Nostalgiczna Głuszyca

Romana i Marek na spotkaniu z młodzieżą w Zespole Szkół w Głuszycy

„miasteczko moje kochane

wśród gór domami rozsiane

jak wstęga

ciszą napełniasz dolinę

a cisza jak rzeka płynie

do serca sięga

piękne o każdej porze

czy ciepło czy zimno na dworze

czy wiatr

takie wspominam cię zawsze

gdy na fotografię patrzę

sprzed lat

miasteczko moje rodzinne

ty sny spokojne dziecinne

pierwsze wzruszenie

ty miłość i pierwszy wiersz

o którym ty tylko wiesz

… moje natchnienie,,,”

Marek Juszczak, z tomiku wierszy „Wytrwałość pamięci”.

Tak, to prawda. Wiersz jest o Głuszycy, rodzinnym miasteczku Marka Juszczaka emerytowanego już obecnie sztygara kopalni „Szczygłowice’ w Knurowie na Górnym Śląsku. Czy można tęsknić za Głuszycą? Czy to normalne, by pisać o niej pełne miłości i tęsknoty wiersze?

Okazuje się, że można i nie jest to przypadek odosobniony. Pisałem już o tym wielokroć, że obok Marka Juszczaka mała Głuszyca może się szczycić tym, iż wspomina ją z nostalgią krajowej sławy pisarz i poeta,  Natan Tenenbaum, autor wiersza „Modlitwa o zachodzie słońca”, który stał się hymnem  ruchu „Solidarności”, a także Romana Więczaszek, polonistka z Brzegu nad Odrą, autorka kilku tomików wierszy i redaktorka artykułów w lokalnej prasie promujących jej miejsce urodzenia – Głuszycę.

Dlaczego więc ponownie wracam do tego tematu? Odpowiadam od razu, bo poczułem ożywcze tchnienie Wiosny, a z Wiosną, jak wiadomo, rodzi się nowe życie. Pomyślałem, że dobrze będzie od nowa przypomnieć parę strof naszych głuszyckich piewców, by raźniej nam się zrobiło na sercu, co pozwoli z nadzieją i optymizmem powitać wiosenne olśnienia słońca  i cieszyć się z tego co mamy. Chroniąc się od zimna i mrozu, zamykaliśmy się w gniazdkach domowych. Złe wrażenie robiło na nas opuszczone, senne, nieomal umierające miasto. Czekaliśmy coraz niecierpliwiej na ten cud, którym jest słoneczna, wiosenna aura. No i wreszcie, śnieg topnieje. To co nas dołowało, już przemija. Przed nami przedziwny, niepojęty cud  zielenienia się i kwitnienia. Już uśmiechają się do nas przebiśniegi i kaczeńce. Jest Wiosna, a z wiosną Głuszyca staje się miejscem, które może zachwycić::

„tu zostawiłem swoje serce

miedzy górami a doliną

łapałem wiatr jak czyjeś ręce

może to twoje były dziewczyno

puszczałem łódki do rwącej wody

by z marzeniami płynęły w dal

Bystrzyco – rzeko ciągłej przygody

czy je zaniosłaś tam gdziem chciał?

nocą gdy księżyc oświetla rowy

a w rowach świerszcze cykają dysząc

na góry spływa cień Wielkiej Sowy

jak sen nad uśpioną Głuszycą

na stawach raki i gwiazdy w wodzie

strumień wodospad i słodka cisza

lubiłem tam przychodzić co dzień,

czasem płakałem gdy nikt nie słyszał

szumiące świerki dzwony kościoła

od tego świata nie chcę więcej

znad gór tęsknota za mną woła

tu zostawiłem swoje serce.”

To napisał Marek Juszczak, a nasza znakomita Romana Więczaszek robi to po swojemu :

„Drzewa moje z dzieciństwa

zabrałam

Te z góry wysokiej

iglaste

wiecznie pijane z nadzieją

Zabrałam drzewa liściaste z parku

bo wesołe ich ramiona

nawet w zimie grzeją

Jadą ze mną jak druhny

białe brzozy

Tulę do nich swe czoło

i welon ślubny

Mam też łopiany

znad Bystrzycy

co były domem

dla misia ślepego

Wzięłam bzy kolorowe

gdyż pachną tak krótko

Jest mi dlatego ciężko…”

Romana Więczaszek znów będzie bliżej nas, bo przyjeżdża w przyszłym tygodniu na rekonwalescencję do Sanatorium w Szczawnie Zdroju. Znając ją nie ograniczy się do zabiegów sanatoryjnych i łykania zdrojowej wody. Zrobi wszystko, by spotkać się z kuracjuszami i oczarować ich swoja twórczością i osobą. Jeśli coś takiego nastąpi, napiszę o tym w moim blogu. A Marek Juszczak, jak mi wiadomo, rozpracowuje wakacyjną trasę rowerową w Arktyce. Wciąż mu za mało naszej śnieżnej, lodowatej zimy. Jazda rowerem trasami arktycznymi, to coś dla  wyjątkowych ryzykantów. Okazuje się, że jeden z nich wywodzi się z Głuszycy.

Niech mi ktoś powie, że Głuszyca, to głucha zapyziała wiocha, zasłonięta górami i lasami. Może dla wielu i tak, ale nie dla wszystkich. Coraz częściej dowiadujemy się o tym, że może być  dla młodych emigrantów powodem autentycznej nostalgii, a dla jej mieszkańców miejscem radosnej egzystencji w bliskości z pięknem przyrody i krajobrazów.