Książka o Głuszycy - ad acta

miasto czeka na swoja historię

Wiemy już o tym, że bulwersująca internautów całego świata próba ograniczenia „swobody twórczej”  w Internecie znana jako „Acta” została odłożona ad acta.. Póki co możemy pisać dowoli co nam się chce, nie trzymać się faktów, korzystać z dorobku innych autorów, dodawać własne opinie i interpretacje. W komentarzach możemy też pisać, co nam ślina na język przyniesie. Mamy wreszcie swobodę, by bez żadnych hamulców i ograniczeń pokazać  głębię swej duszy i piękno języka, a inaczej myślących wyzwać od najgorszych, zmieszać z błotem, zdeptać, znieważyć, skompromitować. Może się to podobać lub nie, ale tak jest. Niestety, zwolenników i obrońców takiego stanu rzeczy jest o niebo więcej niż niedoszłych reformatorów.

„Internet dla internautów jest najbardziej wiarygodny, bo podoba im się tylko to, co sami napiszą” - stwierdza w którymś z cotygodniowych felietonów „Gazety Telewizyjnej” Michał Ogórek. Przyznaję  się do tego. Mnie się też najbardziej podoba to, co sam napiszę. Ale często korzystam z myśli i spostrzeżeń komentatorów. Staram się o tym informować, by nie umknęło to naszej uwadze, a tym samym chronić prawa autorskie.

Przytoczę jeszcze jedną przekorną  sugestię Ogórka z innego felietonu w „GW”, w którym staje on w obronie głośnej piosenkarki Dody Elektrody, skazanej przez sąd za naruszenie uczuć religijnych insynuacją, że prorocy biblijni pisali Pismo Święte „narajani i napruci”. A przecież w środowisku show-biznesu muzyczno-piosenkarskiego taki sposób tworzenia jest przejawem normalności i może budzić tylko podziw i uznanie – pointuje M. Ogórek.

Osobiście uważam jakiekolwiek prawne zakazy ograniczające wolność słowa za nieskuteczne, co nie znaczy że należy się godzić z przekraczaniem powszechnie przyjętych norm. Na ogół mamy taką samą możliwość, aby bronić swojej godności i  przeciwstawiać niesłusznym  pomówieniom, jak ci którzy się tego dopuszczają, choć wiadomo, że raz wylane na kogoś pomyje wymagają wiele zabiegów, by się z nich oczyścić, a często plama pozostaje na zawsze.

Myślę że to nie jest takie złe, co robię w internecie choć nie jest efektem upojnego transu, ani skutkiem narajenia i naprucia. Nie mogę więc liczyć na popularność w środowiskach młodzieżowej subkultury. Jest to mój sposób komunikowania się z bliskimi mi wiekiem i inteligencją osobami. Na tym polega istota blogowania, by do otaczającego nas świata móc wyrazić własny stosunek, by dzielić się swoimi przemyśleniami Wiadomo, że nie do wszystkich można trafić, że nie wszystkim to się spodoba, ale w takiej sytuacji każdy internauta może zgasić ekran lub poszukać czegoś innego.

Pokąd będę czytany i nie zabraknie mi tematów, które mogą być interesujące, nie zgaszę ikonki z napisem – nowy post. To o czym mówię dotyczy mojego internetowego blogu „tu jest mój dom”.

Dzięki internetowi mam niebywałą okazję do pochwalenia się swoją inwencją twórczą. A ponadto, gdyby nie internet promocja każdej nowo napisanej książki lub artykułu do gazety byłaby znacznie trudniejsza.

Dziś wracam właśnie do wcześniej już sygnalizowanej sprawy. Dotyczy ona mojej nowej książki – „Głuszyca – miasto włókniarzy”. Pochwaliłem się w blogu jak najszybciej tą nowiną, kiedy tylko zostałem pozytywnie zmotywowany przez nowego burmistrza deklaracją pomocy w jej wydaniu. Nawet zamieściłem pierwszy rozdział o tym, jak Głuszyca zyskała status miasta. Mało tego, przymierzam się, by zamieścić w blogu jeszcze inne rozdziały tej książki. Uczynię to bez najmniejszych wyrzutów sumienia, bo moje promowanie się jest absolutnie bezinteresowne. Nie służy niczemu innemu jak tylko propagowaniu wiedzy o swoim miejscu zamieszkania. Z moich książek, tak samo jak z notatek blogowych, nie czerpię dochodów. Piszę je, bo chcę by coś po mnie pozostało, jakiś materialny ślad mojej egzystencji. To tak samo jak budząca najwyższy podziw pasja mojego kolegi fryzjera, który za ciężko zarobione pieniądze od wielu lat wciąż buduje coś nowego. Przecież on tego nie zabierze ze sobą do grobu. To wszystko pozostanie i będzie służyć potomnym. I wcale nie jest pewne, że to będą potomkowie jego rodziny. Nie to jest najważniejsze. Ważne jest to, że on robi to co umie, co mu daje satysfakcję i pozwoli zachować materialny ślad jego ziemskiego bytowania.

Mam cichą nadzieję, że w ten oto sposób pobudziłem zainteresowanie Czytelników blogu moją nową książką. Tymczasem tak jak na marcowego pierwiosnka, tak samo na książkę musimy poczekać  - do wiosny. Do tej pory, jeśli uda się ją wydrukować wcześniej będzie ona odłożona ad acta, czyli zamknięta w szafie wydawcy. Nie wolno będzie jej nikomu pokazać na oczy. Premiera książki będzie miała miejsce wraz z uroczystością otwarcia Muzeum Głuszyckich Włókniarzy To jest plan działania zaiste sza(r)mancki. Poznałem go w nowoczesnych supermarketach. Tam pozwala się konsumentowi liznąć produkt i po zapoznaniu organoleptycznym podjąć decyzję o zakupie. Dla Państwa mam na dziś li tylko obietnicę, że książkę będzie można pokosztować wcześniej na moim blogu. A trzeba przyznać, że książkę ważną, bo dotąd nikt jeszcze nie pisał na ten temat. Prawdziwa uczta, czyli zetknięcie się z prawdziwą książką o Głuszycy czeka nas  w Centrum Kultury w Głuszycy, a kiedy dokładnie, to się jeszcze okaże.