Ludwikowice Kłodzkie - terra incognita

betonowy bunkier - jedna z wielu, zagadek  Ludwikowic

Tajemnicza"Muchołapka"

Niezawodny WRC z Nowej Rudy wzbogacił mój ostatni post niezwykle intrygującym komentarzem:

„Otóż wczoraj wreszcie, pomimo nie sprzyjającej pogody zdecydowałem się na wyprawę w okolice owiane legendami i mitami. A mianowicie do tajemniczej konstrukcji o niewiadomym przeznaczeniu jakim jest słynna "Muchołapka". Teren wokół "Muchołapki" został wreszcie doprowadzony do porządku dzięki chłopakom z grup eksploracyjnych, ale "zbiornik" na wodę ze skraplającej się pary jest zasypany, a tam ukryta jest cała tajemnica przeznaczenia "Muchołapki". Doskonale pamiętam jak to wyglądało. Podobną konstrukcję -ale mniejszą - pamiętam z Gór Wałbrzyskich (lata 60-te) na Górze Barbarka. Były tam też zamurowane sztolnie (Ernesteine Stollen)”.

Dla wielu moich Czytelników i „Muchołapka”,  i Miłków, i zaszyty w lasach na zboczach Włodyki (612 m. npm.) i Gontowej (717 m. npm.) kompleks tajemniczych bunkrów, podziemnych sztolni i naziemnych zabudowań z czasów przedwojennych i burzliwych lat II wojny światowej, a więc to wszystko, co działo się wówczas w gminie Ludwikowice Kłodzkie, to zupełna terra incognita.

Tego się nie da opowiedzieć, temu trzeba poświęcić trochę czasu, by moc na własnych nogach pobuszować po okolicy. Odkrywając kolejne „niespodzianki” betonowych obiektów podziemnych, magazynów, odkrytych włazów do sztolni, kominów wentylacyjnych, studzienek i wreszcie  ceglanych resztek budowli naziemnych, a jest ich bez liku, możemy odnieść wrażenie, że znajdujemy się w abstrakcyjnym świecie fantasmagorii. To tak jakbyśmy odsłaniali starożytne zabytki legendarnej Niniwy lub Babilonu. Co to wszystko ma znaczyć, jakiemu celowi miało służyć? Co to był za projekt architektoniczny z wykorzystaniem naziemnych urządzeń infrastruktury i podziemnych sztolni i hal . Kto był jego autorem?

To są zagadki sztuki militarnej objęte tajemnicą wojskową, na które już chyba nigdy nie znajdziemy odpowiedzi. Wszelkie powojenne próby penetracji podziemnych labiryntów nie przyniosły pożądanych skutków, dostęp do większości z nich blokują niemieckie zabezpieczenia. Pozostawione „ślepemu losowi” obiekty ogólnodostępne nie pozwalają na jasne i nie budzące wątpliwości stwierdzenie ich faktycznego przeznaczenia. Nie stały się one punktem zainteresowania odpowiednich służb władzy ludowej zaraz po wojnie. W miarę upływu lat uległy dewastacji. Po fabryce amunicji pozostały tylko ruiny. Betonowe budynki z maskowaniem na dachach wytrzymały najlepiej trudy przemian, po innych zostały resztki murów. Ciekawym miejscem jest wzgórze magazynów, gdzie ukryte są betonowe bunkry najprawdopodobniej wyrobów gotowych. Można tam dotrzeć w miarę przejezdną betonówką, chociaż liczy ona sobie ponad 70 lat.  Na szczycie „autostrada” się kończy w lesie, przy ruinach wartowni. Interesującym się tym kompleksem badaczom i  poszukiwaczom pozostaje tylko snucie hipotez o podziemnych laboratoriach, których celem mogła być produkcja, np. „latających talerzy”. Są świadkowie, którzy obserwowali pod koniec wojny ukazujące się na niebie latające szklane kopuły otoczone poziomym pierścieniem. Kule, opisane powyżej wzbogacone w kamery, mogą być jednym z wielu wynalazków hitlerowców, które wykraczały poza ich epokę (obok rakiet V2 wyposażonych w pierwowzór komputera).

