Niedziela w Wałbrzyskim

 

 Komentarz WRC z Nowej Rudy do mojego postu „Powoli, ale do przodu” zasługuje na uwagę. Jest dla mnie wyrazem uznania i potwierdzeniem, że zachęta do odwiedzenia różnych zakątków bliskiej mi ziemi wałbrzyskiej nie jest na wyrost. Cieszę się, że moje fascynacje znalazły aprobatę u, jak się okazuje z licznych komentarzy, zaangażowanego turysty i przyrodnika, aktywnego uczestnika życia społeczno-kulturalnego swojej „małej ojczyzny” – „hrabstwa kłodzkiego”. Ale oddaję mu głos:

„Zachęcony poprzednim Pańskim postem i piękną pogodą, wyruszyłem w niedzielę na rekonesans do Krainy Tajemnic i Przygody - i nie tylko przez Głuszycę do Łomnicy.
W łowisku "Złota Woda" śniadanie - smażony pstrąg i przegląd „artefaktów" w dwóch chatach. No i widoki zapierające dech w piersiach, przepiękne góry wokół, jak okiem sięgnąć. Dalej przez Grzmiącą do Sokołowska. Głębokie doliny, strome zbocza Gór Kamiennych (Sudeckie Tatry) i wszędzie niezwykła majowa zieleń,  kwiaty w ogrodach pensjonatów - raj. A do tego na błękitnym niebie wirujące, kolorowe paralotnie. Dodam, że pierwsze narty w Sudetach Środkowych i Wschodnich pojawiły się właśnie w Sokołowsku, przywiózł je norweski kuracjusz

.
I tak dotarłem do Mieroszowa. W Łącznej zwiedziłem ZOO i przez Wałbrzych, Niedźwiedzicę dotarłem do Zagórza Śl. Z wysokości Niedźwiedzicy widoki niesamowite na Góry Sowie. I wszędzie zapraszają obiekty agroturystyki.

Z Zagórza Śl. do Sierpnicy, ale po drodze mała przekąska w "Młynie” w Olszyńcu. W Sierpnicy agroturystyka zaprasza na każdym kroku.

A "hotelik" Pani Magdy Indrian, to piękny, duży obiekt - umówiłem się na konie, bo czas naglił. Jeszcze zajrzałem do "Osówki" (nie miałem kurtki) i nad stawy w Głuszycy, gdzie dawno temu łowiłem raki. W Walimiu zapaliłem znicz na zbiorowych mogiłach tysięcy pomordowanych w "Riese" i kurs na najpiękniejszą przełęcz w G.Sowich – Przełęcz .Walimską  (Sieben-Kurfursten).

W latach 60-tych XIX w, schronisko na przeł. posiadało dużą stajnię dla koni. Ale po co?
W tamtych czasach do Wałbrzycha nie docierała jeszcze kolej - tylko do Świebodzic. Węgiel z wałbrzyskich kopalń był dowożony do Świebodzic wozami ciągnionymi przez konie .Zaprzęgami konnymi wożono węgiel z Wałbrzycha przez  Przeł. Walimską do Dzierżoniowa, Pieszyc i Bielawy. Konie po przebyciu "drogi głodu" (Hungerstrase - obecnie ulica Janusza Kuliga, rajdowcy!) były zmęczone i wymieniano je na przełęczy na "świeże". "Droga głodu" nie była wówczas jeszcze pokryta kostką.

Do Hrabstwa Kł. dotarłem o godz.19-tej po przejechaniu 235 km.

Zgadzam się z Panem, że wszystko idzie "powoli, ale do przodu". Pozdrawiam: WRC.”

WRC dodał jeszcze w kolejnym wpisie, że w Głuszycy obejrzał też galerię w jadłodajni „Finezja”.

Jestem pełen podziwu dla WRC, wiernego Czytelnika mojego blogu i anonimowego komentatora.  Trudno byłoby wymyślić ciekawszą trasę niedzielnej eskapady. A ponadto z uznaniem odczytuję Jego komentarze pełne interesujących i ważnych uzupełnień i rozwinięć tego co napisałem. To ogromna satysfakcja mieć takiego „znajomego”, choć żałuję, że po drodze nie zawadził o moja „hacjendę”. Adres jest mu znany, bo przysyła mi od czasu do czasu zdjęcia ze swojego uroczego ogrodu i pięknej ziemi noworudzkiej. Może więc następnym razem, np. po to by zobaczyć kaczkę w kamieniołomach, zatrzyma się na ul. Warskiego, by obejrzeć mój ogródek przydomowy.  Zapraszam.