Moje credo na Nowy Rok

Motto:

Małe ojczyzny wielkiego świata

na peryferiach dużych miast,

zagubione w pękatych mapach

pod światełkami cichych gwiazd

Senne uliczki, góry, pola

na łąkach kwiaty, pszczół brzęczenie,

zapach ogniska, dzwon co wola

każdego rana na przebudzenie

Tu pierwsza miłość, pierwsze łzy,

krajobraz co pięknem zachwyca,

pierwsze olśnienia, dumne sny,

to moja niezapomniana Głuszyca

Od niej to ziarno kiełkuje,

co dziś mi błyszczy złotem,

noszę je w sercu, bo czuję

że jest najdroższym klejnotem

(Wiersz głuszyckiego poety Marka Juszczaka, „Male ojczyzny”)

Od czasu do czasu próbuję ubarwiać swoje gawędy mową wiązaną. Czasami ma ona formę potocznych rymowanek.  Z prawdziwą poezją ma niewiele wspólnego i daleko mi do języka  kreatorów poezji współczesnej,  ale mimo wszystko  próbuję. Dziś jednak nie silę się na swój repertuar. Sięgam do szuflady, a w niej znajduję prawdziwe skarby. Tak mi się wydaje, że tym sposobem trafię do Czytelników bliskich mojemu poczuciu estetyki. Staram się jak umiem poruszyć wrażliwe struny duszy odbiorców wciąż jeszcze żyjąc nadzieją, że  uda mi się łatwiej przekonać ich do moich przemyśleń i fascynacji, choć wiem że rację miał Andrzej Garczarek pisząc w „Piosence dla Piotrowskiego poety”:

choćbyś krwią pisał

wszystkie swoje wiersze

na welinowym glanc papierze

ludzi w aniołów nie przerobisz

bo już poezja ich nie bierze

Stachuro, Stachuro ty już idziesz górą

a nam tu w dolinie gorzko i ponuro…

Niestety, coraz ciężej pchać się pod górę, choć wiadomo że stamtąd bliżej do nieba. Myślę tutaj o sobie, bo czuje na swych plecach ciężar przeżytych lat. Mam też świadomość, że w te górne pułapy Stachury mogę bez przeszkód przenieść się z tego miejsca gdzie jestem, z dołu, bo mam już swoje lata.  Nie powiem, że na to czekam, choć coraz częściej czuję  gorycz i ponurość , bo po prosu zawiodłem się na Polsce. 

Moje wyimaginowane Eldorado o jakim śniłem z naiwną wiarą Polaka wychowanego na ideałach Mickiewicza i Słowackiego, a potem Tuwima, Gałczyńskiego, a dalej - etosu Solidarności, runęło wydaje się bezpowrotnie.  Z chwilą ponownego zdobycia wolności  i niepodległości w 1989 roku Polska zamieniła się w krainę bezsensownej zaciekłej wojny politycznej, bezpardonowej walki o władzę, pazerności i  bezprawia, niebywałych kontrastów społecznych i bezradności prostych ludzi. Doszło do tego, że depcze się ordynarnie na oczach całego społeczeństwa fundament jego funkcjonowania -  Konstytucję, uznając akt prawny najwyższej wagi, przyjęty większością głosów w ogólnokrajowym referendum jako przeżytek, bo nie odpowiadający zapatrywaniom obecnej partii rządzącej. To wszystko dzieje się w kraju, który wszedł z nadzieją na lepsze do Unii Europejskiej, w kraju na wskroś chrześcijańskim, gdzie ponad 90% to katolicy, a kler katolicki ma nieograniczone możliwości swego oddziaływania na wiernych. Nie ma siły, by ktoś położył tamę bezprawiu, które firmuje (o ironio losu!) partia o nazwie Prawo i Sprawiedliwość. Jesteśmy coraz bliżej tragicznych wydarzeń z końca XVIII wieku, kiedy właśnie z powodu barku odpowiedzialności za los państwa, prywaty, anarchii i bezprawia utraciliśmy niepodległość.

Przed nami w tym roku wybory samorządowe. Są one szczególnie ważne, bo od wyniku tych wyborów zależeć będzie nie tylko to, czy przez kolejne cztery lata będziemy szli do przodu w rozwoju gospodarczym i kulturalnym naszej gminy, powiatu i województwa, ale też to, czy obecna ekipa rządząca ma rzeczywiście tak wielkie poparcie jak to należy sądzić z partyjnych sondaży.  Przez parę miesięcy będzie się toczyła podgrzewana przez media absurdalna „bitwa wyborcza”.

A tymczasem w większości gmin i powiatów radni są bezpartyjni. W zdecydowanej większości podejmowanych przez samorząd decyzji o tym jak zagospodarować skromny budżet gminy lub powiatu, czy pieniądze przeznaczyć na budowę drogi, czy remont szkoły lub domu kultury, nie mają znaczenia podziały polityczne. Tam gdzie nie udało się przenieść na dół bezsensownej politycznej wojny na górze,  dzieje się znacznie lepiej, bo wiadomo, że zgoda buduje, a niezgoda rujnuje.

Mam nadzieję, że wyborcy w gminach i powiatach nie dadzą się zwieść propagandzie partyjnej, a o ich wyborze zadecyduje to, który z kandydatów jest lepszy, bo wydaje się mądrzejszy i uczciwszy, a nie to jaka partia go preferuje.

Tak właśnie, piszę to swoje kredo, jak to się dzieje tradycyjnie – z początkiem nowego roku. Nie spodziewam się, że cokolwiek uda mi się osiągnąć. Mimo tego próbuję, bo jak wiadomo kropla do kropli i może się to zamienić w rwący potok. Jest potrzebne tsunami na głowy tych ludzi u góry, którzy z normalnego życia politycznego zrobili piekło. Co zrobić, by się obudzić? Niestety, nie ma już Jana Pawła II, który był zdolny zjednoczyć naród w imię wyższych wartości?

Może rzeczywiście trzeba zacząć od dołu, by tą rybę, która śmierdzi od góry całkowicie wyeliminować z naszego jadłospisu.

Stachuro, Stachuro, ty już jesteś w grobie,

A my wciąż na dole mamy zamęt w głowie…!

 Fot. Zbigniw Dawidowicz