Lato z wierszem

Motto:

Jeszcze tyle byłoby do pisania,

nie wystarczą tu żadne słowa:

o wiewiórkach, o bocianach,

o łąkach sfałdowanych jak suknia balowa,

o zieleniach śmiesznych pod świerkami,

o tych sztukach które robi słońce,

gdy się zacznie bawić kolorami;

i gdy człowiek wejdzie w las, to nie wie,

czy ma lat pięćdziesiąt, czy dziewięć,

patrzy w las jak w śmieszny rysunek

i przeciera oślepłe oczy,

dzwonek leśny poznaje, ćmę płoszy

i na serce kładzie mech jak opatrunek.

(Z „Kroniki Olsztyńskiej”  K.I. Gałczyńskiego)

Czy nie marzysz czasem o tym, by znaleźć się latem na leśnej polanie. Tu i ówdzie przez konary drzew przedziera się promienne słońce. Czujesz zapach rozgrzanej ziemi, leśnych ziół i kwiatów. Zdejmujesz obuwie. Stąpasz bosą nogą po wilgotnej trawie. Słyszysz  szemrzące liście i świergot ptaków. Rozkoszujesz się łagodnym ciepłem słońca i delikatnym powiewem wiatru. Jeśli o tym marzysz i tak to odbierasz, to wiedz, że drzemie w tobie dusza poety.

Niekoniecznie musisz pisać wiersze, wystarczy że znajdujesz w sobie konieczną wrażliwość. Ona pozwala ci widzieć świat w swej nieodgadnionej doskonałości. Ona daje ci znacznie więcej pozytywnych doznań, niż przeciętnemu „zjadaczowi chleba”.

By jednak być tak wrażliwym trzeba od najmłodszych lat czytać wiersze. To poezja czyni nas czułymi na rozmaitość bodźców zmysłowych. Mamy tu do czynienia z klasycznym mechanizmem naczyń połączonych. Poprzez wiersze uczymy się poznawać piękno otaczającego nas świata, poznając je stajemy się jeszcze bardziej  bogatsi w odczucia właściwe tylko człowiekowi wrażliwemu na piękno.

Wiadomo, że czasu jest mało i wciąż go brakuje. Jeśli mamy chwilę na rozrywkę, to wokół nas pojawia się mnóstwo innych pokus. Coraz rzadziej sięgamy na półkę z książkami. Jeszcze rzadziej otwieramy tomik wierszy.

A tymczasem czytanie wierszy to żadna sztuka. Nie potrzeba zbyt wiele czasu, ani też wysiłku umysłowego. Czytamy, bo nam to sprawia przyjemność, bo cieszy dobrze brzmiący dla ucha rytm wiersza i rym, zaskakują niezwykłe metafory, wzruszają liryczne wyznania poety.

 Ważne jest tylko to, aby dokonać właściwego wyboru. Nie każdy wiersz pasuje do naszej wrażliwości, nie każdy nam się podoba. Ale tak jest ze wszystkim w kulturze i sztuce. Wybierajmy więc wiersze według naszej miary.

Ja wybieram wiersz Juliana Tuwima, liczę na to, ze Wam również się spodoba:

Wonna mięta nad wodą pachniała,

kołysały się kępki sitowia,

brzask różowiał i woda wiała,

wiew sitowie i miętę owiał.

Nie wiedziałem wtedy, że te zioła

będą w wierszach słowami po latach

i ze kwiaty z daleka po imieniu przywołam

zamiast leżeć zwyczajnie nad wodą na kwiatach…

Boże dobry moich lat chłopięcych,

moich jasnych świtów Boże święty !

Czy już w życiu nie będzie więcej

pachnącej nad stawem mięty ?

Czy to już tak zawsze ze wszystkiego

będę słowa wyrywał w rozpaczy
i sitowia, sitowia zwyczajnego,

nigdy już zwyczajnie nie zobaczę?

Zachęcam, dla zabawy. Weźcie do ręki tomik wierszy obojętnie jakiego poety, chyba się taki znajdzie ukryty gdzieś głęboko na półce. I z tym tomikiem wybierzcie się o ogrodu albo pobliskiego lasu, nad stawy lub w  jakieś inne zacisze przyrody. Tam w skupieniu przeczytajcie wiersze, starając się wybrać ten, który Wam się najbardziej spodoba. I wtedy się okaże, że jest to niezwykle piękny, pożyteczny i ciekawy sposób  spędzenia wolnego czasu. Lato, lato, lato czeka…

P.S. Jedlina-Zdrój wyszła na przeciw potencjalnym Czytelnikom i  urządziła a Paku Południowym atrakcyjny punkt czytelniczy, gdzie można rozkoszować się lekturą na leżaku, przysłuchując się ćwierkaniu wróbelków.
Warto skorzystać z tej przyjemności...

Fot. Zbigniew Dawidowicz