Wydawało się, że o nich świat zapomniał !

to moja laurka dla Burmistrza i władz miejskich

Nie było w Głuszycy od dawna takiej uroczystości. Wcześniej w PRL-u miały miejsce 19 kwietnia zakładowe obchody święta państwowego – Dnia Włókniarza, ale był to niejako standardowy rytuał. Uczestniczyli w nim zaproszeni goście i wybrani pracownicy w każdej fabryce włókienniczej osobno. Włókiennictwo  stanowiło fundament przemysłu ówczesnej Głuszycy, tak więc Dzień Włókniarza budził emocje w wielu domach.

Dziś po 25-ciu latach III Rzeczpospolitej, w których przemysł lekki legł w gruzach, nie tylko zresztą w Głuszycy, powrót do tradycji obchodów tego święta był zaskakujący. Ale stała się rzecz, która w pierwszej chwili wydawała się dość abstrakcyjna. Władze miejskie zdecydowały się mimo wszystko reaktywować  to Święto. Mało tego, by docenić wartość historyczną  tego przemysłu w historii  miasta, zdecydowały się urządzić Izbę Pamięci Włókiennictwa w Głuszycy.

Za naszych czasów nie było w Głuszycy tak uniwersalnej lekcji historii. Jej nieprzemijająca wartość polega na tym, że bohaterami tej lekcji stali się autentyczni jej  twórcy. I na tym wydarzeniu chcę się skupić w tej próbie relacji „na gorąco” z tego wszystkiego, co miało miejsce w niedzielne popołudnie 19 kwietnia tego roku w Sali Widowiskowej Centrum Kultury i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Głuszycy.

Kulminacyjnym momentem było wręczenie statuetek „Zasłużony dla Włókiennictwa w Głuszycy” kilkudziesięciu nestorom związanym z pracą w głuszyckich fabrykach włókienniczych.

Miało to miejsce po wcześniejszych oficjalnych częściach uroczystości, a więc po sympatycznym przywitaniu zaproszonych gości i  wszystkich osób obecnych na wypełnionej po brzegi Sali przez dyrektor CK MBP , Monikę Rejman,  po ciepłym, serdecznym przemówieniu Burmistrza Miasta Romana Głoda i posłanki  Katarzyny Mrzygłockiej, po uroczystym otwarciu Izby Pamięci, gdzie można było z podziwem zobaczyć mnóstwo maszyn i urządzeń włókienniczych, które udało się uchronić przed zniszczeniem, a także wystawę fotografii i innych eksponatów muzealnych. A dalej miała miejsce moja prelekcja historyczna oraz  znakomita część  artystyczna, a w niej lekcja historii z użyciem telebimu, z wierszem i piosenką, w wykonaniu uczniów  głuszyckiego gimnazjum.

Właśnie po tym wszystkim w rytmie marszowym głuszyckiej orkiestry dętej pod batutą Eugeniusza Lecia na scenę zostali zaproszeni nominaci do tytułu „Zasłużony dla Włókiennictwa w Głuszycy”, by otrzymać specjalnie sporządzoną na tą okazję statuetkę wraz z pisemnym dyplomem.
 

I to jest najważniejszy powód, który skłonił mnie by o tym wszystkim napisać w moim blogu. Jestem pewien, że uroczystość ta odbije się szerokim echem w prasie i innych mediach, bo na Sali byli liczni fotoreporterzy. Ale ja piszę od siebie.

To był moment chwytający za serce. Pomyślałem sobie, to nieprawdopodobne. Na scenie naszego CK pojawili się prawdziwi, autentyczni kreatorzy tej rzeczywistości, która bezpowrotnie minęła. Nie mogę w to uwierzyć, być może nie tylko ja, który czuje się współuczestnikiem tej historii, ale i osoby młodsze.  Przed moimi oczyma pojawili się ludzie, którzy, jak sądzę, dawno doszli już do przekonania, że świat o nich zapomniał. 

Niestety, taka jest nasza III Rzeczpospolita.  Beznadziejna, bezsensowna, partyjna wojna polityczna pogrzebała wszystkie wartości. Są wśród nich takie, których nie wolno  zaprzepaścić , bo stanowią fundament istnienia narodów i państw. Te wartości, to szacunek i uznanie dla ludzi starszych, zasłużonych, steranych życiem, odrzuconych na boczny tor. Nie wolno szydzić, lekceważyć wartości, którym zaufali, potępiać w czambuł ideałów życiowych. Kto jest w stanie ocenić, czy te nasze są lepsze? 

W ciekawym wywiadzie sporządzonym na telebimie jedna z byłych pracownic ZPB „Piast” mówiła o niezapomnianej, rodzinnej atmosferze w pracy na oddziale zakładowym, której nigdy w życiu nie zapomni. W jej wspomnieniach zachowały się tylko plusy  w życiu głuszyckiej fabryki włókienniczej. Fakt, to było za komuny. Czy tylko dlatego powinniśmy dzisiaj tych ludzi deprecjonować, odrzucić na margines, wykreślić z życia społecznego miasta, bo kiedyś swą pracą, aktywnością, poświęceniem służyli ustrojowi, który teraz uznajemy za  zły, a  w ogóle są oni już starzy, niedzisiejsi, niepotrzebni, najlepiej wykreślić ich z pamięci?

 Święto Włókiennictwa, które miało miejsce w Głuszycy, to dla mnie promyk nadziei, że dzieje się dobrze, że jesteśmy na dobrej drodze. Nowy burmistrz miasta, Przewodniczący Rady i cały samorząd poczyniły dobry krok w kierunku cementowania wspólnoty pokoleń. Musimy się zjednoczyć wszyscy jak tu jesteśmy we wspólnym celu -  zgodnego ratowania miasta, które ma szansę powrócić na drogę odnowy i rozwoju.