Jednym z projektów wykorzystania wynalazków mógł być "Chronos". Jego głównym elementem miał być napęd oparty na dwóch wirujących w przeciwne strony dyskach wypełnionych rtęcią. Same już dyski, obracając się z olbrzymią prędkością, tworzyły wtórne pole grawitacyjne. Rtęć prawdopodobnie jeszcze zwiększała ten efekt. Napęd ten nazwano "Glocke" - "dzwon".

Prawdopodobnie próby zakończyły się sukcesem, gdyż znaleziono w niemieckich źródłach fragmenty mówiące o pojazdach latających "Vril" i "Haunebu", które miały nadzwyczajne osiągi. "Haunebu-2" miał poruszać się z prędkością 6000 km/h, a jego napęd oparty był na wirujących dyskach - prawdopodobnie chodzi o "Glocke".

Pojazdy "Vril" i "Haunebu" wyglądem i sposobem poruszania przypominają opisy ludzi, którzy widzieli UFO. Oba pojazdy miały kształt spodka, podczas lotu emitowały poświatę o intensywnych barwach. Większość teorii na temat mechanizmu UFO mówi o sztucznej grawitacji - takiej jak w projktach hitlerowców.

Nie wiadomo dokładnie, co stało się z efektami projektu "Chronos" po wojnie. Jedna z teorii mówi o przeniesieniu wszystkiego do bazy w Argentynie (nie ma na to jednoznacznych dowodów). Inną teorią jest ewakuacja wszystkiego do tajnych baz na Antarktydzie.

Być może temu wszystkiemu właśnie miała służyć tajemnicza „Muchołapka” wraz z naziemną elektrownią i fabryką amunicji. Wszystko w pobliżu znanej przed wojną kopalni węgla kamiennego „Wacław”.

ruiny elektrowni

obiekt kopalni "Wacław"

 W okresie międzywojennym, jak czytam na stronie internetowej,  w okolicy działało kilka zakładów oraz kopalnia "Wenceslaus" ("Wacław"), w której 9 lipca 1930 r. doszło do wielkiej tragedii. Wybuch gazu zabił wtedy 151 górników. Na trzy lata wstrzymano eksploatację węgla. Po wznowieniu prac okazało się jednak, że zagrożenie dla pracowników jest zbyt duże, kopalnia pracowała tylko do 1939 r. W 1942 r. założono na terenie wsi obóz dla polskich Żydów. 600 przebywających w nim więźniów pracowało w fabryce amunicji urządzonej na terenie nieczynnej kopalni. W tym samym czasie Niemcy rozpoczęli w ramach projektu "Riese" tajną inwestycję militarną.. Jeńcy pracowali na terenie kopalni i przy drążeniu podziemnych sztolni w głębi okolicznych gór. Miejsca związane z tamtymi wydarzeniami do dziś są regularnie przeszukiwane, niestety nie udało się ich zbadać do końca, bądź też odnaleźć materialnych dowodów, wskazujących na przeznaczenie tej inwestycji. Najlepiej są poznane i zagospodarowane pod względem turystycznym  sztolnie na Gontowej i Włodyce. Do kanonu tajemnic przeszła słynna "Muchołapka", żelbetowa konstrukcja chłodnicza na terenie kopalni, którą niektórzy utożsamiają z czymś w rodzaju lądowiska dla tzw. niemieckich UFO. Poświęcono jej wiele miejsca w książkach dla poszukiwaczy skarbów.  

Ludwikowice Kłodzkie mają jeszcze jedną, równie ponurą historię. Zaraz po wojnie, do 1956 r., we wsi działał obóz Wojskowego Korpusu Górniczego, do którego przymusowo wcielani byli poborowi z rodzin podejrzanych politycznie, uznanych za wrogie reżimowi. Na ten temat niewiele się mówi i pisze, tak jakby stanowił kolejną tajemnicę wojskową. Teren dawnej kopalni znajduje się przy drodze do Jugowa, niecałe 2 km od Ludwikowic Kłodzkich.

Same Ludwikowice, to jedna z najładniej położonych w przełęczy górskiej dawnych wsi łańcuchowych. Był taki czas, gdy pretendowała do uzyskania praw miejskich. Ale to już historia, do poznania której zapraszam w kolejnym poście.