Co mają do siebie rekolekcje i racuchy piwne?

moja mała artystka, wnusia, Lenka  -  w akcji

proszę cię pokornie

trwaj chwilo

nich się w tobie

zabliźni

sumienia rana.

bo przecież to wielkopostne rekolekcje 

czas na medytację

moment właściwy

za oknem wczesno-wiosennie,

mokro, ponuro

nic tylko zamknąć się w sobie

w takim konfesjonale

nie trzeba ważyć słowa

rejestr grzechów

odsyłam do archiwum

może okazać się niezbędny

na Sądzie Ostatecznym

ważne staje się jedno,

czy jestem komuś potrzebny,

nie stanowię ciężaru,

mam jeszcze coś do zrobienia

przecież za chwilę – Wiosna

znów odrodzi się życie

więc próbuję od nowa

to właściwa pora

dopiero teraz

zaczyna się naprawdę

dobry nowy rok

wypełniam go od zaraz

dobrymi uczynkami

Ten wiersz to taki malutki wstęp, choć trochę pretensjonalny, ale symptomatyczny dla czasów, w jakich żyjemy. Stanie się bliższy i bardziej przekonywujący, gdy uzupełnię go treścią bardziej konkretną i zrozumiałą. Mieści się ona w całej swej rozciągłości w rekolekcyjnym zamiarze podejmowania dobrych uczynków.

Tak więc nie tracąc czasu udaję się do kuchni by sprawić rodzinie miłą niespodziankę i na poniedziałkowe popołudnie upichcić wyjątkowy przysmak. Nosi on nazwę  -  racuchy piwne.

Mąkę mieszam z solą i przesiewam do miski. Żółtka ubijam z oliwą, dodaję do mąki i mieszam. Powoli wlewam piwo, cały czas mieszając, aż do uzyskania jednolitej masy. Miskę z ciastem przykrywam czystą lnianą ściereczką i odstawiam na godzinę w ciepłe miejsce do napęcznienia.

Jabłka obieram, usuwam gniazda nasienne i mieszam z piwnym ciastem. (Niestety, jest przy tej robocie sporo „zamieszania”, ale cel uświęca środki).

Białka ubijam na sztywną pianę (W ubijaniu białek jestem niezastąpiony). Mieszam je z piwnym ciastem. Robię to ostrożnie, by piana nie opadła, bo dzięki niej racuchy będą puszyste i rumiane. Plastry jabłek zanurzam w cieście i smażę na rozgrzanym oleju. Przed podaniem posypuję cukrem pudrem.

Proste jak drut i wcale nie takie trudne. Popisując się inną moją specjalnością – omletami, też się muszę nauwijać ( i bić pianę…). Ale tym razem – coś nowego.

Oczywiście, to tylko pierwszy krok rekolekcyjnej skruchy, a za nim pójdą dalsze i nie tylko kulinarne, wśród nich znajdzie się bogaty asortyment takich czynności jak sprzątanie, pielęgnacja ogródka, gromadzenie drzewa na zimę,  grubsze zakupy, no i oczywiście - obowiązki dziadka wobec malej Lenki i wiele innych uczynków, z których jasno będzie wynikać, że człowiek na coś się jeszcze przydaje, a więc życie ma sens.

I to jest koherentny wniosek moich wielkopostnych rekolekcji, zawierający w sobie ważny, egzystencjalny  paradygmat, dający odpowiedź na odwieczne filozoficzne pytanie o sens życia. Amen.

Fot. Andrzej Szermer