Kraj, w którym demokracja jest parodią jej sensu

to właśnie oni chcą wolnych wyborów

Od dziecka mam okazję żyć w kraju rzekomo demokratycznym. Najpierw był to PRL, potem III i IV i ponownie III Rzeczpospolita. Przez nieomal pół wieku byłem ustawiczne karmiony propagandową papką o zaletach demokracji ludowej. Na każdym kroku -  w szkole, na studiach, w prasie, w radiu, a potem w telewizji -  słyszałem i czytałem o wyższości socjalistycznego ustroju, gospodarki i kultury nad zgnilizną kapitalizmu.  Czym była ta demokracja z kierowniczą rolą jednej totalitarnej partii, czym były „demokratyczne” wybory z prawie stuprocentowym uczestnictwem wyborców, czym był w ogóle PRL, okazało się ostatecznie po przemianach ustrojowych 25 lat temu. Dziś wiemy, że PRL to było jedno zbiorowe kłamstwo o czym prawie wszyscy wiedzieli, ale z różnych względów poddawali się temu procesowi zniewolenia pod presją despotycznej władzy i wszechogarniającej propagandy. Dopiero pod naciskiem powszechnego zrywu „solidarnościowego” 1989 roku i  w wyniku porozumień „okrągłego stołu”  miały miejsce w kraju demokratyczne wybory. Stała się rzecz dotąd niewyobrażalna, przyniosły one ze sobą upadek socjalizmu i wejście na kapitalistyczną drogę gospodarki wolnorynkowej. A fundamentem tych przemian okazała się  zachodnioeuropejska idea wolności, niepodległości i  demokracji.

Tak,  tak, zachłysnęliśmy się tymi wzorami płynącymi z Zachodu. Naszym ideałem stały się Stany Zjednoczone. Zajęły miejsce Związku Radzieckiego, bo my Polacy musimy mieć od dawien dawna wielkiego patrona, z którego bierzemy przykład do naśladowania. ZSRR został nam narzucony, za to teraz dokonaliśmy samodzielnego wyboru. USA  - to jest nasza idylla. Tak jak w Stanach istotą naszego ustroju politycznego jest wolność i demokracja, zaś gospodarczego – kapitalizm. 

Nie potrzeba było zbyt dużo czasu, by uwierzyć i zaufać naszym nowym ideologom i wyłonionym w wyborach politykom. Uznaliśmy bez zastrzeżeń, że mamy prawdziwą demokrację, bo przecież wzorowaną na zachodniej, a także że nie ma nic lepszego w gospodarce niż kapitalizm.

Zgodziliśmy się na przyjęcie ordynacji wyborczej pozwalającej preferować w wyborach kandydatów  ustawionych na czele list wyborczych przez liderów partyjnych. Zgodziliśmy się na niejasne dla prostego wyborcy, zawiłe i zakamuflowane metody przydziału mandatów w wyborach powiatowych i wojewódzkich, a także na  podział gmin na okręgi wyborcze, który pozwala wyborcy na decydowanie o jednym, najwyżej dwóch kandydatach do rady gminnej, podczas gdy rozsądny wyborca małej gminy chciałby decydować o pełnym składzie organu samorządowego. W obecnej sytuacji wielu wyborców stwierdza, że szkoda zelówek, by iść na wybory.

Zgodziliśmy się na finansowanie kampanii wyborczych kandydatów największych partii politycznych z budżetu państwa, podczas gdy szary obywatel, jeśli chce kandydować musi pokrywać koszty kampanii z własnej kieszeni. Gdzie tu jest mowa o konstytucyjnej zasadzie równości. Nie potrafię zrozumieć dlaczego partie nie utrzymują się ze swoich składek i z nich tylko i wyłącznie finansują kampanie wyborcze? Dlaczego tak horrendalne kwoty przeznaczane są na bilbordy, telewizyjne spoty, jeżdżenie po kraju i ustawicznie następujące po sobie kampanie wyborcze, a wszystko z budżetu państwa lub niejasnych dotacji sponsorów?

Nasze tzw. demokratyczne wybory  są podobnie jak w PRL-u parodią sensu demokracji, a upartyjnienie wyborów jest jej zaprzeczeniem. Lud w obecnej Polsce tak samo jak za PRL-u nie ma wiele do powiedzenia, jest tylko narzędziem w tzw. grze wyborczej.

