Bibliofil - to brzmi dumnie !

Żyjemy w erze kultury obrazkowej, czytanie jest niemodne, książka stała się eksponatem muzealnym, a ponieważ umieszczamy ją na regale, to zdarza się, trafia do naszych rąk przy okazji odkurzania półek. Obiecujemy sobie w tym momencie, że trzeba znaleźć wreszcie czas na jej przeczytanie, ale w programie telewizyjnym są wiadomości, seriale, filmy, a przecież trzeba zajrzeć na portale internetowe i do facebooka. Na stoliku wabią oczy barwne tygodniki  i codzienna gazetowa makulatura.  Każdego dnia jest to samo i tak co dzień, a czas ucieka.

Tymczasem książek nam przybywa, bo byliśmy wychowani w kulturze słowa i  w głębi ducha odnosimy się do nich z szacunkiem i sentymentem, więc poddajemy się zbiorowej sugestii i nabywamy kolejne nowości wydawnicze ze szczerym postanowieniem zgłębienia ich od deski do deski. Póki co  umieszczamy nowy nabytek w eksponowanym miejscu na półce i siadamy przy komputerze lub telewizorze.

Wiemy o tym i  pocieszamy się, że starsza generacja ma w sobie nie wykorzenionego do reszty bakcyla bibliofilskiego, który wcześniej, czy później da o sobie znać, a młodzież jak się wyszumi i znudzi grami komputerowymi, to wróci do dawnych tradycji. Książka jest więc wciąż pożądanym produktem. I skutkiem tego pisanie książek nie zamiera. Wręcz odwrotnie, liczba frustratów-autorów jest odwrotnie proporcjonalna do liczby frustratów - czytelników.

Po co ja o tym piszę w internetowym blogu? Przecież to jest taki sam jak w gazetach tekst do poczytania, a nie oglądania lub zabawy. Czy uda mi się tym sposobem zachęcić internautów do czytania książek? Czy ich  przekonam, że bibliofil to brzmi dumnie, nie będąc pewnym, że skuszą się na przeczytanie tego postu?

Otóż to... Należę właśnie do tej plejady blogerów, którzy nie stracili wiary w znaczenie i wartość słowa pisanego. Daję temu od samego początku wyraz, hołdując zasadzie, że kolorowy obrazek jest tylko ozdobą zamieszczonego tekstu. Tekst jest dla mnie najważniejszy. Najlepsze fotografie bez opisu tracą na znaczeniu.

Żeby zaś podtrzymać dobrą tradycję bibliofilską wiele z moich postów blogowych umieściłem w książkach. Blog internetowy, podobnie jak gazeta jest do obejrzenia i przeczytania na dziś, w danej chwili, żywotność jego zapisów jest krótkotrwała. Książka pozostaje na długie lata. Przypadkowość tego, że jednak wpadnie w ręce kogoś, kto ją przeczyta i coś wartościowego z niej wyniesie jest znacznie większa. A przecież po to w ogóle coś piszemy, by ktoś to przeczytał.

Oczywiście cieszy mnie to, że książka nie umarła. Z ogromnym zainteresowaniem i podziwem oglądam i czytam wciąż nowe linki ze spotkań pisarskich Jolanty Marii Kalety. Wrocławska pisarka jeździ po całym Dolnym Śląsku, a nawet i dalej, spotyka się z Czytelnikami swoich książek, których napisała już kilkanaście i co najważniejsze  -  robi dobrą robotę. Zachęca i mobilizuje do czytania książek, a jak się okazuje jest to konieczne, by tradycja bibliofilska nie umarła, byśmy nie dali się zaszufladkować w okienku monitora i utopić w kulturze obrazkowej.

Książka ma tę zaletę, że można ją wziąć do ręki, że można taki fragment, który nam się spodoba powtórzyć kilka razy, a można też przeczytać ją od nowa, znajdując wciąż nowe wartości i nowe nauki. Bo książka jest wciąż jeszcze najlepszą nauczycielką życia i bez niej trudno byłoby nam się nam odnaleźć w tym skomplikowanym organizmie na świecie, który nazywa się życiem.

Zdaję sobie sprawę z tego, że nie powiedziałem nic nowego, że o tym wszystkim wiemy, ale często zapominamy. Dlatego przypomnieć nie zaszkodzi. Powtórzyć, że nazwanie kogoś – bibliofil, to największy komplement. Nie wstydźmy się tego słowa. Wręcz odwrotnie, starajmy się by na ten zaszczytny tytuł solidnie zapracować i to nie dla kogoś innego, tylko dla siebie.

Dlatego gorąco zachęcam  -  sięgnijmy na półkę po książkę. Jestem pewien, że przyniesie nam to wiele satysfakcji. Czas z książką  -  to nie jest czas stracony !

Fot. Zbigniew Dawidowicz