Po sześciu latach blogowania

Mój blog ma dopiero sześć lat, a wydaje mi się bardzo stary. Tak samo jak jego autor, liczący sobie już ponad trzy ćwiartki stulecia. Ale blog jest zwieńczeniem tego, co rosło we mnie przez liczne lata. Dopiero teraz promieniuje całym blaskiem. Myślę o emocjonalnym przywiązaniu do obecnego miejsca zamieszkania, które stało się po latach domem rodzinnym. To jest rzecz szczególna w życiu każdego człowieka. Jeśli takie czy inne koleje losu spowodują opuszczenie jego miejsca urodzenia,  nie jest tak łatwo mu się przystosować do nowych warunków.  Większość z nas na Ziemiach Zachodnich, to tak zwana ludność napływowa. By zbudować tu nowe gniazdo rodzinne potrzeba było na to wiele czasu. Bardzo często jest to sprawa kilku pokoleń.

To jedna z refleksji, które urosły w czasie mojego niedzielnego medytowania, A powód był szczególny, bo świadomość tego, co się ma stać jutro (w poniedziałek 4 września) wyzwoliła we mnie wspomnienia z przeszłości. Pomyślałem sobie, jak to dobrze, że nie muszę w obecnych czasach w szkole witać nowego roku szkolnego i rozpoczynać od nowa jak  co roku realizacji programu nauczania języka polskiego czy historii. Przed laty było to dla mnie zawsze wzruszające i miłe przeżycie. Nieomal przez wszystkie lata mojej kariery nauczycielskiej szkoła była miejscem ustabilizowanym i dobrze zorganizowanym. Po wakacjach powracało się do pracy z tymi samymi koleżankami i kolegami, z tymi samymi dziećmi i z tymi samymi programami nauczania i podręcznikami. Nauczyciel wiedział czego będzie uczył  i w których klasach, nie musiał obawiać się, że straci pracę lub, że zabraknie mu godzin do etatu. Będąc przez jakiś czas dyrektorem szkoły 1 września nie był dla mnie aż takim dniem szczególnym, bo w szkole spędzało się wiele czasu także w wakacje z powodu  prac remontowych lub kolonii letnich. Dobrze wspominam moje 3 pierwsze lata w szkołach podstawowych w Maciejowicach k. Otmuchowa, w boguszowskim Lesieńcu i głuszyckiej jedynce, a potem 15 lat  w szkole włókienniczej, którą tworzyliśmy od początku, a jeszcze potem kolejne 16 lat w jedlińskiej oświacie. Destrukcyjna reforma edukacji za rządów AWS-u miała miejsce, gdy byłem już samorządowcem powiatowym. Odnosiłem się do niej krytycznie, bo burzyła całą, moim zdaniem, dobrze zorganizowaną strukturę szkolną, z ośmioklasówką, szkołami zawodowymi, liceami i technikami. Trzeba to było naprawiać, tam gdzie szwankowało, unowocześniać i doskonalić, a nie burzyć i budować od nowa. No ale stało się, skrócono podstawówkę, wymyślono gimnazja i szkoły ponad gimnazjalne, zaczęło to wszystko coraz to lepiej funkcjonować, przyzwyczailiśmy się do nowej struktury szkolnej i co? Kolejna reforma, a z nią powrót do tego samego, co było wcześniej. To jest barbarzyństwo oświatowe. Nie można wciąż eksperymentować na takim organizmie, jakim jest edukacja. Jej wysoki poziom zależy przede wszystkim od  ukształtowanej w ciągu lat struktury szkolnej, od w miarę stałej kadry pedagogicznej, od mądrości programów szkolnych i podręczników, od  tradycji szkolnych i przywiązania do szkoły dzieci i rodziców. To co się dzieje, gdy edukację narodową wzięli w swoje łapy rządowi politycy, zakrawa na sabotaż. Politycznie narzuceni ministrowie nie liczą się z opiniami świata naukowego, doświadczonych pedagogów i nauczycieli. Dla nich liczy się aktualna linia polityczna partii rządzącej. A przecież można ją w miarę rozsądnie realizować bez ustawicznego burzenia porządku szkolnego.

