By nie tracić wiary

Niedziela, to taki dzień tygodnia, w którym mamy więcej czasu na głębszą refleksję. To właśnie wtedy zadajemy sobie  częściej niż zwykle pytanie o sens życia. Mimo woli próbujemy w gąszczu myśli o naszym życiu codziennym  znaleźć sens naszego bytowania na tej ziemi naszej maleńkiej w makrokosmosie wszechświata. Swego czasu niektóre informacje prasowe zasiały kompletny niepokój, elektryzując naszą wyobraźnię magicznym odkryciem DNA i wszystko, co mieliśmy już jako tako poskładane nagle się przewróciło do góry nogami. Nie oznacza to, abyśmy upadali na duchu. Cóż z tego, że najnowsze odkrycia naukowe  dają nam do zrozumienia, że nie ma czegoś takiego, jak mityczny Stwórca, który dał ludziom wolność, wskazując jednocześnie drogę do nieba,  bo przecież istnieją tajemnicze DNA i one decydują o świecie i człowieku, a w ich powstaniu kryje się zagadka istnienia, naukowa odpowiedź na pytanie, skąd się wzięło życie. Cóż z tego, skoro nie wiemy, po co to wszystko i dlaczego?

Osoby głęboko religijne pragnę w tym momencie uspokoić. Naprawdę wszyscy jesteśmy wierzącymi. Jedni wierzą, że Bóg jest, a drudzy że go nie ma. Jedni przyjmują, że Bóg stworzył człowieka, a drudzy, że człowiek stworzył Boga. Ateista broni się przed atakami osób religijnych: jeśli istnieje Bóg wszechmocny, to nie kto inny jak on uczynił mnie ateistą, kim jesteś, żeby kwestionować jego decyzję? Wierzący stają na głowie by znaleźć dowody na istnienie Boga zapominając, że takie dowody, to przecież zaprzeczenie istoty wiary. Wierzymy tylko wtedy, kiedy nie da się czegoś  udowodnić. Uczeni, wynalazcy DNA usiłują dowieść, że wszystko odbywa się drogą samoistnego, ewolucyjnego rozwoju. Ale żaden z nich nie jest w stanie przekonywująco odpowiedzieć na najważniejsze pytanie: po co człowiek żyje na świecie, jaki to ma sens?

Nie mam innego wyjścia, jak szukać remedium dla naszych porażonych głów. Nie wiem, czy to co proponuję, to wystarczy, ale może choć odrobinę złagodzi nasze skołotane umysły i serca. Taki cel miał zapewne poeta, niezastąpiony w trudnych momentach życia  -  Konstanty Ildefons Gałczyński, a oto, co napisał :

„Ileż to lat, ileż to lat trzeba chodzić

po dniach, po nocach, po piętrach,

do ilu łomotać drzwi, w ilu szukać

książkach, światłach, muzycznych instrumentach,

po jakich drogach, co się w deszczu mylą,

zaplątują w niebieskich zachmurzeniach,

w ilu miastach z latarniami ! O, i w ilu

nieskończonych próbach, oczekiwaniach, doświadczeniach –

ażeby znaleźć jakieś jedno zdanie,

które do serca komuś wejdzie i zostanie,

parę słów ułożonych w dziecinny gwiazdozbiór,

a ten nad czyimś oknem będzie sunął świecąc

w noc zimową i powie ktoś: „Cóż noc niebrzydka!”

Bo trudno jest za włosy chwycić treść wzburzoną,

rytm odmienny jak księżyc, ten sam księżyc który

Beethoven z nieba zerwał i w sonatę wepchnął…

Nad tym oknem, nad tą lampą nie zagasłą,

rozgadane jak jesienna plucha  - 

jakich „Trenów”, jakich „Ballad i romansów”

można by się jeszcze w nas dosłuchać ?”

Żywię  nadzieję, że mimo takich czy innych osiągnięć nauki nie upadniemy na duchu i nie stracimy wiary. Będziemy głosić wszem i wobec, że życie ma jednak sens, zwłaszcza życie, w którym istnieje poezja, sztuka i kultura, a obok niej cudowny świat natury i ludzie wrażliwi na piękno i dobro. I pokąd stać nas na miłość, przyjaźń, współczucie,  pokąd „nad tą lampą nie zagasłą” możemy jeszcze posłuchać sonaty Beethovena lub pobłądzić z zafascynowania w tajemniczym świecie „Ballad i Romansów”, potąd jesteśmy wolni od jakichkolwiek naukowych zaszufladkowań.  Tak nam dopomóż Bóg (Twórco DNA) i Wszyscy Święci!

P.S.

A nasz dowcipny Burmistrz wymyślił znakomite antidotum na ogarniającą nas niechęć do tradycyjnego świętowania. Otrzymałem właśnie zaproszenie na cytuję:

Sowiogórskie Kolędowanie z Zespołem Sygnalistów Myśliwskich „Odgłosy Kniei

 i „Durlakowych Rogów”

Kolędowanie odbędzie się w dniu 21 stycznia od godz. 16:00 do 18:00 w Kościele Parafialnym pw. NMP Królowej Polski w Głuszycy.

Oczywiście wybieram się aby pokolędować w kościele, a zarazem poprzeć najbardziej sensowne moim zdaniem zajęcie dla myśliwych – dęcie w rogi, zamiast strzelania do bezbronnych zwierząt.