Po trzech latach

Mój blog jak latarnia morska ?

Mój blog ma dopiero trzy lata, a wydaje mi się taki stary. Tak samo jak ja, liczący sobie już trzy ćwiartki stulecia. Bo też blog jest zwieńczeniem tego, co rosło we mnie przez liczne lata. Dopiero teraz promieniuje całym blaskiem. Myślę o emocjonalnym przywiązaniu do obecnego miejsca zamieszkania, które stało się po latach domem rodzinnym. To jest rzecz szczególna w życiu każdego człowieka. Jeśli takie czy inne koleje losu spowodują opuszczenie jego miejsca urodzenia, nie jest tak łatwo mu się przystosować do nowych warunków. Większość z nas na Ziemiach Zachodnich, to tak zwana ludność napływowa. By zbudować tu nowe gniazdo rodzinne potrzeba było na to wiele czasu. Bardzo często jest to sprawa kilku pokoleń.

To jedna z refleksji, które urosły w czasie mojego tegorocznego pochodu pierwszomajowego. A był to pochód mało paradny, bez muzyki marszowej, werbli i gwarnego poszumu tłumów. To po prostu najzwyczajniejszy poranny spacer z moim czworonożnym towarzyszem utartym łomnickim szlakiem. W promieniach porannego słońca tegoroczna wczesna wiosna robiła szczególne wrażenie. Kopulasta Ostoja wydała się bardziej wyrazista i swojska, uderzała intensywną barwą świeżej zieleni. Soczyste łąki pod lasem upstrzone mnóstwem żółtych mleczów robiły wrażenie artystycznych kobierców. To prawdziwe dzieło sztuki, a jego twórcą - matka natura. Także moja Głuszyca, ni to miasto, ni wieś, była nadzwyczaj powabna. Obserwowana z oddali budziła zachwyt swym położeniem w otoczeniu zalesionych wierzchołków gór.

Pomyślałem też, jak to dobrze, że nie muszę tak jak to dawniej bywało, pędzić rankiem do szkoły, gdzie trzeba było z młodzieżą formować pierwszomajowy pochód. Ponieważ było to zajęcie przymusowe, budziło mój wewnętrzny sprzeciw, tak samo jak dzisiejsze obowiązkowe rekolekcje narzucone szkołom w rzekomo świeckim kraju. Ten kraj od czasów powojennych był i jest „sowiecki”, a swoboda religijna to czcze słowo, tak samo jak demokracja. Uciekliśmy z deszczu pod rynnę. Ale to już zupełnie inna sprawa „parszywej polityki”, od której lepiej trzymać się z dala, choć to jest prawie niemożliwe we współczesnym świecie.

Mój blog jest dość wyjątkowy. Sam jestem zdumiony obfitością tematyczną, a także ilością postów (610), komentarzy (1762) i wyświetleń (207 tys.). Kawał dobrej roboty, tak mi się przynajmniej wydaje, zwłaszcza że pochłaniało to sporo czasu. Nie udało mi się osiągnąć zbyt wiele dla promocji blogu. Wiem, że są różne możliwości i można było w tym zakresie osiągnąć znacznie więcej. Nie pisałem blogu ani dla sławy, ani dla pieniędzy. Chciałem trafić głównie do osób z mojej „małej ojczyzny”, z regionu wałbrzyskiego, którego w swej zasadniczej części dotyczy treść notatek. Chciałem tchnąć w nich wiarę, że rozwój turystyczny regionu może stać się kołem zamachowym dla całej gospodarki regionu. Nie ograniczyłem się tematycznie tylko i wyłącznie do regionu, a odstępstwa narastały w miarę upływu czasu, z chwilą wyczerpywania się tematów lokalnych.

Cieszę się, że część mojej blogowej twórczości została utrwalona w formie książkowej. Ukazały się dwie części „Głuszyckich kontemplacji”, a także atrakcyjny, jedliński albumik „U źródeł Charlotty”. Mam sygnały, że już na ukończeniu są prace redakcyjne nad dużą książką – albumem „Wałbrzyskie powaby”, której treść i fotografie dotyczą walorów turystycznych Wałbrzycha i całego regionu wałbrzyskiego. Będzie ona dostępna także w internecie, a więc ułatwi internautom poznanie jej zawartości.

Cieszę się też, że moje zachwyty nad walorami turystyczno - krajobrazowymi ziemi wałbrzyskiej, jej bogatą historią i aktualną szansą, by stać się kolejnym atrakcyjnym i ważnym regionem turystycznym w kraju, z Wałbrzychem jako stolicą tego regionu, że ta cała idea przewodnia moich felietonów w blogu i na falach lokalnej rozgłośni radia „złote przeboje”, staje się coraz bardziej bliska i osiągalna. Świadczy o tym boom inwestycyjny w samym Wałbrzychu i przedsięwzięcia służące rozwojowi turystyki w tym mieście (zamek Książ), a także budzące nadzieję osiągnięcia miast i gmin wokół Wałbrzycha, to co się dzieje na Dzikowcu w Boguszowie-Gorcach, nad Jeziorem Bystrzyckim i zamku Grodno w Walimiu, a także w Jedlinie-Zdroju, w Mieroszowie, Szczawnie-Zdroju, Głuszycy, w gminach wiejskich takich jak Stare Bogaczowice, Czarny Bór. Pędzimy do przodu i co najważniejsze - wspólnym frontem, nie ważne jak on się nazywa, czy aglomeracja wałbrzyska, czy LOT, ale ważne że we wspólnym zrozumieniu, zgodzie i harmonii. A to jest fundament sukcesu.

Mój blog miał dotąd formę nieomal dziennika. 600 postów w ciągu trzech lat, to średnio 200 rocznie. To bardzo dużo, prawie jeden post co dwa dni. Niestety, nie mam już szans, by to dzieło w takim zakresie kontynuować. Muszę ograniczyć ilość, a lepiej popracować nad jakością i trzymać się zasady znanej z przesłania któregoś z wielkich pisarzy: „jeżeli możecie nie pisać, nie piszcie”. Ja mogę nie pisać, jeśli nie mam tematu, który mnie zafascynuje i nie mam przekonania, że to co napiszę spotka się z zainteresowaniem moich Czytelników. Będę więc pisał rzadziej, ale nie wyłączam jeszcze klawiatury na stałe. Moich drogich Czytelników bardzo proszę - od czasu do czasu zaglądajcie na stronę blogową - „tu jest mój dom”. I proszę o cierpliwość i wyrozumiałość.