za granicą w szwedzkim Geteborgu dowiedziałem się, że w Polsce ogłoszono stan wojenny. Telewizja szwedzka pokazała mapę Polski otoczoną drutem kolczastym. Okazało się, że granice państwa są zamknięte, wszelka łączność z krajem przerwana, mają miejsce masowe aresztowania, na ulicach Warszawy i dużych miast dzieją się dantejskie sceny. Nie wiedziałem wtedy co mam z sobą robić dalej. Wydawało mi się, że mój plan powrotu przed świętami do domu spalił na panewce. A chciałem wracać jak najszybciej, bo miałem przywieź na święta kawę, herbatę, cukier, pomarańcze i słodycze, przecież w kraju w sklepach nie było już nic. To był szczytowy okres kryzysu, jaki dziś trudno sobie wyobrazić. Pamiętam, że straciłem apetyt i chęć do zwiedzania miasta. Mój znajomy z Polski, zadomowiony już w Geteborgu od dziesięciu lat, u którego gościłem, mówił pół żartem, pół serio, że jak zechcę  - idziemy na policję i z mety dostanę umeblowane mieszkanie i zasiłek na pół roku jako emigrant polityczny. Oczywiście, nie przeszło mi to przez głowę. W domu czekała na mnie żona z dwojgiem dzieci, a ponadto praca.

Cała moja uwaga była skoncentrowana na poszukiwaniu łączności radiowej z krajem i śledzeniu informacji o Polsce w szwedzkiej telewizji. Oczywiście, korzystałem z pomocy moich znajomych. Bałem się o rodzinę i o Polskę, czy w niej nie dojdzie do wojny domowej lub nie wkroczą Rosjanie, tak jak to miało miejsce na Węgrzech i w Czechosłowacji. Dopiero po trzech dniach okazało się, że powrót do kraju jest możliwy. Prom z Ystad do Szczecina kursuje nadal i obywatele polscy mogą wracać bez przeszkód.  I tak się też stało. W kilka dni po ogłoszeniu stanu wojennego znalazłem się na ojczystej ziemi, podobnie jak w tamtą stronę, wróciłem promem, a następnie pociągiem, kontrolowany na przejściu granicznym i na stacjach kolejowych w Poznaniu, Wrocławiu i Wałbrzychu. W domu byłem witany ze łzami w oczach, ale były to łzy radości, bo wróciłem cały i zdrowy, no i udało mi się przywieź na święta rzeczy, które u nas były dostępne jedynie w Peweksie.

No dobrze, ale to wszystko działo się 36 lat temu. Tamten niepokój był uzasadniony,  bo kraj znalazł się nad przepaścią. Sytuacja była napięta, brakowało pieniędzy i żywności, cały kraj strajkował. Rosło zagrożenie ze strony naszych sąsiadów podporządkowanych Moskwie.

Ale dziś kiedy zbliżają się święta w wolnej i demokratycznej Polsce, z marketami wypełnionymi przepychem, w kraju należącym do Unii Europejskiej, czego się bać, co wzbudza ponownie niepokój?   Dlaczego gdzieś tam w głębi duszy odzywa się znów alarmowy dzwon na trwogę?

Otóż to, byłoby cicho i bezstresowo, gdyby wyłączyć nasze media, nie ruszać się z domu i korzystać w spokoju w gronie rodzinnym z atmosfery zbliżających się świąt. A tymczasem ze wszystkich możliwych stron, gdzie się tylko nie odwrócić wieje niepokojem.

Czy w oczach młodych ludzi, dla których grudzień 1981 roku jest równie odległy jak wojny punickie, rocznica stanu wojennego zasługuje na chwilę zadumy. Czy nie jest to najwłaściwsza okazja, aby zadać sobie pytanie: po co była "Solidarność", po co ofiara górników z Wujka, po co Jan Paweł II chciał "odmienić oblicze tej ziemi"?

Jeden z przywódców dawnej "Solidarności" Władysław Frasyniuk powiedział, że Kaczyński bardziej skłócił Polaków niż Jaruzelski. Jest gorzej, swoimi działaniami wprowadza zupełny zamęt pojęciowy. Za kilka lat nikt już nie będzie wiedział, kto stał tu, gdzie stał, a gdzie stało ZOMO. Generale Jaruzelski, ty słyszysz chichot historii?

Robienie ludziom wody z mózgu i posługiwanie się fałszywymi historycznymi analogiami ma swoje konsekwencje. Ktoś złośliwy mógłby zadać pytanie, czy przypadkiem po latach idee Jarosława Kaczyńskiego i PiS niepokojąco nie zbliżyły się do pomysłów schyłkowego komunizmu, którego Jaruzelski bronił?...Jak inaczej wytłumaczyć sobie zamach na Konstytucję, na Trybunał Konstytucyjny, na Sąd Najwyższy, na całą prokuraturę i wymiar sprawiedliwości, a jak się teraz okazuje na wolną telewizję TVN.

Wszystkie  nadzieje związane z „Solidarnością”, marzenia o tym, że tak jak wtedy, gdy zrodził się ten ruch, będziemy razem wspólnie, w zgodzie i harmonii budować nowy dom, prysły jak „bańka mydlana”. Czy my Polacy rzeczywiście nie potrafimy się rządzić ? Czy  nie jesteśmy w stanie przewidzieć, że to co czynimy może nas doprowadzić znów do katastrofy?

To przykre, że w taki dzień jak 13 grudnia Polacy „ostrzą kosy” jedni przeciwko drugim, a dziennikarze piszą z przekąsem o nowym stanie wojennym 2017 roku.  Tylko że teraz nie ma  odważnego polityka, który by to oficjalnie ogłosił w telewizji, a wszystko odbywa się zakulisowo, przy  pomocy kłamliwej propagandy rządowej i  wprowadzaniu na siłę rzekomych reform, które mają być odpowiednikiem tzw. „dobrej zmiany”.

To jest coraz bardziej wyraźne i niepokojące nie tylko dla polityków opozycji i dla szerokich kręgów inteligencji, ale wydaje się, że dla coraz to większej masy zwykłych, prostych, myślących ludzi w Polsce?

Czy rzeczywiście musimy w ten sposób potwierdzać maksymę, która mówi o tym, że historia kołem się toczy?