Z ziemi włoskiej do Polski

zima ma swoje uroki, także sportowe

W telewizji najczęściej oglądam programy sportowe. Mój ulubiony serial z Ojcem Mateuszem odstawiłem na boczny tor od momentu, kiedy dostałem „białej gorączki” nie mogąc się doczekać serialu ze względu na poprzedzający go maraton reklamowy. Nie cierpię telewizji - oszusta, który w programach TV podaje czas programu, niestety opóźniany notorycznie ciągiem idiotycznych reklam. Rozumiem, że telewizja w ten sposób zarabia, ale dlaczego metodą podstępu, zmuszając do oglądania rzeczy niechcianej. Wiadomo, mogę zgasić telewizor, uciec do innego kanału, ale nie wiem, w jakim momencie powrócić, by obejrzeć wybrany program. To samo się dzieje z programami sportowymi. Najpierw poprzedzone reklamami rozmowy w studio, potem łączymy się ze sprawozdawcami na miejscu zawodów  -  i znów serial reklamowy. Nigdy nie wiadomo, kiedy rozpoczną się zawody sportowe. Kosztuje to dużo nerwów, ale przecież widz telewizyjny jest dla telewizji i reklamodawców tylko narzędziem do osiągnięcia celu, a celem jest kasa. Dla kanałów publicznych jedynki i dwójki  nie ma to żadnego znaczenia, że płacimy abonament, że powinniśmy być traktowani inaczej, niż w kanałach komercyjnych. Zastanawiam się, czy to się kiedyś skończy? Czy zapowiadany nowy system podatkowy na telewizję, która ma do spełnienia misję, potrafi wyeliminować  praktyki narzucania widzom niechcianych reklam ?

Cenię sobie sport w telewizji. To wielka sprawa móc jako kibic uczestniczyć w zmaganiach sportowych nie ruszając się z fotela. Kiedyś moim żywiołem była piłka nożna także gry zespołowe, jak piłka ręczna, siatkówka, koszykówka, pociągało mnie kolarstwo i lekkoatletyka. Sporty zimowe zagościły w moim telewizorze od czasów, gdy na podium skoków narciarskich pojawił się Adam Małysz. Teraz doszła Justyna Kowalczyk, którą cenię sobie ogromnie nawet wtedy, gdy przegrywa.

Oczywiście każdy sukces polskiego sportowca dodaje mi skrzydeł. To poprawia samopoczucie, wzmacnia więź patriotyczną , potęguje dumę narodową. Cieszę się z sukcesów naszych siatkarzy i siatkarek. W ogóle piłkę siatkową świetnie się ogląda na ekranie TV. Jestem dumny z naszych kibiców siatkarskich, najlepszych na świecie, co dostrzegają przyjeżdżające do nas zagraniczne zespoły.  Mogę tylko żałować, że jako kibic słusznego wieku nie mogę sobie pozwolić na dalekie wojaże nie tylko zagraniczne, ale i krajowe.

Okazuje się, że nasi polscy kibice są niezawodni także na zagranicznych skoczniach narciarskich. Widać ich  wszędzie na tegorocznych narciarskich mistrzostwach świata w Val di Flemme we Włoszech.

No i stało się to, co mogło wydawać się tylko  nieosiągalnym marzeniem. Mamy złoty medal w skokach narciarskich. Już trzy dni temu na średniej skoczni Kamil Stoch był bliski tego celu. Niestety, drugi skok nie był tak dobry jak pierwszy, a konkurencja była ogromna. Bardzo się czołówka skoczków narciarskich wyrównała. Widać to było także na dużej skoczni  Predazzo w pamiętną środę 27 lutego br.. Kamil Stoch już w pierwszej turze skoczył najlepiej i z wynikiem 131,5 m. i objął prowadzenie. Trudno powiedzieć w jakim napięciu oczekiwałem na drugi skok. Trzeba było koniecznie zbliżyć się do tego wyniku. Tym razem Kamil nie zawiódł i w pięknym stylu skoczył 130 m. To wystarczyło, by wygrać najważniejszy konkurs skoków, pozostawiając w tyle  całą plejadę tuzów narciarskich z Austrii, Norwegii, Słowenii, Japonii, Czech i jeszcze innych krajów.

Zaraz po zawodach zobaczyliśmy na najwyższym podium naszego Kamila. Obok niego drugi w konkursie, Słoweniec, Peter Prevc i trzeci Norweg, Andres Jacobson. Otrzymali gratulacje i piękne wiązanki kwiatów, a potem rozległ się przeszywający dreszczem wzruszenia nasz hymn narodowy. Słychać było w telewizji jak złoty Kamil śpiewał; „marsz. Marsz Dąbrowski z ziemi włoskiej do Polski”, a ja pomyślałem, że akurat ten apel – z ziemi włoskiej do Polski – bardzo tutaj pasuje. To już po raz drugi powtórzyła się ta sztuka. Dziesięć lat temu w tym samym miejscu, na mistrzostwach świata, dwa złote medale zdobył Adam Małysz. Mamy szczęście do słonecznej Italii. Czy ma to jakieś związki z historią, nie jest to aż tak ważne w rywalizacji sportowej, choć nie można powiedzieć, aby było bez znaczenia. Tak więc poczułem znów wielką sympatię do włoskiej ziemi, która w nas Polakach  budzi patriotyczne skojarzenia.

P.S. Zobaczyłem w GW tytuł artykułu – „Złoty Stoch” Pomyślałem, byłaby to znakomita nazwa dla niejednej miejscowości lub ulicy w Polsce, zaś najbliżej tego pomysłu jest, bliskie nam, sympatyczne miasteczko – Złoty Stok, wystarczy tylko zamienić jedna literkę „k” na dwuznak „ch”.

W najlepszej sytuacji znalazła się wieś Małyszów, nie trzeba było nic zmieniać. Ale to się trzeba w czepku urodzić (podobnie jak sam Adam).