Co ma piernik do wiatraka?

Nowo odkryta sztolnia na Soboniu

Pisząc w ostatnim poście o ślepej uliczce, w jakiej znalazła się idea odsłonięcia zakonspirowanej części podziemi Książa, wspomniałem o interesującej sugestii wrocławskiego eksploratora, który zwrócił uwagę na pozostawionych przez Niemców dwóch obiektach budowlanych i szybie wentylacyjnym prowadzącym w głąb ziemi na zboczach niewielkiej góry o nazwie Wilk.

Tenże właśnie Wilk, zwany też Wilczą Górą, po niemiecku Wulsfberg lub Wolfs Berg, to niewielkie wzniesienie liczące sobie 409 m. npm. na Pogórzu Wałbrzyskim w obrębie Książańskiego Parku Krajobrazowego. Wyrasta na terenie zespołu parkowego zamku Książ, oddzielony stylowymi zabudowaniami Stadniny Ogierów, spełniając pożyteczną role jako pastwiska stadniny, gdzieniegdzie porośnięte kępami drzew i krzewów. Z drugiej strony w kierunku Świebodzic,  opada stromo do doliny Pełcznicy, gdzie ciągną się łańcuchowo zabudowania wsi Wilczej Góry, a nieco niżej – Pełcznicy. W latach osiemdziesiątych istniał na Wilku narciarski wyciąg zaczepowy.

Jadąc samochodem do Książa bocznym odgałęzieniem głównej drogi z Wałbrzycha do Świebodzic, w pobliżu hipodromu, po prawej stronie dostrzegamy bez trudu rozlegle zbocza Wilka. Nie budzą one szczególnego zainteresowania i takimi pozostawałyby nadal, gdyby nie te właśnie intrygujące pozostałości z czasów wojennych. Komu zależało i dlaczego, by wydrążyć tu w miejscu odludnym głęboki szyb wentylacyjny? Jaką funkcję miały do spełnienia postawione obok  betonowe obiekty? Co się kryje na dnie tego właśnie szybu wentylacyjnego? Podobny szyb zbudowany został na Osówce w Głuszycy i prowadzi on z wierzchołka góry wprost do dolnych korytarzy Osówki, pełniąc ważną rolę wentylacyjną.

Wydaje się rzeczą oczywistą, że najwyższy już czas, by poszukać odpowiedzi na to pytanie. Czy szyb na Wilku miał do spełnienia tę samą funkcję, co szyb na Osówce? A jeśli tak, to jest sprawą otwartą dotarcie tym szybem do ukrytej części podziemi Książa.

W komentarzach do mojego postu „Książańska gra w podchody, cz. II”,  znalazłem interesującą informację anonimowego komentatora. Pisze on: „A najprostsze dojście do nie udostępnionych podziemi zamku Książ znajdowało się od strony wałbrzyskich kopalń. Jeden z tuneli prowadził od strony Wałbrzycha upadową w kierunku zamku Książ. Niemcy też korzystali z sejsmografów, ale mieli je umieszczone we Wrocławiu w nieistniejącym już budynku”.

Kwestii podziemnych labiryntów kopalnianych pod Wałbrzychem poświecił dużo miejsca Jerzy Rostkowski w swej rewelacyjnej książce „Podziemia III Rzeszy. Tajemnice Książa, Wałbrzycha i Szczawna Zdroju”. W piętnastym rozdziale tej książki p.t. „Rüdiger i podziemne korytarze” czytamy o podziemnym  systemie komunikacyjnym, który łączył rozrzucone w różnych częściach miasta podziemne fabryki zbrojeniowe, zapewniając rotację siły roboczej, dostawy materiałów i wysyłkę wyrobów gotowych. Jest rzeczą niewątpliwą, że z tym systemem komunikacyjnym były połączenia podziemne laboratoria zamku Książ.

Okazuje się, że możliwości dotarcia do ukrytych sztolni jest więcej. Tylko kto powinien się tym zająć? Otóż to. Zainteresowanych instytucji jest wiele, poczynając od władz samorządowych Wałbrzycha, na Zarządzie Spółki Zamek Książ kończąc. Ale problem tkwi w braku determinacji i  konsekwencji oraz opieszałości w działaniach naszej biurokracji. Tą sprawą powinna się zająć odrębna, społeczna organizacja lub instytucja, znajdująca akceptację i wsparcie ze strony władz, elit społecznych i organizacji turystycznych.

Na zamku powstała, odnosząc duże sukcesy, Fundacja Księżnej Daisy. Równie ważną mogłaby się stać Fundacja Odkrycia Tajemnic Podziemi Zamkowych, gdyby taką udało się utworzyć. Dziś można przecież skorzystać ze środków unijnych. Potrzeba więc inicjatywy i gotowych do poświęceń ludzi. Wciąż wierzę w to, że tak się niebawem stanie.