Historia kołem się toczy

Przerzucając kartki starego kalendarza rzucił mi się w oczy tekst popularnej przed wojną pieśni, będącej obok Roty czymś w rodzaju hymnu narodowego. Słowa do tej pieśni  śpiewanej w tempie poloneza napisał Rajmund Suchodolski:  

„Patrz Kościuszko na nas z nieba,

jak w krwi wrogów będziem brodzić,

twego miecza nam potrzeba,

by Ojczyznę oswobodzić.

Wolność droga w białej szacie

złotym skrzydłem w górę leci,

na jej czole, patrzaj bracie,

jak swobody gwiazda świeci.

Refren: Oto jest wolności śpiew, śpiew, śpiew

My za nią przelejem krew, krew, krew !

Z naszym duchem i orężem

Polak ziemię oswobodzi,

Zdrajca pierzchnie, my zwyciężym,

Bo wódz śmiały nam przewodzi.

Tylko razem, tylko w zgodzie,

a powstańców bedziem wzorem.

Wszak dyktator przy narodzie,

cały naród z dyktatorem!

Ref. Oto jest wolności śpiew…

I jeszcze jeden fragment pieśni patriotycznej  z przeszłości przywołam, a jest to „Warszawianka” z roku 1831, slowa (żeby było dowcipniej) Francuza, Casimira Delavigne, w tłumaczeniu Karola Sienkiewicza:

„Oto dziś dzień krwi i chwały,

Oby dniem wskrzeszenia był!

W gwiazdę Francji Orzeł Biały

Patrząc, lot swój w niebo wzbił.

A nadzieją podniecony

woła do nas z różnych stron:

Powstań Polsko, rzuć kajdany,

dziś Twój triumf, albo zgon!

Ref. Hej kto Polak na bagnety!

Żyj swobodo, Polsko żyj!

Takim hasłem cnej podniety

trąbo nasza, wrogom grzmij! (bis)…

Grzmijcie bębny, ryczcie działa,

dalej dzieci w gęsty szyk.

Wiedzie hufce wolność, chwała,

triumf błyska w ostrzu pik.

Leć nasz Orle w górnym pędzie

sławie, Polsce, światu służ.

Kto przeżyje  -  wolnym będzie.

Kto umiera  wolnym już.

Ref. Hej kto Polak …

Pieśni patriotyczne powstawały w przeszłości, w warunkach niewoli zaborczej. To są piękne pieśni, słuchamy ich i śpiewamy ze wzruszeniem. Ale to są pieśni historyczne. Pamiętamy je częściej z powodu wpadającej w ucho melodii, mniej zaś ze względu na treść. A ich treść budzi dziś refleksję. Nie wolno nam używać ich jako idei przewodniej politycznych programów, jako celów wychowawczych społeczeństwa. Co z nich wynika?

Nie ma większej wartości jak to, by za ojczyznę przelać krew. To żeby dla niej żyć i pracować się nie liczy. To żeby dbać o jej dobre imię też. To żeby pokazać innym, ze jesteśmy narodem  gościnnym, przyjaznym dla innych, nowoczesnym, że mamy za sobą sanacyjną i komunistyczną przeszłość, a dziś stajemy się krajem cywilizowanym, nie ma znaczenia.

Myślę, ze nie muszę kontynuować tego wywodu, bo jest on jasny i zrozumiały. Są takie siły polityczne i środowiska, które ideę patriotyzmu traktują instrumentalnie po to, by w ten sposób pozyskiwać poparcie w wyborach. A skutki. Mieliśmy okazję o nich słyszeć lub oglądać je jeśli nie osobiście, to w środkach przekazu. Co rusz dowiadujemy się o mityngach i pochodach organizowanych w Warszawie przez polityków, którym często towarzyszą zorganizowane grupy młodzieży, a ich celem jest „zadyma”. Z pełnymi ustami haseł o wolności i swobodzie atakują pilnującą porządku policję i swoich rzekomych wrogów politycznych, a kończy się to niszczeniem dobra wspólnego. Przypomnę chociażby wydarzenia w stolicy Polski, Warszawie, w związku z meczem Euro 2012 pomiędzy Polską i Rosją. Bandy „kiboli”, czyli naszej kochanej młodzieży i w Warszawie, i gdzie indziej w Polsce, nie spadają z nieba. One wyrastają na naszej glebie, są karmione odpowiednio dobraną strawą ideologiczną i duchową.. Agresja też nie wyrasta znikąd. Rodzi się szybko i obficie, jeśli nie spotka się z powszechną dezaprobatą i przeciwdziałaniem.

To bardzo przykre i smutne, co się stało, zwłaszcza że spotkało w dużej mierze tak samo pragnących jak my wolności i swobody Rosjan, którzy z tego powodu, aby jej zakosztować, przyjechali do Polski. Nie twierdzę, że tacy byli wszyscy rosyjscy goście Euro 2012, ale na pewno ich zdecydowana większość. Nie napiszę tego, jak zachowali się wobec Rosjan, jakie wznosili okrzyki „nasi młodociani obrońcy Polskości”. Można było o tym przeczytać, usłyszeć i zobaczyć w środkach przekazu. Winnych oczywiście nie ma (poza osobami zatrzymanymi przez policję). Wszystkie siły polityczne obarczają się wzajemnie winą. A może to wina historii, bo historia, jak to stwierdzają mądrzy ludzie, niestety, kołem się toczy.

Fot. Ania Błaszczyk