Wierszowane refleksje - na koniec lata

Przyśnił mi się Boy-Żeleński i jakby to było na jawie usłyszałem jego przesłanie:

Oj Mi- , oj Mi-, oj Mi -chalik,

powiedz mi chłopie, czyś ty się wścik,

zamiast podłogi szorować, 

chcesz na Parnasie buszować?

Fascynują cię Muzy

zamiast pokój odkurzyć,

wznosisz swe oczy ku górze

i ślęczysz przy klawiaturze?

A czas jak rzeka płynie,

co widać po twojej łysinie.

Mój pomysł nie jest nowy,

masz obok ogródek działkowy,

weź w ręce łopatę i gracę,

od razu będzie inaczej -

- zobaczysz efekty swej pracy !

Przepraszam wszystkich moich Czytelników że właśnie z tego powodu będę rzadziej niż dotąd wystukiwał na klawiaturze swoje dyrdymały. Blog blogiem, ale trzeba przecież robić w domu coś pożyteczniejszego. Moja nadobna białogłowa (w całym tego słowa znaczeniu - biała-głowa) stale mi to powtarza. Nie pomaga moje tłumaczenie, że robota w ogródku jest tak samo jak moje pisanie mało użyteczna. Co skoszę trawkę ona znów sobie rośnie, kwitnące kwiaty opadają, liście krzewów żółkną. Jesienią wszystko obumiera, a zimą pokrywa się śniegiem, więc cała robota na nic.

A w naszych marketach lato przez cały boży rok, zielone warzywa, dojrzałe owoce krajowe i zagraniczne, jest wszystko co dusza zapragnie, do wyboru, do koloru, a często w promocyjnych cenach, zaś w kwiaciarniach kwiatów w bród. A w okolicznych lasach drzewa jak się patrzy, choć ich opiekunowie – lasy państwowe, robią wszystko co możliwe byśmy nie sądzili, że drzewa są święte. Tak więc dzięki ich przedsiębiorczości mamy na wierzchołkach gór całe połacie tego, co w ich języku nazywa się pięknie – gołoborza.

Ale już dość na temat lasów i ogrodów, przecież miało być optymistycznie. W promieniach słonecznych uwierzmy, że będzie lepiej, a przynajmniej tak samo jak we wróżbach katarynki z wiersza wielkiego maga Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Przypominam go moim wiernym Czytelnikom na podtrzymanie dobrego nastroju. I bardzo proszę nie wyciągajcie z tego wiersza w stosunku do mnie żadnych analogii :

Kataryniarz

(kręcąc korbą i przemawiając do katarynki)

Lekarstwo na moją biedę,

ty moje grające serce!

Kręcę cię jak niejeden

poeta swoje wiersze.

Dzieciom, wariatom w obłokach

ileż radości przyczyniasz,

O, jakże mam cię nie kochać,

ostatni kataryniarz.

Papuga nad piszczałkami

jak subiekt w obłędnym sklepie,

wróżby sprzedaje gapiom,

że jutro będzie lepiej.

Wiadomo ludziom potrzeba

trochę bengalskich ogni,

z papugi mam trochę chleba,

więc wołam: - Lora, ciągnij!

Lora radośnie wrzeszczy

głosem Elżbiety Drużbackiej.

lecz któż jestem ja? Tyci świerszczyk

w szczelinach cywilizacji.

Dzięki pogodzie ducha K. I. Gałczyńskiego – zrobiło się lżej na sercu. I tak niech pozostanie, zwłaszcza że przed nami cały, nowy rok (też w całym tego słowa znaczeniu) – nowy rok szkolny !

 Fot. Zbigniew Dawidowicz