Świąteczne delicje

Oj tak, tak, wiele osób myśli o tym, czym można by zaskoczyć gości wigilijnych, co postawić na stole jako rzecz niezwykłą, specjał, delikates. A jest w czym wybierać, bo nasze supermarkety proponują w kolorowych magazynach takie wymyślne delicje, o jakich nam się nie śniło. Wiadomo, menu wigilijnej wieczerzy uświęcone jest staropolską tradycją i musi w nim być barszczyk z uszkami, pierożki z kapustą i karp smażony panierowany, a dalej to już wszystko zależy od pomysłowości i talentów kulinarnych gospodyń domowych. Jest jeszcze sporo czasu by dokonać wyboru i osiągnąć przepisowe dwanaście dań.

A ja sobie myślę, że warto w ten wieczór wigilijny znaleźć moment ciszy, by posilić także duszę. Dobrze byłoby, gdyby to była delicja godna tego niezwykłego wieczoru.

I tak się dobrze stało, że pamięta o mnie pełna zapału i inwencji  twórczej, była Głuszyczanka, Romana Wieczaszek z Brzegu nad Odrą. 

Ale zanim napiszę o niej, to muszę dwa słowa wtrącić o samym Brzegu nad Odrą, mieście mojej młodości, w którym przez trzy lata zdobywałem w liceum pedagogicznym szlify nauczycielskie. Dziś po latach każda wzmianka o tym mieście wywołuje w mojej duszy uczucie nostalgii, równej tej Mickiewiczowskiej ze wstępu „Pana Tadeusza”. „Ile cię cenić trzeba ten tylko się dowie, kto cię stracił”. Niestety, straciłem piękne, historyczne miasto, z atrakcyjnym amfiteatrem w parku miejskim, z zamkiem piastowskim nad Odrą i budzącym podziw kościołem Św. Krzyża tuż przy murach zamkowych. Dobrze, że poznałem Romanę, która mi od paru lat co rusz przypomina miasto moich lat chłopięcych.

I właśnie Romana wysłała do mnie maila następującej treści:

Stanisławie, dziele się z Toba wrażeniami. Zajrzałam przed chwilą do
notesu, w którym robię zapiski, leży na nocnej szafce. Mam  w nim dużo
tekstów,  pierwszych, nieoszlifowanych, pisanych o brzasku, gdy coś mnie
budzi. Później, gdy zaczynam przepisywać do komp., zamykam oczy i
przypominam sobie OBRAZ , podążam za nim i kreślę słowa, skreślam itd.

 Ten wiersz, który Ci wysyłam, nie wiem, kiedy i jak powstał. Czy nadal
lunatykuję, jak to było w dzieciństwie w Głuszycy? Pierwszy wiersz, w którym
całkowicie się identyfikuję z osobą mówiącą. Wyraża mnie. Jest moim całym
życiem. Nic pod względem językowym nie musze  w nim zmieniać. Niesamowite!
Nie pamiętam, kiedy go napisałam. Notes ten, nowy, mam od pól roku...

I będąc tak w szumie szklanych marzeń

z troską o życie słowa

rozglądam się z trwoga wokół

Szumią we mnie:

ptaki wolne

miłość młodzieńcza niedotknięta

smutne serce małego dziecka

Z poszumu gdzieś głęboko skrytego

jawi się miasteczko z rynkiem

co życiem słynie

Mijam ludzi, którzy nie umieją żyć chwilą

w zachwycie omamieni kolorem

plączą się i krzyczą

Z boku czekasz Ty

bez słów uśmiechem prowadzisz wśród szumu

Zamilkły krakowskie gołębie

nad ostrymi drutami

które przerażone jak ja

czyhają na pragnienia

Mijamy JĄ razem

samotną zaplataną w burze dni i nocy

ale wdziera się niepokojem w nadzieję

na początek Miłosierdzia Bożego

Jestem blada

wczoraj nie mogłam unieść Krzyża

Jak ciężkie jest wieko

które zatrzaskuje się z piskiem!

A ty uśmiechem idziesz przede mną

więc jak dziecko podążam za echem

Gdy stajemy naprzeciw

otrzymuję od Ciebie drukiem pachnącą książkę

z moim własnym imieniem dzieciństwa

Biegnę więc w zieleń lasu

w zieleń – wieczną

Jestem Twoim dzieckiem…

Tak, właśnie tak, to jest cała Romana „w szumie szklanych marzeń”, w „trosce o życie słowa”, z książką „pachnącą drukiem”, a w niej jej cudowne wiersze, w moim przekonaniu lustrzane odbicie uroków położonej w górach Głuszycy i tętniącego życiem kulturalnym Brzegu nad Odrą.

Ale miałem pisać o świątecznych delicjach, zaproponować coś na bożonarodzeniowy wieczór, by w nastrojowej ciszy podnieść się na duchu i odetchnąć z ulgą w blasku poezji. I oto jest ten świąteczny specjał, oczywiście pióra Romany:

Święta w niebie

Przy stole niebiańskim

kolorowo

wokół zapach spod pokrywki

jak zwykle mak i migdały

Mój smutek staje bezradny

wobec barw i zapachów

więc zmienia się od progu

w chwilowy niedostatek

Kiedyś w domu były progi-granice

za którymi było tylko dobrze…

Siedzimy przy stole

a wokół niebo

Smutek staje się przezroczysty

załamuje światło gwiazd

i znika

Czytam wiersz

mama uważnie słucha

tato krząta się w fartuchu

przy kaflowej kuchni

robi zaczyn do wszystkiego

z kruszonką - na moje życie

Kruszonka się rozsypuje

jak białe kwiaty czereśni

nagle  przez okno wpadają

anioły

a ja gubię  się w czasie

Znów nie zdążyłam…

I tak sobie siedzimy

w zapachu drożdżowego ciasta

i pasty do podłogi z żółtego pudełka

Czuję na głowie ciepłe dłonie

gotowe na wszystko

Choć nieco smutno i tkliwie, to jednak cudownie jest przy niebiańskim stole wigilijnym w gronie rodzinnym. Cóż kruszonka ma to do siebie, że się rozsypuje z czasem, ale dobre Anioły czuwają. I dzięki temu Romana nie ustaje w biegu, wypełnia wciąż swój notatnik perełkami słów, a od czasu do czasu próbuje się z nami podzielić zapachem świątecznego, drożdżowego ciasta. To na święta jest bardzo wskazane.

I właśnie w imieniu tych moich Czytelników, którzy znajdą w święta chwilę wytchnienia by się tymi wierszami uduchowić – dziękuję Ci Romano.

P.S. O Ramanie Więczaszek pisałem juz wiele razy w moim blogu. Zainteresowanych Jej osobą i twórczością odsyłam na adres: www. klubliterackibrzeg.pl