Czekanie na cud

tam za górą jest stolica

Nie byłem w stanie zdobyć się na heroiczny wyczyn by pojechać do stolicy i wziąć udział w niezwykłych rekolekcjach na Stadionie Narodowym wraz z kilkudziesięciotysięczną rzeszą wiernych. A przecież już samo zbliżenie się do Ojca Bashobory z Ugandy, bezpośrednie wejrzenie w jego nawiedzone duchem bożym oczy, włączenie się w nurt wspólnej modlitwy, to nie to, co telewizyjne seanse z rosyjskim uzdrowicielem Kaszpirowskim. Warszawskie zgromadzenie, jak twierdzi z całą stanowczością jego inicjator arcybiskup diecezji warszawsko-praskiej Henryk Hoser, to nie żadne czary-mary, to Boża ingerencja w ludzkie dusze i ciała, skutkiem której dochodzić może do niezwykłych omdleń, uzdrowień i wskrzeszeń.

Liczyć na cudowne uzdrowienie nie mogę, bo do tego potrzebna jest wiara, że się spełni taki cud, a ja jestem z natury niedowiarkiem. Moje żarliwe modlitwy nie przynosiły jak dotąd żadnych efektów może dlatego, że odbywały się w samotności, bez udziału innych osób, a zwłaszcza duchownych z mocą nadprzyrodzoną. W nadzwyczajnych okolicznościach jakie będą miały miejsce na piłkarskim gigancie mógłbym liczyć na wskrzeszenie młodzieńczej wiary, która podobnie jak zdrowie mocno się nadwyrężyła.

Do Warszawy nie jadę z powodów stricte materialnych. Podróż samolotem nie wchodzi w rachubę, bo doświadczenie lotu smoleńskiego odcisnęło piętno na mojej psychice i sama myśl o zakamuflowanej paczce trotylu podrzuconej do samolotu przez ruskich budzi empatię. A przecież musiałbym dotrzeć na lotnisko we Wrocławiu albo pociągiem, albo samochodem. Obydwa środki lokomocji nie zapewniają bezpieczeństwa podróżowania. Przekonują nas o tym codziennie media informując non stop o dantejskich scenach katastrof kolejowych i wypadków drogowych. Z tego też powodu odrzucam definitywnie jazdę do Warszawy własnym punto-grande, którym zdobywam się na odwagę pojechać od czasu do czasu na zakupy do „Kauflandu” lub „Tesco” w Wałbrzychu. Drogę tę znam na pamięć, a poza tym wiem, gdzie mogę normalnie zaparkować samochód, co jest wykluczone w takich molochach jak Wrocław lub Warszawa.

W moim przypadku jedynym sensownym sposobem podróżowania są własne nogi. Pisałem niedawno o wyczynie niejakiego Kazimierza Palucha, który pieszo w latach dwudziestych przemierzył wzdłuż i wszerz obszar ówczesnej znacznie większej niż obecnie II Rzeczpospolitej. Wprawdzie w obecnej dobie rozwoju komunikacji też nie można wykluczyć niebezpieczeństwa wypadku pieszych, ale są oni jednak w lepszej sytuacji, zwłaszcza gdy zastosują się do rozważanego w Sejmie nakazu noszenia na drogach kamizelek odblaskowych. Bezpiecznymi okazują się pielgrzymki pieszych do miejsc świętych, bo już sama ich paradność powoduje zwalnianie ruchu pojazdów.

Szkoda, że o terminie i miejscu warszawskiego spektrum dowiedziałem się zbyt późno. Może warto byłoby wybrać się na pieszą wędrówkę bocznymi ścieżkami do stolicy. Taka okazja jak ta na Stadionie Narodowym jest warta największych poświęceń.

No cóż, pozostaje mi więc jak dotąd siedzieć w domu i czekać na cud.