Ukraińskie reperkusje

w hołdzie bojownikom z Majdanu

Nie zamierzam w moim maleńkim blogu rozwijać tematu ukraińskiej „wojny domowej”, jestem tak samo jak miliony ludzi na świecie duchem i sercem z tymi Ukraińcami, którzy zapragnęli wolności jak kwiat dżdżu, a spadające z cokołów posągi Wodza Rewolucji, Włodzimierza Lenina, są tego realnym i symbolicznym potwierdzeniem. Ukraina chce wreszcie być wolna. Ukraina tę wolność okupiła ofiarami milionów ofiar stalinowskich represji, które dotknęły wieś w czasie porewolucyjnej dyktatury proletariatu. Ukraina nie różni się wiele od Polski pod zaborami, a jej fikcyjna niezależność została obnażona właśnie teraz, gdy obecny prezydent, polityczny woltyżer, Janukowicz, spalił całkowicie swój numer cyrkowy jako rzekomy zwolennik wejścia Ukrainy do Unii Europejskiej. Niepodważalny dowód, to jego telefony do Putina w czasie newralgicznej nocy, z 20 na 21 lutego, kiedy ważyły się losy dalszego rozlewu krwi nie tylko na Majdanie w Kijowie, ale już w całym kraju. Ukrainie jest znacznie trudniej, niż Polsce wyzwolić się spod kurateli sąsiada, Imperium Rosyjskiego, bo z nim dzieli dziesiątki lat wspólnej historii i graniczy bezpośrednio, stanowiąc w tej chwili jego forpocztę. Wstąpienie do Unii, to jedyny skuteczny sposób, by się od Rosji uniezależnić politycznie i wkroczyć na drogę rozwoju gospodarczego.

O tym co się działo i dzieje w bliskiej nam Ukrainie jest teraz głośno we wszystkich mediach. Jak zawsze w takich przełomowych momentach są na ten temat różne opinie i prognozy. Nie mam zamiaru powielać tego, co zostało już powiedziane. Jeśli zdecydowałem się mówić o ukraińskich reperkusjach, to tylko w odniesieniu do tego, co stało się w związku z kijowską „rewolucją” u nas w Polsce.

Na początek oddam głos Natanowi Tenenbaumowi, związanemu z Głuszycą poecie i bardowi „Solidarności”. W Sztokholmie, gdzie wyemigrował w latach 80-tych, napisał on w 1990 roku, w wierszu „Impresja polska na motywach Ernesta Brylla”, co następuje:

„Stare dęby jesienne pożarem się złocą,

znów mi kurant kolejną dekadę wydzwania

i powracają do mnie jak zawsze pytania.

Zanim ogarnie wszystko zmierzch brzemienny nocą

Siebie pytam, bo kogóż, gdy dzień gaśnie w blaskach:

Czemu smutny Pan Jezus na świętych obrazkach?

Polska – czy to choroba, przekleństwo, czy łaska?

Dlaczego się nie lubią dawni przyjaciele?

Czy wolności za mało ludziom? Czy za wiele?

Kto nam znów myśli mąci i słowa koślawi?

Czemu krzyżyk na piersi, a w piersi nienawiść?

Czy kadzidło człowieka do Boga przybliża?

Czy starczy w Polsce Żydów, by rozpiąć na krzyżach?

Jak mam nazwać tę otchłań, niżej dna rozpaczy?

Czy w godzinie ostatniej człek Bogu przebaczy?

Kiedy przyjdzie ta chwila?... I co będzie później?

Czemu wątpię, miast wierzyć? … I dlaczego bluźnię ?

Przypomniałem sobie te słowa obserwując zdarzenie, które miało miejsce na naszej sali sejmowej w dzień po kijowskiej masakrze. Apel premiera D. Tuska o jedność polityczną i zgodę na zastosowanie sankcji wobec rządu Wiktora Janukowicza został przyjęty zarówno przez koalicję jak i opozycję, a prezes PiS-u, Jarosław Kaczyński wraz z innymi posłami opozycji bił Tuskowi brawo. To samo zrobił Tusk po deklaracji poparcia wypowiedzianej przez Kaczyńskiego.

To wydarzenie bez precedensu. Myślę, że dla większości Polaków, tak samo jak dla mnie wydawało się rzeczą niewiarygodną. Dwaj najwięksi na naszej scenie antagoniści biją sobie brawo. Czy nie mogło by być tak częściej. Czy taka zgoda jest możliwa tylko i wyłącznie w sytuacji wyjątkowej?

Nie będę więcej rozwijał tego wątku. Sprawa jest prosta jak drut. Zwykłych obywateli tego kraju, którzy mają dość tej wojny medialnej jest coraz to więcej. Wieczne bitwy na słowa, a w rezultacie brak zgody i wzajemnego poszanowania przynoszą Polsce dużo więcej szkody niż pożytku. Nie ma to nic wspólnego z zasadami etyki i religii Kompromituje zarówno władzę państwową jak i nasz kraj w oczach świata.

Spodziewam się, że ten wyjątek, jaki miał miejsce w Sejmie będzie niestety tylko ewenementem. Czekają nas przecież wybory. Stanie się to, co przewidywał w kolejnym wierszu „Błędne koło” Natan Tennenbaum:

„Powtarza się historia stara.

To przeciw czemu zrywasz gardziel

na dwóch opiera się filarach:

na nienawiści i pogardzie.

Błędnym się kołem toczą dzieje,

po raz kolejny - to już który?

W świetle poranka który dnieje

dojrzysz jak znowu rosną mury...”

Dodam tylko, że Natan Tennenbaum jest autorem śpiewanej m.in. przez Przemysława Gintrowskiego, „Modlitwy o wschodzie słońca”, która stała się czymś w rodzaju hymnu „Solidarności”:

„Każdy Twój wyrok przyjmę twardy

Przed mocą Twoją się ukorzę

Lecz chroń mnie, Panie, od pogardy

Przed nienawiścią strzeż mnie, Boże...”

Wszak Tyś jest niezmierzone Dobro

Którego nie wyrażą słowa

Więc mnie od nienawiści obroń

I od pogardy mnie zachowaj

Co postanowisz - niech się ziści

Niechaj się wola Twoja stanie

Ale mnie zbaw od nienawiści

Ocal mnie od pogardy Panie

Szkoda, że w naszym Sejmie, w którym z takim pietyzmem powieszono symbol wiary chrześcijańskiej, Krzyż Święty, każde z posiedzeń sejmowych nie zaczyna się od chóralnego odczytania powyższej modlitwy.