Czytam o tym w artykule „Po dzwonku” w najnowszym numerze „Polityki”, w którym prof. Stanisław Dylak pisze: „dopóki edukacja będzie politycznie uwikłana, nie ma szans na sensowne zmiany. A świat nam odjeżdża. Od Amerykanów dzieli nas pokolenie”. Świat się zmienia w tempie ekspresowym, dziś mamy instrument wielkiej wagi, a jest nim internet. Tworzy on zupełnie nową sytuację również w dziedzinie edukacji. Powinniśmy powoli wygaszać system klasowo-lekcyjny, a nauczanie przedmiotowo-podręcznikowe jest przeszłością. Szkoła przegrała z mediami, zignorowała zmiany jakie zaszły na świecie. Jeśli do tego przeprowadza się harakiri na systemie szkolnym, a takim jest obecna deformacja systemu szkolnego i powrót do tego, co już wtedy było przeżytkiem, to oznacza że staniemy się grajdołkiem Europy. Warto zajrzeć do tego artykułu, tam w szczegółach dowiadujemy się w jakim kierunku powinno się kroczyć, jakich zmian dokonywać w organizacji życia szkolnego i metodach nauczania by dogonić świat.

Niestety, są to gorzkie konstatacje przy niedzieli, kiedy w promieniach porannego słońca na koniec wakacji można by się cieszyć resztkami lata. Kopulasta Ostoja wydaje się bardziej wyrazista i swojska, uderza intensywną barwą pomarańczowych odcieni zieleni. Soczyste po świeżym deszczu łąki pod lasem upstrzone mnóstwem różnokolorowych ździebeł trawy robią wrażenie artystycznych kobierców. To prawdziwe dzieło sztuki, a jego twórcą  - matka natura.

Niestety, zamiast się z tego cieszyć, chce się płakać.

Cała moja Głuszyca, ni to miasto, ni wieś, wydaje się nadzwyczaj powabna. Obserwowana z oddali budzi zachwyt swym położeniem w otoczeniu zalesionych wierzchołków gór. Idę  sobie z Osiedla „Słoneczne Wzgórze”, z którego roztacza się przecudowny widok na okoliczne wzgórza, upstrzone czerwonymi dachami budynków. Po drodze widzę jak rośną w górę ściany krytego basenu kąpielowego przy głuszyckiej tysiąclatce. Kiedyś za moich czasów taka inwestycja była nie do pomyślenia. Przy szkole nr 2 nie tak dawno zbudowano salę gimnastyczną, a przy niej już w tej kadencji ogrodzone boisko sportowe. W budynku gimnazjum ma być teraz żłobek. Po nowej reformie znakomity wielopiętrowy obiekt  z zabytkowym budynkiem szkolnym, niezłym wyposażeniem w pomoce naukowe, z pracownią informatyczną i sprzętem audiowizualnym, z halą gimnastyczną i boiskami, nie zmieścił się w planach reorganizacji szkolnictwa gminnego. Głuszyca już wcześnie straciła szkołę średnią, a liczba dzieci w szkołach podstawowych wyraźnie zmalała. To gimnazjum było szansą dla młodocianych i ich rodziców, bo była to prawie że średnia szkoła na miejscu, bez konieczności dojazdu do Wałbrzycha. Serce się kraje, gdy się o tym pomyśli. A pani minister ze Świebodzic twierdzi, że nic się  złego nie stało, a reforma jest czyniona na życzenie rodziców. Pośpiech w reformie był tak duży, że nie starczyło czasu na przeprowadzenie referendum, którego domagał się prawie milion obywateli tego kraju. Może rząd PiS-u przejrzałby wtedy na oczy.

Ale nie tylko o tych refleksjach nauczyciela - emeryta chciałem dziś napisać, bo przecież w tytule zaznaczyłem, że chodzi o dorobek blogowy ostatnich sześciu lat.

