Wszystko ma swój kres

kompleks pałacowy w Krzyżowej

To jest znane powiedzenie – wszystko ma swój kres. Niestety, najwyrazistszym, choć wciąż do końca niepojętym  potwierdzeniem tej maksymy  jest życie ludzkie. Tak naprawdę  nie wiemy przecież  po co człowiek żyje i jak długo to potrwa. Wiemy tylko, że nieuchronnym jest rozstanie się z tym materialnym światem i że  wcześniej czy później musi to nastąpić.

Z końcem czegoś co stare, a początkiem nowego, stykamy się w wielu innych sytuacjach życiowych.  Właśnie skończył się rok 2014. Wprawdzie to tylko rzecz umowna, bo cezury pomiędzy latami wymyślił sam człowiek i  człowiek jest twórcą kalendarza. A kalendarz ma swoje logiczne uzasadnienie, bo pozwala mierzyć czas, o którym mówi się, że płynie jak rzeka. Ale tak naprawdę, to ten próg pomiędzy latami niczego nie kończy i niczego nie zaczyna. Jest okazją do świętowania, do snucia różnych planów i postanowień, do składania sobie  życzeń noworocznych.

Moje dzisiejsze konstatacje o tym, że wszystko ma swój koniec, nie wzięły się z niczego. Przede wszystkim spowodował to mój komputer. Odnoszę wrażenie, że nadszedł jego kres. Coś tam się pokręciło z włącznikiem i muszę przyciskać dziesiątki razy zanim uda mi się go uruchomić. Nie wiem jak długo jeszcze to potrwa, ale obawiam się, że lada dzień „zabawa” się skończy i trzeba będzie przenieść go do lamusa.

I to jest pierwsza przyczyna, że początek tego Nowego Roku 2015 spotkał się w moim blogu z milczeniem. 

Po drugie, uświadomiłem sobie, że nie jestem w stanie pisać w moim blogu tak często jak dotąd, bo po prostu brakuje mi tematów. W ciągu minionych 4 lat wyczerpałem repertuar regionaliów znajdujący się w orbicie moich zainteresowań i moich możliwości, a nie chcę odchodzić od zasadniczej linii pisania o ziemi wałbrzyskiej, gdzie jest mój dom, o czym komunikuje tytuł mojego blogu, jak również pisania o tym, co budzi moją fascynację lub szczególne zainteresowanie, czym chcę się podzielić z moimi Czytelnikami.  Jest tego dość sporo, bo blog był przez długi czas czymś w rodzaju dzienniczka, a posty pojawiały się nieomal codziennie. Wymierzalnym i namacalnym skutkiem mojego blogowania są dane statystyczne. Od 1 maja 2011 roku uzbierało się 700  postów, a do nich 2090 komentarzy, zaś wyświetleń ponad 253 tysiące. Znaczną część zapisków blogowych wykorzystałem w swoich książkach, a są nimi dwie części „Głuszyckich kontemplacji”, jedlińska „U źródeł Charlotty” i ostatnia najobszerniejsza z moich książek – „Wałbrzyskie powaby”. Plonem moich notatek blogowych są cotygodniowe felietony  w wałbrzyskiej rozgłośni radia „złote przeboje” nagrywane zresztą znacznie wcześniej i kontynuowane do dziś, a więc ponad sześć lat.

Samemu trudno mi w to uwierzyć, jak ten czas ucieka. Muszę położyć  kres tej nadmiernej „twórczości”, ale póki co nie tak od razu. Lepiej powoli, niż wcale.

Tradycyjnym zwyczajem podejmuję więc moje zobowiązanie noworoczne. Będę pisał w moim blogu znacznie rzadziej, ale za to lepiej. Jestem przekonany, że nikt na tym nie straci. Ja i moi Czytelnicy zyskamy na czasie, a czas jest droższy niż rosyjski rubel, więc trzeba go cenić.

Proszę więc grzecznie z okazji Nowego Roku  -  nie zniechęcajcie się, jeśli w moim blogu nie znajdziecie z dnia na dzień czegoś nowego. Obiecuję, że rzadziej niż dotąd, ale za to z lepszym skutkiem będziecie mogli przeczytać coś pożytecznego i wartościowego.

Jutro (w sobotę 10 stycznia) jadę na specjalne zaproszenie do Krzyżowej. Mam nadzieję, że znajdę tam interesujący temat do podzielenia się z nim w moim blogu.

Zapraszam serdecznie w przyszłym tygodniu !