Zielono mi

„O zieleni można nieskończenie.

Powielając dźwiękiem jej znaczenie,

Można kunsztem udatnych powieleń

Tworzyć światu coraz nowszą zieleń.

Nie dość słowo z widzenia znać. Trzeba

Wiedzieć jaka wydała go gleba,

Jak zalęgło się, rosło, pęczniało,

Nie  -  jak dźwięczy, ale jak dźwięczało,

Nie  -  jak brzmi, ale jakim nabrzmieniem

Dojrzewało, zanim się imieniem,

Czyli nazwą, wyrazem rozpękło,

W dziejach wzrostu słowa  -  jego piękno”…

Tak sobie myślę przywołując strofę z wiersza Tuwima „Zieleń”, zaprzęgnięty któryś kolejny dzień do wiosennych prac w ogródku. Spóźniona tegoroczna wiosna nie pozwala, by robotę rozłożyć w czasie. Trzeba się śpieszyć tak samo, jak czyni to przyroda, która z impetem nadrabia stracone dnie. I zrobiło się w mgnieniu oka zielono, ale także kwieciście, kolorowo. Najpierw zakwitła czereśnia, potem jabłonie i bzy. Teraz jest już barwnie na skalniaku, na grządkach kwiatowych i krzewach, a przebijające się przez chmury wiosenne słońce ozłaca ogród klejnotami promieni.

Co ja mogę, że nie chce mi się w tym momencie siadać przy ekranie monitora i klawiaturze, choć nie powiem, żeby to było dla mnie nieprzyjemne. Lubię nanosić na bieluchną przestrzeń ekranu plony swoich przemyśleń. Teraz też czynię to z przejęciem, zwłaszcza że nie czyniłem tego od kilku dni.

A kopanie grządek, rozdrabnianie, grabienie, sianie i sadzenie warzyw i kwiatów, koszenie trawników i wszystkie inne zajęcia na łonie natury mają swoją niezaprzeczalną wartość. Człowiek znajduje czas do spokojnych, niczym nie zakłócanych rozmyślań. Nie ma tu prasy, radia, telewizji, komputera, książek. Jest świeże powietrze, ciepło, cisza i wspaniała wokół przyroda. Jest zieleń w swych „udatnych powieleniach” i odcieniach. Jest naturalna egzemplifikacja tego co mieści się w najważniejszym pytaniu człowieka o sens życia. Skąd to się wszystko bierze, że z maleńkiego nasionka wyrastają duże, dorodne rośliny, że korzonkami drzew i krzewów przenikają soki glebowe w górę aż do korony, zapełniając gałęzie gąszczem liści i kwiatów, a nieco później owocami? Jaka to siła powoduje i skąd się ona bierze? Jak to się dzieje, że ten proces powtarza się jak islamska mantra co rok, nieprzerwanie, od zarania dziejów?

Oj, rodzi się tych pytań wiele, wiele więcej, w czasie podlewania grządek i trzeba wreszcie spokojnie je sobie zadać bez mentorskich zadufanych epistoł uczonych Pisma Świętego lub laickich etyków. I najlepiej jeśli odpowiedź na nie odnajdziemy w swoim wnętrzu, w swojej duszy.

I ja już, już miałem tę odpowiedź jaśniejącą jak słońce, już miała ona zaświtać w mym umyśle, gdy nagle usłyszałem krzyk żony: przerwij to kopanie, patrz przywieźli drzewo do kominka !

No jasne, przez parę dni znów nie będzie pisania, bo trzeba się wziąć za rąbanie. Ferie wiosenne w moim blogu mogą się przedłużyć. Ale najgorsze jest to, że dalej wiem, że nic nie wiem !