Moje wierszowanie

uchwycić piękno  -  być poetą

Motto:

Jedno wiem

i innych objawień

nie potrzeba oczom i uszom  -

uczyniwszy na wieki wybór

w każdej chwili wybierać muszę

Czy jestem poetą? Nie. Na pewno nie w tym sensie, że interesuję się poezją  na co dzień, piszę mnóstwo wierszy, wydaję tomiki poezji, uczestniczę w spotkaniach poetyckich, konkursach, festiwalach.

Ktoś powiedział, że poetą  można być niekoniecznie pisząc wiersze, bo poezja to wrażliwość na piękno języka, na piękno przyrody i otaczającego nas świata, to duchowość i uczuciowość, a więc to co różni człowieka od  świata przyrody i zwierząt.

Czy jestem poetą? Tak. W takim pojmowaniu poetyckości czuję się poetą. No i  jeszcze do tego dochodzi fakt, że od czasu do czasu próbuję coś napisać wierszem, najczęściej do rymu, ale to tylko dlatego, żeby urozmaicić teksty pisane prozą, żeby je ozdobić, uczynić ciekawszymi i tym sposobem przyciągnąć uwagę moich Czytelników.

Hołduję zasadzie, że jeśli coś piszę, to nie po to, by schować to głęboko do szuflady i od czasu do czasu tam sobie zerknąć po kryjomu, jak do sztambucha. Myślę, że po to się coś pisze, aby ktoś to przeczytał. Ale wiadomo, że z pozyskaniem chętnych do czytania wierszy nie jest łatwo. Stosunek otoczenia do poezji, a zwłaszcza poety jest w najlepszej sytuacji ambiwalentny. Chyba, że się jest Noblistą, Wisławą Szymborską, zwłaszcza z chwilą jej śmierci. Dopiero teraz rozpękła się bania poczytności jej poezji.

Moje wiersze postarzały się w zeszycie, bo pisałem je głównie w latach młodości. Później nie było na to zbyt wiele czasu, nie było też potrzeby. Dziś korzystając z luksusu bycia emerytem (żeby nie było żadnych niejasności odszedłem w stan spoczynku w wieku 68 lat, zanim premier Tusk  wymyślił nową granicę wieku emerytalnego) mam czas nie tylko odgrzebywać dawniejsze dowody talentu, ale też tworzyć coś nowego. A ponieważ dobre Bogi wymyśliły taką zabawę jak blog, a do tego pozwoliły mi  pozyskać sympatię wielu Czytelniczek i Czytelników, więc korzystam od czasu do czasu z tej szansy i drukuję moje wierszyki dla odświeżenia i relaksu.

Zgadzam się z dobrą radą mojej redakcyjnej koleżanki, Marty, żebym lepiej trzymał się jednak prozy. I tak też  będzie, co nie oznacza, że zrezygnuję z zamieszczania wierszy innych poetów.

W swej pisarskiej zabawie na stare lata żyję wciąż w krainie ułudy. Oglądam wokół cudowny świat przyrody i krajobrazów, w otoczeniu których wyrosła nasza Głuszyca. Cenię sobie wolną przestrzeń, gdzie mamy mnóstwo miejsca na świeżym powietrzu. Coraz bardziej zbliżam się do upodobań wielkiego filozofa Immanuela Kanta, o którym mówią, że przez całe życie nie opuścił nigdy swego rodzimego Königsberga (Królewca).

Wiem że jest wokół nas wielki świat, ale i tym małym można się cieszyć i znajdować powody do dumy.  Trzeba umieć odnaleźć w sobie i wokół siebie dobre strony, budować swoje życie na optymizmie i nieustającej wierze, że wszędzie dobrze, ale najlepiej – w swoim domu.

Wolę drzewa bukowe Ostoi od afrykańskich baobabów,

Wolę swojski widok z Rogowca od alpejskiej Przełęczy Św. Bernarda,

A od słonecznych plaż Bałtyku wolę ożywcze kąpiele w swojej wannie !

Ale wszystkich młodych ludzi zachęcam. Poznawajcie świat póki starczy sił i entuzjazmu. I próbujcie o tym pisać, także wierszem, dzielić się z innymi swymi odczuciami i  refleksjami. Może się to okazać i przyjemne, i pożyteczne, a na starość będzie o czym wspominać. Samo życie !

Fot. Marzena M.