Nie będę rozwijał tego tematu, bo mówi się o tym i pisze obecnie dość sporo. Dopiero teraz w prezydenckiej kampanii wyborczej znalazł on swoje odbicie, czego wymownym dowodem jest wynik wyborczy kandydata na prezydenta, piosenkarza, P. Kukiza. 

Potwierdzeniem krytycznych opinii na temat naszej demokracji są badania opinii społecznej, w których autorytet naszego sejmu i senatu, a także wielu znanych polityków leży w gruzach. Posłużę się zacytowaniem paru ciętych komentarzy wyjętych ze stron internetowych. Oto opinia jednego z internetowych komentatorów:

- Ten kraj, który jest wolny, to społeczeństwo, które jest wolne, zgotowały dużej grupie ludzi podłe życie. Mogliśmy iść inną ścieżką. Wybraliśmy antyspołeczny neoliberalizm w sferze gospodarczej a w ideologicznej konserwatywny, włażący buciorami do naszych łóżek i sumień, wsteczny narodowy katolicyzm, z nutą obłędnego mesjanizmu rodem z innej epoki…
O problemach społecznych dowiadujemy się sporadycznie z telewizji, w trakcie kolacji, gdy w Polsce rozbił się na drodze bus przeładowany robotnikami. Jest kilka programów tematycznych, które mówią o ciężkich losach niektórych współobywateli ale nie sposób je oglądać, gdyż w większości przypadków włos się na głowie jeży, że przyczyną ich nieszczęścia jest własne państwo i jego urzędnicy.

Fakty są takie, że gdyby te 10 mln członków pierwszej Solidarności przewidziało choćby w połowie, czym zakończy się ich walka, to 9,5 mln z nich zostałoby w domu, zamiast strajkować, protestować i popierać spółdzielnię, myjącą okna w wieżowcach. Komuna w tamtej postaci nie mogła się uratować, ale to co ją zastąpiło jest jeszcze gorsze. Grupę ustawionych aparatczyków zastąpiła grupa głodnych władzy, profitów i żądnych zemsty za krzywdy, prawdziwe i urojone. 

A oto kolejna opinia:

- Ja kocham Polskę, bo w niej nie muszę mieszkać, dzięki temu moje dziecko doszło do połowy podstawówki, ani razu nie słysząc słowa "aborcja" i nie oglądając krwawych strzępów płodów, a słowo Smoleńsk słyszało tylko ode mnie, kiedy pytało pięć lat temu, dlaczego jestem taka zdenerwowana. Gdybym w tej chwili musiała wychowywać dziecko w Polsce, w obecnie panującym klimacie społeczno-ideowym, chyba bym się pochlastała i rzeczywiście znienawidziła ten kraj do szczętu.  W tej chwili zdarza mi się tylko nienawidzić paru polityków różnych opcji, najobrzydliwszych  łgarzy i krętaczy, obskurnych karierowiczów preferowanych przez media, ale tłumaczę sobie, że to są tylko małe wrzody na dupie Polski, a ja normalnie wolę patrzeć na jej twarz - język, literaturę, kulturę..

I jeszcze kolejny komentarz:

- Mija dwadzieścia lat od tzw. przemian ustrojowych i ... poza grupą wybrańców to państwo nie jest w stanie zapewnić obywatelowi NIC- ani usług medycznych, bezpieczeństwa, opieki prawnej - sądy to burdel na kółkach, sprzedano nas jak bydło bankom, zachodnim korporacjom, "biznesmenom".  Beneficjentami są politycy, administracja, członkowie korporacji, kościół, biznes, zagraniczne korporacje - szary obywatel jest ZEREM!!!
To nawet nie jest demokracja - szanse na udział w rządzeniu mają tylko ci którzy już w sejmie są,  układ doskonale zakonserwowany - albo Józek albo Franek albo Waldek - nikt INNY !!!  A ten mi tu znowu o Smoleńsku !!!

Nie jestem wyjątkiem, jestem jednym z wielu Polaków, którzy nie godzą się na kontynuowanie tego stanu rzeczy. Jest cień szansy, że uda się go przerwać w październikowych wyborach. A czy ją wykorzystamy? Wszystko zależy od tego, czy damy się znów nabrać na piękne hasła i obiecanki politykom, którzy nie robią nic by Polska była krajem prawdziwie demokratycznym, w którym liczy się najbardziej opinia społeczna, a także politykom, którzy o niczym innym nie myślą jak tylko o tym jak utrzymać lub jak zdobyć władzę.