Mówić wierszem

 

to też poezja - pisana przez naturę

Są takie chwile, kiedy zachodzi potrzeba by jakieś ważne wydarzenie, jakąś rocznicę, uroczystość, osobę, uczcić  tak zwaną „mową wiązaną”, czyli wierszem. Jeśli  napisze się to do rymu, brzmi  okazalej, donioślej, milej. Najczęściej takie tekściki pachną grafomaństwem, zwłaszcza jeśli nie ma w nich czegoś innego od zwykłej paplaniny, a rymy są zbyt proste. Mówi się, że są to rymy „częstochowskie”, ale dlaczego, nie wiem. Jest bardzo niewyraźna granica pomiędzy grafomaństwem, a prawdziwą sztuką poetycką, często trudna do zrozumienia, do wyjaśnienia, do interpretacji. Dotyczy to zresztą nie tylko słowa pisanego, ale i malarstwa, i muzyki, i innych dziedzin sztuki.

Dla zwykłych „zjadaczy chleba” myślę, że ważne powinno być tylko jedno kryterium, czy mi się to podoba, czy też nie. I tym powinniśmy się kierować czytając z zainteresowaniem tekst pisany, słuchając muzyki,  czy też wieszając jakiś obraz na ścianie. Jeśli dokonujemy jakiegoś wyboru tylko dlatego, bo ktoś nam powiedział, że to jest dzieło sztuki  -  to jest to snobizm. Tego powinniśmy unikać. Nie powinniśmy też narzucać swoich upodobań innym odbiorcom.

Sztukę uprawia się po to, by uczynić świat piękniejszym, bliższym człowiekowi, zarozumialszym. Sprawą twórcy jest umiejętność trafienia do odbiorcy, ale też świadomość, że nie uda się trafić do każdego.

Dziś dla odprężenia proponuję moje z lekka grafomańskie „dzieła sztuki”. Czy Wam się spodobają, czy też nie, rzecz gustu. Ale spróbować można.

Na początek przytoczę wiersz „Modlitwa niepoprawnego idealisty” zamieszczony przed  laty jako epilog „świątecznego koszyka satyrycznego” p.t. „Kwiaty wałbrzyskie” w „Tygodniku Wałbrzyskim”. Wydaje się, że jego aktualność wcale nie minęła:

„Niebo nad nami rozpal w łunę,

uderz nam w piersi pięścią Ali,

otwórz nam serca jak piorunem

rozdzielasz strugi rwącej fali.

Daj nam uprzątnąć gmach rodzinny

z sprzedajnych graczy i pieniaczy,

niech stanie się jak ptak niewinny

dla ludzi prostych, nie krętaczy.

Nich będzie skromny, ale czysty,

nasz dom wałbrzyski, sercu bliski.

Miastu, gdy z szlamu się oczyści,

obudzi śpiące ideały

- daj rządy ludzi wolnej myśli,

twardych dla prawdy niczym skały.

Bramy starostwa i ratusza

otwórz dla takich demokratów,

dla których ważną czysta dusza,

a nie interes kumów, swatów.

Niech liczy się społeczne dobro,

a nie splendory własnej kiesy ,

niech sprawiedliwość rządzi tobą,

a nie partyjne interesy.

Pozwól odnaleźć w zgliszcz popiele

cząstki błyszczące jak ornament,

by przestał być dla radnych celem

„złoty interes”, lecz diament,

wiekuistego ładu zaranie!

A teraz dla odmiany coś mniej patetycznego, a bardziej lirycznego, no i tym razem bardziej współcześnie, a więc bez rymów:

Rozmowa z córką

pytasz

co to jest śnieg

ten srebrny puch

lgnący do rzęs

przytulony do warg

a ja powiadam

królowa Śnieżka

sypie balowe confetti

pytasz

czemu confetti

na wargach

staje się kroplą łzy

czemu we włosach kolią brylantów

czemu na sosnach nadzieniem ptysia

lub kogiel mogiel

do świątecznej babki

i jeszcze pytasz

czemu królowa

śnieżnym natchnieniem

stroi choinki

więc i ja

pytam się Ciebie Królowo

czemu

a Ona

sypnęła naręczem

jedwabnych płatków

i zalśniły w neonie księżyca

najokazalszym

ornamentem

To oczywiście nie wszystko, czym mogę się pochwalić, ale inne wiersze zostawiam na inną okazję.

Fot. Marzena M.