Mój blog jest dość wyjątkowy. Sam jestem zdumiony obfitością tematyczną, a także ilością postów (1275), komentarzy (4240) i wyświetleń (575 tys.). Kawał dobrej roboty, tak mi się przynajmniej wydaje, zwłaszcza że pochłaniało to sporo mojego wolnego czasu. Nie udało mi się osiągnąć zbyt wiele w promocji blogu. Wiem, że są różne możliwości i można było  zrobić znacznie więcej. Nie mogę się równać z wieloma blogerami, których mądrość życiowa, wykształcenie, wiedza i inteligencja przewyższają wielokroć poziom mojego pisania i moich ilustracji. To są blogerzy na skalę ogólnokrajową, a ja tylko regionalną. Nie  prowadzę blogu ani dla sławy, ani dla pieniędzy. Chcę trafić głównie do osób z mojej „małej ojczyzny”, z regionu wałbrzyskiego, którego w swej zasadniczej części dotyczy treść notatek. Chcę tchnąć w nich wiarę, że  warto postawić na rozwój turystyczny regionu. Może on stać się kołem zamachowym dla naszej gospodarki. Nie ograniczyłem się tematycznie tylko i wyłącznie do regionu, a odstępstwa narastały w miarę upływu czasu, z chwilą wyczerpywania się tematów lokalnych. To co się dzieje w polityce mojego kraju nie pozwala mi milczeć i biernie obserwować jak się wali to wszystko, co mogło naszą Polskę uczynić przyjaznym i bezpiecznym domem ojczystym dla wszystkich jego mieszkańców.

Cieszę się, że część tej blogowej twórczości została utrwalona w formie książkowej. Moje zachwyty nad walorami turystyczno - krajobrazowymi ziemi wałbrzyskiej, jej bogatą historią i aktualną szansą, by stać się kolejnym atrakcyjnym i ważnym regionem turystycznym w kraju, z Wałbrzychem jako stolicą tego regionu, nie są jak się okazuje na wyrost. Idea przewodnia moich felietonów w blogu i na falach lokalnej rozgłośni radia „złote przeboje”, a także w wałbrzyskim tygodniku DB 2010, staje się coraz bardziej bliska i osiągalna. Świadczy o tym boom inwestycyjny  w samym Wałbrzychu i przedsięwzięcia służące rozwojowi turystyki w tym mieście (zamek Książ), a także budzące nadzieję osiągnięcia miast i gmin wokół Wałbrzycha. Wiele dobrego się dzieje na Dzikowcu w Boguszowie-Gorcach, nad Jeziorem Bystrzyckim i zamku Grodno w Walimiu, a także w Jedlinie-Zdroju, w Mieroszowie, Szczawnie-Zdroju, Głuszycy, w gminach wiejskich takich jak Stare Bogaczowice, Czarny Bór. Pędzimy do przodu i co najważniejsze  -  wspólnym frontem, nie ważne jak on się nazywa, czy aglomeracja wałbrzyska, czy LOT, ale ważne że we wspólnym zrozumieniu, zgodzie i harmonii. A to jest fundament sukcesu.

Mój blog miał dotąd formę nieomal dziennika. 1275 postów w ciągu sześciu lat, to średnio 200 rocznie. To bardzo dużo, prawie jeden post co dwa dni. Niestety, nie mam już szans, by to dzieło w takim zakresie kontynuować. Muszę ograniczyć ilość, a popracować nad jakością i trzymać się zasady znanej z przesłania któregoś z wielkich pisarzy: „jeżeli możecie nie pisać, nie piszcie”. Ja mogę nie pisać, jeśli nie mam tematu, który mnie zafascynuje i nie mam przekonania, że to co napiszę spotka się z zainteresowaniem moich Czytelników. Będę więc pisał rzadziej, ale nie wyłączam jeszcze klawiatury na stałe. Moich drogich Czytelników bardzo proszę  - od czasu do czasu zaglądajcie na stronę blogową  - „tu jest mój dom”. I proszę o cierpliwość i  wyrozumiałość.

I tym to sposobem rozpocząłem uroczyście zamiast roku szkolnego nowy rok blogowy, choć faktycznie stało się to nieco wcześniej, bo już w czerwcu tego roku.

Fot. Zbigniew Dawidowicz